Ogranak Todorovića se razvio od Todora Radetina. Todor je imao sinove Vukasa i Jova. Sa Vukasovim se imenom srijećemo u istoriji plemena Ceklin, kao i sa njegovim potomcima Đukanom i Petrom. Vukas je imao sinove Andriju i Dragišu, Dragiša je umro neženjen.
Andrija Vukasov, koji se spominje na više mjesta u istoriji Ceklina (“Slike iz prošlosti Ceklina”), imao je sina Petra, čuvenog ceklinskog junaka i četovođu.
Petro Đukanov je cio svoj život posvetio četovanju i borbi protiv Turaka po Skadarskom jezeru, Krajini do Skadra, po donjoj Zeti i Malesiji. Bio je jedan od najčuvenijih ceklinskih junaka i četovođa svoga vremena, i skoro da nema junačkog događaja u plemenskoj povijesnici u kojem nije učestvovao. Osvajanje grada Žabljaka 1836. godine krunisalo je njegovo junaštvo. Poginuo je kao vođa čete na Kujovoj nožici 1836. godine.
Grujica Andrijin je imao sinove: Iliju, Joka i Marka. Joko je ranjen u Dugi Nikšićkoj, u borbi protiv Turaka, i od te rane je i umro, te od njega nije ostalo nasljednika. Marko je bolovao od padavice (epilepsije) i utopio se na Senjskoj ponti (na jezeru). Ilija Grujičin je – zbog nekog slučaja 1872. godine i iz svoje tjeskobe prodao imanje u Ceklinskoj župi i u Ceklinskom polju, pa je pošao u Carigrad. Iz Carigrada se vratio u domovinu 1876. godine i učestvovao u ratu protiv Turaka. Pošto nije imao ni kuće ni svoje nekretnine, živio je na raznim mjestima. Ratne 1862. istakao se junaštvom. Kao momče od svojih 17. godina posjekao je dvije neprijateljske glave, za šta je odlikovan srebrnom medaljom za hrabrost. Ilija i brat mu od strica Petar Đukanov, kako junaštvom i podvizima tako i svojom fizičkom pojavom, privukli su pažnju vojvode Mirka Petrovića i mladog knjaza Nikole, te ponudiše Iliji službu tjelohranitelja, ali je on odbi. Umro je 1905. godine. Od njega nije ostalo nasljednika, te se njegovom smrću gasi junačko ognjište Vukosava Todorova.
Jovo Todorov je imao sina Petra, a ovaj sina Goluba, koji je bio ugledni ceklinski plemenik. Golub je imao sina Petra, koji je poginuo u čuvenoj bici na Krusima 22. septembra 1796. godine. U toj bici je skrhana sila Kara Mahmut-paše Bušatlije, pa je i on sam tu izgubio glavu, koju Bogdan Vukov Nikolić iz Njeguša donese i predade na poklon gospodaru Crne Gore Petru I, a ovaj je odnese na Cetinje, gdje i danas stoji u vitrini Cetinjskog muzeja. U ovoj velikoj bici pogibe skoro tri hiljade Turaka. Na strani Crnogoraca pogibe 132. Među poginulim Crnogorcima bio je i Petar, jedinac sin Goluba Petrova Strugara. Majka mu Gordana stigla je na bojište baš po završetku bitke. Saznavši da je Petar poginuo, našla ga je i bez riječi, nijema i zabrinuta, stala razmišljati kako da ga prenese na Gornji Ceklin, gdje ga je trebalo ožaliti i sahraniti. Još jaka, iako je imala pedesetak godina, Gordana odluči da ga uprti na leđa. Vladika Petar je uoči i, pošto se obavijesti o njenoj namjeri, naredi da četvorica ljudi ponesu Petra u rodni kraj. Sjutradan je i sam Vladika na putu za Cetinje, naišao kroz Gornji Ceklin i svratio na Strugare, da se vidi sa Golubom i njegovom ženom.
Tek bijahu sahranili Petra, kad naiđe Gospodar. Iako ranjena srca, poljube ga u ruku i čestitaju pobjedu. Vladika je već bio smislio da Goluba privoli na ponovnu ženidbu, pa mu pažljivo i blago reče: “Golube, krivo mi je da se iskopa ovo junačko koljeno, pa bih poželio da se ponovo oženiš, i bih te blagoslovio”. Pa nakon kratkog zastoja, pogledajući Gordanu, dodade: “A tebe ću, Gordana, izdržavati o manastirskom trošku, a živjela bi i dalje s Golubom”. U teškoj nedoumici. Lomi se i napokon odgovori: “Gospodaru, volja božja je dosudila takvu moju sudbinu”. Time on odbi vladarevu ponudu. A i Gordana mu se pridruži, “Tako je naša sudbina htjela”.
Vladika je poslije toga zanoćio u Dobrskoj manastirskoj ćeliji, ali je i dalje mislio na Golubov slučaj, pa naumi da ga pozove u manastir i privoli na ženidbu. Sjutradan ujutro uputi dobrskog popa Pera Sjekloću na Ceklin i naredi da odmah kod njega dođu i Golub i njegovi najugledniji rođaci, barjaktar Petar Andrijin i Đuriša Jovov, koji na Krusima pokloni vladici sablju i konja (Labuda) silnog Mahmut-paše. Strugari dođoše i vladika ih primi u Dobrskoj ćeliji. Tu ponovi želju za Golubovu ponovnu ženidbu, baš onako kako je i dan ranije to pokušao. Tu svoju želju zaključi riječima: “Hoću, Golube, da me poslušaš; hoću da taj junački dom i dalje živi, i da ja to ovdje u hramu svete Petke blagoslovim”.
Pod pritiskom rođaka, Golub pristane i uskoro se oženi. Gordana je i dalje živjela kod njega, a on je na njeno ime dobijao stalnu pomoć sa Cetinja. Golub je u ponovnom braku imao sinove: Luku, Đura, Šava (Turčina) i Pura.
Luka (Luketa) Golubov, rođen oko 1800. godine, poginuo je prilikom osvajanja grada Žabljaka 1835. godine. On je s Vukom Lješevićem i prvom grupom boraca došao u pomoć onim junacima koji su već bili uskočili u grad. Baš kada su izašli da na juriš potjeraju Turke od grada, Luka je poginuo. Imao je sina Sava.
Savo Luketin, vojvoda i senator crnogorski, opjevan je pod imenom Luketić Savo ili Lukić Savić – kako u Vukovim pjesmama (knjiga 9, u četiri pjesme), tako i pjevaniji “Junački spomenik”. Savo Luketin je rođen oko 1820. godine. On je zahvaljujući ličnom junaštvu već u tridesetoj godini (1851.) postao vojvoda i senator, kao i u čuvenoj bici na Grahovu 1858. godine. Godine 1858. on predvodi ceklinsku četu od 400 druga. Poveo ih je u 26 lađa – što manjih, što većih – i uvezao se niz Blato, s namjerom da udari na svaki pristan, s obje strane jezera, od Kranjičke Luke pa do Skadra i od Plavnice ispod Zete do Frake i Skadarskih livada. Četa u toku noći prođe pored Lesendra, Vranjine i Grmožura, a kad naiđe pored Petrove ponte, rasporedi se u onoliko grupa koliko je mjesta trebala napasti. Raspored je bio takav da grupa koja će napasti kazinu (najbliže Skadru) napadne prva, a ostale čim čunu da je napad na Kazinu počeo, svaka da udari na određeni joj pristan. Na svim pristanima bile su turske kule i u njima posade. Kada je napad na Kazinu počeo, sve su grupe napale svoje pristane. U prvi mah Turci dadoše jak otpor, ali kada čuše da se svuda oko Blata vodi borba, pomisliše da ih je napala sva Crna Gora, pa se zatvoriše u kule, a nešto ih i pobježe u Skadar, tako da pristanima ni od kuda nije došla pomoć. Ceklinjani sa svakog pristana plijeniše sve što su našli, pa i 54 lađe. Ove lađe, kao i sve koje su ranije plijenili od Turaka, koristili su za četovanja i ribarenja po jezeru. Ova akcija Ceklinjana je prošla bez gubitaka. Savo je predvodio Ceklinjane u mnogim borbama i bojevima, i svuda se pokazao kao hrabar i umješan u komandovanju. Imao je sina Labuda.
Labud Savov, rođen oko 1850. godine, bio je vojvoda plemena Ceklina. Bio se oženio sestrom knjaza Nikole, Bešom, koju je nešto poslije ženidbe otjerao i snjom brak raskinuo. Zbog toga knjaz Nikola protjera Labuda iz Crne Gore. Za vrijeme bugarsko-turskog rata 1876. godine, Labud se našao u Bugarskoj, pa je učestvovao u brobi protiv Turaka. U tom ratu su uzele učešća i ruske jedinice. Labud se istakao i pokazao veliko junaštvo, te ga poslije oslobođenja Sofije ruska komanda posatvi za komandanta grada. Poslije toga je knjaz Nikola rehabilitovao Labuda i vratio ga u Crnu Goru, te je bio vojvoda sve do smrti. Imao je sinove Sava i Steva.
Savo Labudov, rođen 1869. godine na Strugarima, bio je poštanski službenik. Učesnik je balkanskih ratova 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Poslije oslobođenja bio je upravnik pošte u Ulcinju. Umro je 1927. godine. Imao je sina Vlada, koji je rođen 1906. godine u Ulcinju. Završio je filozofski fakultet, a govorio je: francuski, njemački, ruski i italijanski jezik. U toku rata 1941. do 1945. godine bio je pristalica NOP. Umro je 1975. godine. Ima sinove Aleksandra i Boška. Aleksandar, rođen 1939. godine u Osijeku, završio je maturu i živi i radi u Beogradu. Boško, koji je rođen 1948. godine, završio je političke nauke i filološki fakultet.
Stevo Labudov, rođen 1876. godine, bio je oficir crnogorske vojske i učesnik balkanskih ratova 1912. do 1913., kao i rata protiv Bugara i prvog svjetskog rata 1914. do 1915. godine. Umro je 1915. godine u Ulcinju. Imao je sinove Boška i Đorđija. Đorđije je umro u mladim godinama.
Boško Stevov, rođen 1907. godine u Ulcinju, završio je gimnaziju u Beranama (danas Ivangrad) i studirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu. Kako se još kao đak opredijelio za revolucionarni radnički pokret, bio je kompromitovan, pa ga vlasti i žandarmerija progone i hapse. Kao studenta ga stražarno sprovode iz Beograda i predaju sreskim vlastima u Baru – na nadležnost i suđenje. Član KPJ postao je 1933. godine. Bio je povjerenik ureda Radničke komore u Ulcinju i član Sreskog komiteta KPJ. Da bi izbjegao progone, hapšenja i suđenje, 1936. godine je emigrirao u Albaniju. Boško se bavio i sportom. Bio je istaknuti fudbaler “Lovćena” iz Cetinja i FK “Sloga” iz Grude. Boško je bio ugledna politička ličnost u predratnom i ratnom vreemenu, sve do smrti. Zbog političke aktivnosti stalno su ga progonili i hapsili, pa je i 1940. godine uhapšen i sproveden u koncentracioni logor u Smederevsku Palanku. Poslije kapitulacije bivše države bio je jedan od organizatora priprema narodnog ustanka protiv okupatora 1941. godine u Crnoj Gori, u kojemu aktivno i učestvuje. Prilikom odstupanja iz Crne Gore za Bosnu 1942. godine, na prevaru je uhvaćen od četnika i predat italijanskim vojnim vlastima, koje ga interniraju u Albaniju. Sproveden je u tiranski zatvor, pošto je bio stanovnik Ulcinja (koji je u doba okupacije “pripadao” Albaniji). Iz tiranskog zatvora, na zahtjev četnika, doveden je na Cetinje radi suđenja. Tu ga je italijanski vojni sud osudio na smrt strijeljanjem. Strijeljan je 5. avgusta 1942. godine. Ima sinove: Nikolu (Miška), Labuda, Vojina i Đorđija.
Nikola (Miško) Boškov, rođen je 1932. godine u Ulcinju, završio je višu pomorsku školu i radio je kod Prekookeanske plovidbe. Bio je član SKJ. Bio je veoma druželjubiv i omiljen kod svojih drugova. Umro je 1977. godine od srčanog udara. Ima sinove: Nebojšu, Božidara i Branislava. Nebojša je rođen 1954. godine i studira građevinarstvo. Božidar, rođen 1956. godine, studira prava. Branislav je rođen 1966. godine.
Labud Boškov, rođen 1935. godine u Ulcinju, izučio je za nastavnika fizičke kulture. Živi i radi u Ulcinju. Ima sinove Časlava, koji je rođen 1972., i Miška, rođenog 1977. godine.
Đorđija Boškov, rođen 1940. godine u Ulcinju, završio je višu turističku školu, a živi i radi u Ulcinju. Vojin Boškov je umro u mladim godinama.
Đuro Golubov, rođen oko 1798. godine, imao je sinove: Iliju, Joka, Todora i Nikolu. Ilija i Joko su umrli mladi.
Todor Đurov, rođen oko 1830. godine, imao je sinove: Stanka, Sava, Steva i Maša. Stanko i Savo su umrli mladi.
Stevo Todorov je učestvovao u ratovima protiv Turaka do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu od 1914. do 1916. godine. U tim ratovima bio je vodnik i ranjavan je. Umro je 1935. godine.
Mašo Todorov, rođen oko 1870. godine, učesnik je rata protiv Turaka 1912. godine. Poginuo je pri Širočkom visu. Bio je u sastavu crnogorskog odreda u ulozi međunarodne žandarmerije na Kritu od 1897. do 1899. godine. Imao je sina Iliju. Umro je 1945. godine. Ima sina Petra, koji je rođen 1932. godine. Petar je završio filozofski fakultet u Beogradu. Predavač je u gimnaziji na Cetinju. Član je SKJ i aktivni društveno-politički radnik. Ima sinove: Predraga, Miroslava i Miloša.
Nikola Đurov, rođen oko 1830. godine, bio je pop. Učesnik je ratova 1862. do 1880. godine. Imao je sina Luku. Luka je rođen 1877. godine. Bio je učesnik balkanskih ratova 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Poginuo je 1944. godine na Strugarima od okupatora. Imao je sinove Sava i Dušana. Dušan, rođen 1908. godine na Strugarima, završio je maturu i bio šumar. Odstupio je 1945. godine. Ima sina Petra.
Savo Lukin, rođen 1904. godine na Strugarima, završio je malu maturu. Bio je u žandarmeriji, a poslije kapitulacije bivše države 1941. godine, došao je kući, na Strugare, i 1944. pošao u NOV, gdje je i ostao do završetka rata 1945. godine, kada je demobilisan. Ima sinove Nikolu i Vojislava. Nikola je rođen 1940. godine. Završio je umjetničku školu i radi u fabrici za izradu obuće “Košuta” u Cetinju, a ima sinove Gorana i Sava. Vojislav Savov, rođen 1944. godine na Strugarima, izučio je zanat za električara i radi u Cetinju. Ima sina Momčila.
Puro Golubov je imao sinove Andriju i Mihaila. Andrija Purov je poginuo u borbi protiv Turaka na Grahovu 1848. godine.
Mihailo Purov je učestvovao u grahovskoj borbi protiv Turaka 1858., kao i u ratovima 1862. do 1880. godine. Kao i brat Andrija, bio je hrabar ratnik svoga vremena i vrlo ugledan plemenik. Imao je sinove: Blaža, Vuka i Pera.
Blažo Mihailov, rođen oko 1872. godine na Strugarima, bio je ugledan i hrabar oficir crnogorske vojske. Učesnik je balkanskih ratova 1912. do 1913. godine protiv Turaka, kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Bio je u zarobljeništvu, u Mađarskoj, za vrijeme austrougarske okupacije. U ratu je bio komandir Ceklinsko-dobrskog bataljona. Za ratne zasluge dobio je više odlikovanja. Kao penzioner živio je na Strugarima. Strijeljan je od strane Italijana 19. jula 1941. godine. On i brat mu Pero bili su prve žrtve okupatora poslije trinaestojulskog ustanka 1941. godine. Imao je sinove Nikolu i Marka.
Marko Blažov, rođen 1907. godine, završio je maturu i živio u Zrenjaninu, a poslije oslobođenja 1945. godine u Sušaku. Umro je 1961. godine.
Nikola Blažov, rođen 1904. godine na Strugarima, završio je vojnu konjičku školu i vazduhoplovnu – pilotsku. Bio je kapetan I klase pri vazduhoplovstvu (pilot). Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. Tada je zarobljen i u toku rata bio je u zarobljeničkom logoru. Poslije oslobođenja vratio se u domovinu i bio u službi JNA, pri vazduhoplovstvu. Kao penzioner živi u Beogradu. Ima sina Milana, rođenog 1946. godine. Milan je završio maturu. Radi i živi u Beogradu. Ima sina Boris, koji je rođen 1974. godine.
Vuko Mihailov, rođen na Strugarima, učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Imao je sinove: Mitra, Mila i Pavla.
Mitar Vukov je rođen 1911. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu. Još u ranoj mladosti opredijelio se za revolucionarni radnički pokret. Učestvovao je u mnogim akcijama i demonstracijama koje je KPJ vodila protiv nepravde i nasilja u bivšoj Kraljevini Jugoslaviji. Učesnik je i čuvenih belvederskih demonstracija, koje su u krvi rasturene od strane žandarmerije 1936. godine. U potrazi za poslom, odlazi u Kosovsku Mitrovicu i zapošljava se u rudniku Trepča, gdje radi kao rudarski radnik. Tu ispoljava aktivnu privrženost revolucionarnom radničkom pokretu, pa je primljen u KPJ. Svojim radom se ističe i učestvuje u štrajkovima rudara Trepče. Učesnik je akcija koje su vođene na Kosovu Polju 1939. godine, povodom Kosovske bitke. Odmah poslije sutanka 1941. godine opredijelio se za NOB i revoluciju u kojoj od početka aktivno učestvuje. Sa Rudarskom četom odlazi u partizane i kao pripadnik jednog srpskog bataljona ulazi u sastav Prve proleterske brigade. Kao zamjenik komesara čete poginuo je na Ustiprači 13. novembra 1943. godine.
Milo Vukov je rođen 1920. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu. Kao mladić opredijelio se za napredni omladinski pokret i kao aktivista uzima učešća u trinaestojulskom ustanku protiv okupatora 1941. godine, kao i u svim borbama koje su u to vrijeme vođene na tom terenu. Učesnik je čuvene pljevaljske bitke 1. decembra 1941. godine. U toj bici je i poginuo.
Pavle Vukov rođen je 1924. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu, a maturu na Cetinju. Kao pripadnik NOR od 1942. godine interniran je i u logoru ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. Iz Italije se u domovinu vratio sa Prvom prekomorskom brigadom. Priključio se NOV Jugoslavije, i u njenim jedinicama ostao sve do oslobođenja 1945. godine. Poslije oslobođenja je bio oficir u stalnom kadru Armije. U Armiji je završio oficirsku auto-školu. U toku rata bio je na političkim dužnostima kao komesar, a poslije rata je promijenio više dužnosti. Odlikovan je sa više odlikovanja. Penzionisan je 1967. godine u činu pukovnika. Ima sina Dimitrija. Živi u Zagrebu.
Pero Mihailov, rođen oko 1875 godine na Strugarima. Išao je u Rusiju i radio na izgradnji Transsibirske željezničke pruge, prvo kao radnik, kasnije kao preduzimač i najzad kao trgovac. Učestvovao je u Rusko-Japanskom ratu 1905. godine. Trgovinom se bavio do 1912., kada je kao dobrovoljac došao u domovinu i učestvovao u ratu protiv Turaka 1912. do 1913., kao i prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bio je predsjednik opštine 1919. godine na Gornjem Ceklinu. Strijeljan je od strane italijanske vojske 1941. godine. On i njegov brat Blažo bili su prve žrtve poslije julskog ustanka 1941. godine. Ima sina Andra. Andro je rođen 1927. godine na Strugarima. Završio je srednju školu likovnih umjetnosti i pedagošku akademiju. Ima sina Petra.
Turčin (Šako) Golubov imao je sinove Moja i Šuta. Od Šuta nije ostalo nasljednika. Mojo je imao sina Petra. Petar je rođen oko 1851. godine. Učestvovao je u ratovima 1870. do 1880. godine, i bio je glasovit i hrabar ratnik i vojnik. Bio je jako odvažan i popularan plemenik. Za zasluge u borbi na Vučjem dolu knjaz Nikola mu je dao imanje u Spužu, gdje je i živio. Imao je sinove Jova i Đura. Đuro je u mladim godinama izvršio samoubistvo.
Jovo Petrov, rođen 1881. godine na Strugarima, išao je za zaradom u Njemačku, gdje je ostao 5-6 godina. Učesnik je balkanskih ratova protiv Turaka 1912. do 1913. godine, kao i prvog svjetskog rata, u kome je bio barjaktar brigade stojeće vojske na Sandžačkom frontu. Poslije završetka prvog svjetskog rata iz Spuža se preselio u Peć, gdje je dobio zemlju i oformio bogato domaćinstvo. Poslije okupacije Jugoslavije 1941. godine, pod pritisikom pećkih aga i begova, morao je da se seli, i do oslobođenja 1945. godine živio je kao izbjeglica u Srbiji, u Svrljigu. Poslije oslobođenja vartio se u Peć, na svoje imanje. Umro je 1963. godine. Ima sina Petra (Rajka).
Petar (Rajko) Jovov je rođen 1929. godine u Peći. Tu je završio maturu, a pravni fakultet u Skoplju. Radio je kao pravnik u više preduzeća i kao sudija u opštinskom sudu u Peći. Iz Peći se odselio i nastanio se u Budvi 1973. godine, gdje radi u Opštini kao pravnik. Ima sinove Boška i Vladimira. Obojica su rođeni u Peći, prvi 1958. i danas je student, a drugi 1963. godine.
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.