Radovan Sekulin imao je sinove Petra i Mihaila. Od Mihaila su Mihailovići, a od Petra – Petrovići. Petar je imao Stanišu, a Staniša Vučetu. Vučeta imade sina Petra, a Petar sinove Vujadina i Draga, od kojih se razvi ogranak Petrovići, kako su se prezivali do one kobne vjeridbe Šale Đurišina sa Stanom, kćerkom Toma Markova Petrovića Njegoša, rođenom sestrom Petra II, ondašnjeg gospodara Crne Gore, vjeridbe koja je Strugare koštala osjetnih žrtava i bila sudbonosna za junačko ognjište Đuriše Jovova.
Petar Vučetin poginuo je 1756. godine. Od njega su ostali sinovi Vujadin i Drago. Vujadin je imao sina Petra (Bela), koji se sa Strugara preseli na Meterize, oko 1790. godine, i koji je imao sinove: Prela, Damjana, Kojicu, Mitra i Anta. Prela je ujeo bijesan pas, pa je od toga umro i od njega nije ostalo nasljednika.
Pred samu bitku na Krusima 1796. godine, Strugari Prele i Vujadin ulete u Turke i ubiju dva turska barjaktara. Ovo njihovo junaštvo mnogo doprinosi bržem i lakšem slomu Turaka.
(Bratstvo Sorat u Ljubotinju – Riječka nahija, Crna Gora – od Jovana Vučkovića, strana 91).
Damjan Belov (Petrov) imao je sina Nika, a Niko je imao sinove Andriju, Mitra, Gaja i Mihaila.
Andrija Nikov bio je vrijedan i dobar vojnik. Ranjavan je u borbama 1862., 1876. i 1877. godine na Fundini i Šabajićima, i od rana je umro. Imao je sinove: Petra, Vukala, Joša i Miraša.
Petar Andrijin, rođen 1876. godine, učestvovao je u ratovima od 1912. do 1918. godine i bio dobar i hrabar vojnik. Poslije ustanka 1941. godine je uhapšen i interniran u Albaniju, gdje je ili umro ili poginuo 1942. godine. Imao je sinove: Đura, Milana, Radovana i Vlada.
Đuro Petrov, rođen 1912. godine na Meterizima, završio je pravni fakultet i radio kao advokatski pripravnik u Beogradu do 1941. godine. Član KPJ je od 1933. godine. Bio je član OK KPJ Beograda. Strijeljan je 1941. godine u Beogradu. Proglašen je za narodnog heroja Jugoslavije.
Milan Petrov je rođen 1914. godine na Meterizima. Student, učesnik NOB od 1941. godine, oficir JNA. Poginuo je 1945. godine u Beogradu.
Vlado Petrov, rođen 1929. godine, završio je trgovačku školu. Invalidski penzioner, živi u Kuli, u Vojvodini. Ima sinove: Žarka i Milorada.
Radovan Petrov, rođen 1930. godine, izučio je za inženjera agronomije. Živi i radi u Kuli, u Vojvodini, a ima sina Petra.
Vukale Andrijin, rođen je 1883. godinebio je učesnik u ratovima protiv Turaka 1912. i 1913. godine i u Prvom svjetskom ratu od 1914. do 1916. godine. Umro je na putu iz Sjeverne Amerike za domovinu 1931. godine.
Jošo Andrijin, rođen 1880. godine, poginuo je u ratu protiv Turaka 1912. godine. Od njega nije ostalo nasljeđa.
Miraš Andrijin je umro u mladim godinama, tako da ni od njega nije ostalo nasljeđa.
Mitar Nikov je imao sina Marka, koji je rođen 1903. godine. Bio je učitelj, a poginuo je 1944. godine. Ima sinove Momčila i Slobodana, a Slobodan ima sinove Marka i Nikolu.
Mihailo Nikov je imao sinove Tomana i Veljka. Toman je živio na Meterizima i bavio se zemljoradnjom, a ima sinove Pavla i Buda. Pavle, rođen 1942. godine na Metrizima, završio je srednju školu. Budo, rođen 1949. godine, takođe je završio srednju školu.
Veljko Mihailov, rođen 1901. godine na Meterizima, strijeljan je od strane okupatora 8. juna 1944. godine na Rijeci Crnojevića. Ima sinove Nikolu i Ljuba. Nikola, rođen 1938. godine, završio je srednju školu i radi u Titogradu. Ima sina Aleksandra, koji je rođen 1971. godine. Ljubo, rođen 1943. godine, takođe je završio srednju školu i radi u Titogradu, a ima sinove Velimira i Igora. Velimir je rođen 1970., a Igor 1972. godine.
Gajo Nikov je imao sina Krcuna, koji je učestvovao u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913. godine i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, a poslije povratka otuda preselio se u selo Brežanik kod Peći, gdje je kupio dobro imanje i formirao vrlo skroman život. Umro je 1961. godine, a ima sinove Bora i Novaka. Boro Krcunov rođen je 1941. godine, završio je višu pedagošku školu. Novak, rođen 1946. godine u Peći, završio je srednju školu i radi u Titogradu. Ima sinove Miroslava i Milana. Miroslav je rođen 1971. a Milan 1973. godine. Prodali su svoje imanje i preselili se u Titograd.
Kojica Belov (Petrov) bio je veoma ugledan plemenik, jako bistar i pametan čovjek. Imao je sinove: Boška, Petra, Iva, Joka i Neška.
Boško Kojičin bio je viđen i hrabar plemenik. Bio je devet godina u službi kao perjanik – vladarev tjelohranitelj, a 1856. preselio se s Meteriza u Dodoše. U Žabljačkim livadama 1839. godine posjekao je tursku glavu. Učestvovao je u svim ratovima svoga vremena, kao i u mnogim četama. Boško je imao dva sina – Marka i Filipa, ali od njih nije ostalo nasljednika.
Neško Kojičin je takođe bio dobar i hrabar plemenik. Učestvovao je u četama i ratovima svog doba. U borbi na Oštroj ponti 1838. godine posjekao je tursku glavu, kao i 1848. godine. Imao je sinove Stevana i Labuda.
Labud Neškov bio je oficir Knjaževine Crne Gore. Kao momče učestvuje u ratovima 1875. do 1880. godine, kao i kasnije, 1912 – 1913., i u prvom svjetskom ratu, 1914. do 1916. godine. Svuda se odlikovao kao dobar i hrabar oficir. Za hrabrost je dobio pet odlikovanja, među kojima i Zlatnu Obilića medalju. Imao je sinove: Joka, Đura i Pera. Joko je poginuo od groma na Cetinju, a Đuro je umro u Sjevernoj Americi, te od nijednoga nije ostalo nasljednika. Pero ima sina Čeda, rođenog 1947. godine, koji je završio srednju poljoprivrednu školu.
Joko Kojičin je rođen 1828. godine. Bio je uticajna ličnost u plemenu. Njegov život je prožet čojstvom i junaštvom. Bio je sveštenik i stotinaš Meteriške čete. Osim u mnogobrojnim četama, vidnog udjela uzeo je i u ratovima od 1851. godine, u kojima se odlikovao ličnom hrabrošću, a naročito u Tišini Omeragića pod Žabljakom, 1861. godine, gdje je s golim nožem u ruci zastidio žabljačko oružje i s junačkim naletom izbavio iz opsade najvećeg ceklinskog junaka Kenja Stankova Jankovića, da mu Turci ne odsjeku glavu. Negdje u razgovoru sa Kenjom, upita knjaz za borbu u tišini i ko ga izbavi iz te borbe, a Kenjo mu odgovori: “Bog i pop Joko Strugar, na očigled Žabljaka i obadvije vojske” (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 181, 194 i 215). Istakao se i prilikom zatvora u kuli Sv. petra na Karuču, 1862. godine. Kao čovjek i junak nagrađen je sa jedanaest odlikovanja, među kojima i Zlatnom Obilića medaljom i sa dva Krsta (IV i V stepena) Danilova reda. Njega je knjaz Nikola mnogo volio i često ga je zvao u dvorac u Rijeci Crnojevića, da kod njega provede i po mjesec dana. Jednom prilikom, 1910. godine, knjaz ga je ponudio da bira nagradu kojom da ga obdari – sablju ili svešteničku odjeću, a pop odgovori: “Dok sam mogao sam, sam sam bio sablja; sada mi ne treba, pristajem da primim svešteničku odjeću”. Kad je pošao kući knjaz mu je dao perjanike da ga isprate (prevezu) do Pavlove strane, a odatle do kuće na Meterizima svoga hata (konja), uz pratnju dva perjanika. Umro je 1911. godine. Na njegovu sahranu knjaz je poslao izaslanike, komandira Dvorske straže Đuzu Đuraškovića i sveštenika Iliju Jovićevića, dvorskog sveštenika. Pored toga, kralj je Strugarima poslao depešu sa izjavom saučešća. Pop Joko je imao sinove Sava i Luku. Oba su poginula na Malim Mikulićima 1877. godine, više Gornjeg Bara. Od njih nije ostalo nasljednika, i tako se ugasio junački dom popa Joka.
Ivo Kojičin je uzimao učešća u ratovima svoga doba. Imao je sina Markišu, koji je učestvovao u ratovima 1877. do 1880. godine, kada je i ranjavan, a imao je sinove: Mila, Dušana, Boža, Blaža i Ivana. Blažo je umro 1924. godine u Sarajevu, dok je služio vojsku.
Milo Markišin je rođen 1890. godine na Meterizima. Učestvovao je u ratovima protiv Turaka, 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine, i bio je hrabar vojnik. Imao je sina Đura, rođenog 1934. godine na Meterizima. Đuro je završio srednju ekonomsku školu. Radio je u “Ribarstvu” u Rijeci Crnojevića, kao šef računovodstva Gradskog autoprevoza u Titogradu, i bio je šef finansijskopg poslovanja u robnoj kući “Beko” u Titogradu. Poginuo je u saobraćajnoj nesreći ispred Beograda, kod Lazarevca, 23. avgusta 1978. godine. Bio je veoma naočit, pametan, izgrađenog karaktera, a u društvu jako omiljen i poštovan. Bio je član SKJ i aktivni društveno-politički radnik. Ima sinove Predraga i Miodraga. Predrag je rođen 1964., a Miodrag 1970. godine.
Božo Markišin je rođen 1896. godine na Meterizima. Učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Prije rata je bio aktivan u Ceklinskim ribolovima, a 1936. godine bio je i njihov starješina. Više puta je biran u upravu. Bio je u privremenom odboru, organizovanom na inicijativu KPJ 1935. godine, protiv stare korupcionaške uprave ribolova. Umro je 19?? godine. Ima sinove Jova i Luku. Jovo, rođen 1934. na Meterizima, ima sina Dragana, koji je rođen 1969. godine. Luka Božov, rođen 1945. godine na Meterizima, završio je srednju ekonomsku školu i radi u “Ribarstvu” u Rijeci Crnojevića.
Ivan markišin je rođen 1909. godine na Meterizima. Učesnik je NOR-a od 1941. do 1944. godine. Kao vodnik poginuo je na Trnovu kod Sarajeva, 1944. godine. Ima sina Radovana, rođenog 1944. godine na Meterizima, koji je završio srednju školu. Radovan ima sina Ivana, rođenog 1976. godine.
Dušan Markišin, rođen 1904. godine na Meterizima, otišao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, pa je kasnije prešao u Kanadu, gdje je oformio familiju i nije se vraćao u domovinu. Umro je 1967. godine. Ima sinove Blaža, Nikolu i Petra, koji žive u Kanadi.
Pero Kojičin ratovao je od 1875. do 1880. godine. Imao je sinove Nikolu i Spasoja (zvanog Baco). Nikola je učestvovao u ratovima 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu, od 1914. do 1916. godine. Imao je sinove Mašana i Pera.
Mašan Nikolin pošao je za zaradom u Sjevernu Ameriku i nije se više vraćao u domovinu. Umro je 1940. godine.
Pero Nikolin, rođen 1907. godine na Meterizima, pripadao je naprednom revolucionarnom radničkom pokretu. Primljen je u KPJ 1933. godine. Bio je član Opštinskog komiteta u Rijeci Crnojevića. Kao najstariji član KPJ u Meterizima, organizuje partijsku ćeliju. Aktivno radi na pripremi ustanka 1941. godine, u kojemu i učestvuje. Bio je partijski rukovodilac odreda “Carev laz”. Poginuo je kao zamjenik komesara čete na Bugojnu, kod Sarajeva, 1942. godine. Na plenumu PK KPJ za Crnu Goru, održanom februara 1937. godine, odlučeno je da iz Crne Gore u Španiju pođe 200 boraca. Iz opštine riječke određeno ih je 12. U ovaj broj Petar nije ušao, jer je stav Partije bio da ne odlaze jedinci u oca i majke. Petar se ovome usprotivio i energično je tražio da pođe, pa mu je partijsko rukovodstvo obećalo upućivanje sa drugom grupom. Do toga, međutim, nije došlo, zbog toga što je otkriven odlazak, a brod kojim je trebalo da dobrovoljci pođu – zaplijenjen. (Janko Lopičić u knjizi “Revolucionarnom stazom”, strana 86 – 88).
Spasoje Perov je rođen 1872. godine na Meterizima. U svojoj 16. godini, kada se osjetio dovoljno odraslim, odlazi na zaradu u Grčku. Radi na prokopavanju Korintskog kanala, gdje je bilo uposleno dosta Crnogoraca. Zbog bolesti napušta posao i vraća se u Crnu Goru. Pošto je ozdravio, ponovo odlazi, kao mladić od 18. godina, ali ovoga puta u Carigrad, smatrajući da su zdravstveni uslovi tamo bolji. Iz Carigrada je prešao u Rusiju, u Baku, a zatim radi na izgradnji Transsibirske željezničke pruge, prvo kao radnik, kasnije kao preduzimač, a na kraju kao trgovac. Živio je dugi niz godina u Vladivostoku, baveći se trgovinom. Nekoliko puta je prošao po evropskoj Rusiji, a 1912. godine napušta Vladivostok i dolazi u Crnu Goru, da kao dobrovoljac učestvuje u balkanskom ratu, a kasnije i u prvom svjetskom. Između balkanskog i prvog svjetskog rata prelazi u Peć, gdje se opet bavi trgovinom. Prilikom okupacije Crne Gore, 1916. godine, sa porodicom odlazi u Ulcinj, gdje ostaje do 1928. godine. Tada se seli za Peć. Nastanio se u selu Goraždovac, na zemlji koju je dobio kao dobrovoljac. Tu je živio do 1941. godine, kada ponovo odlazi u Ulcinj. Spasoje je politički bio opredijeljen kao demokrata, pa ga je KPJ često koristila u akcijama koje je vodila od izbora 1935. godine pa sve do njegove pogibije. U ustanku 1941. godine, bez ikakve rezerve, opredijelio se za NOB. Zbog toga je decembra 1941. godine uhapšen i upućen u tiranski pa u bureljski zatvor, u Albaniji, gdje je ostao do juna 1943. godine, kada je utekao iz zatvora. Poslije nekoliko dana je poginuo, u selu Burgajetu, od italijanskih okupatora. Spasoje je imao sinove Vasa, Pavla, Vlada i Voja.
Vaso Spasojev je rođen 1915. godine na Meterizima. Sa roditeljima kao dijete, živio je u Ulcinju, pa u Peći (Goraždovac). Bavio se zemljoradnjom. Još u mladim godinama oprdijelio se za napredni revolucionarni radnički pokret, i kao aktivan omladinac postao je član KPJ 1935. godine. Kao aktivni komunista do 1941. godine učestvuje u nizu demonstracija i akcija vođenih protiv nenarodnog režima bivše države. Često je hapšen i maltretiran od strane žandarmerije i vlasti. Godine 1940/41 deponovan je u logor političkih zatvorenika u Smederevskoj Palanci. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine, kada biva zarobljen od strane Italijana, na albanskom frontu, pa je u logoru proveo do 19. juna 1941. godine. Tada je pušten. Po dolasku u Ulcinj odmah se povezao sa Partijom i aktivno radi na pripremanju ustanka. Po ustanku, u kojemu aktivno radi i učestvuje, po direktivi Partije ostaje na terenu, i kao partijska veza radi sa pokretom u Albaniji (Skadar). Prilikom pretresa Vasove kuće razvila se borba između partizana i italijanskih karabinjera. Tada je jedan partizan poginuo a jedan karabinjer – Italijan ranjen. Vaso je uspio da pobjegne, a poslije toga, po direktivi Partije, prelazi u Crmnicu. Tom prilikom je od Glavnog štaba za Crnu Goru dobio zadatak da uspostavi vezu (kontakt) sa albanskim NOP i CK KP Albanije. Na takve zadatke je išao nekoliko puta i vraćao se donoseći izvještaje, i to je tako išlo sve do marta, kada je išao starom vezom ne znajući o promjeni situacije u Crnoj Gori i o pokretu nacionalista (četnika). Dolazi u Vranjinu, a tu ga nacionalisti sa još dva druga hvataju i predaju Italijanima u Rijeci Crnojevića. Italijani su ga 27. marta 1942. godine strijeljali.
Pavle Spasojev je rođen 1917. godine u Ulcinju. Kao dijete, sa svojim, preselio se u Peć (u Goraždovac). Kao radnik prišao je URS-evim sindikatima, te je 1936. godine pripadao naprednom radničkom pokretu. U toku rata je uhapšen i politički sumnjiv, sproveden na prisilan rad u Borski rudnik. Odatle je utekao i stavio se oslobodilačkom pokretu na raspoloženje, pošto je sa njim brzo uspostavio vezu. Poslije oslobođenja radio je na više mjesta u Autonomnoj Pokrajini Vojvodini. Zbog bolesti jedno vrijeme radi u Ulcinju pa se ponovo vraća u Novi Sad, gdje ostaje da stalno živi. Završio je prvi stepen parvnog fakulteta u Beogradu. Član KPJ od 1945. godine.
Vlado Spasojev je rođen 1920. godine u Ulcinju. Sa porodicom se 1928. godine preselio u Peć, u Goraždovac. Izučio je zanat i bio auto-mehaničar. Radničkom pokretu pristupio je u mladim godinama, a u SKOJ je primljen 1938. godine. Bio je član Mjesnog komiteta SKOJ-a od 1939. do 1941. u Peći, a za člana KPJ primljen je maja 1940. godine. Poslije kapitulacije bivše države preselio se u Ulcinj, gdje se odmah uključio u pripreme za ustanak. Tada mu je povjerena dužnost sekretara Opštinskog komiteta SKOJ-a. Uhapšen je decembra 1941. godine, i bio je u zatvoru u Tirani i Burelima. U junu 1943. godine pobjegao je iz zatvora i priključio se albanskim partizanima, gdje je ostao do konca septembra, kada je po direktivi Partije prešao u makedoniju i stupio u jedinicu koja je ušla u sastav Prve makedonsko-kosovske brigade. Kao komesar čete ranjen je 8. januara 1944. godine u Grčkoj.
Poslije povratka iz bolnice, nakon godinu dana, postavljen je za komesara 8. artiljerske baze u Skoplju, a kasnije je imenovan za sekretara komiteta i za pomoćnika načelnika za kadrove pri glavnom štabu Makedonije. U isto vrijeme bio je i član Gradskog komiteta Skoplja. U maju iste godine prelazi u CK KP Makedonije, kao instruktor i načelnik Instruktorske uprave. Na I kkongresu KPM izabran je za člana CK KPM. Poslije prelazi na rad u Crnu Goru, gdje je izabran za člana CK KP – na Drugom, Trećem, Četvrtom i Šestom kongresu, kada je izabran i za člana Predsjedništva CK KP Crne Gore. U istom ovom periodu bio je instruktor u CK KP Jugoslavije, kao i sekretar Sreskog komiteta u Baru. Dva puta je biran za člana Izvršnog vijeća Crne Gore. Dva puta je bio predsjednik domova Skupštine SR Crne Gore. Od 1947. godine je predsjednik Republičkog odbora SUBNOR-a Crne Gore. Završio je Visoku partijsku Školu “Đuro Đaković” i Visoku školu političkih nauka. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Ima čin rezervnog pukovnika. za ratne i mirnodopske zasluge dobio je više odlikovanja (Orden Republike sa zlatnim vijencem, Orden bratstva i jedinstva prvog reda, Orden rada sa crvenom zastavom, partizansku zvijezdu drugog reda i Orden za hrabrost).
Vojo Spasojev je rođen 1923. godine u Ulcinju. Iz Ulcinja se u sastavu porodice preseljava u peć, u Goraždovac. Bio je đak i napredni omladinac. Član SKOJ-a je od 1940. godine. Poslije kapitulacije bivše države priješao je u Ulcinj, gdje je kao skojevac aktivo radio sve do hapšenja 28. decembra 1941. goine. Tada je sproveden u zatvor u Albaniju. Pobjegao je iz zatvora Bureli u junu 1943. godine, priključio se albanskim partizanima i sa njima učestvovao u borbama. U septembru 1943. godine po direktivi odlazi u sastav bataljona “Boro Vukmirović” u Makedoniju. Poginuo je u novembru 1943. u okolini Debra, u Makedoniji.
Mirko Belov (Petrov) imao je sinove Đura i Lazara, koji su se 1880. godine preselili s Meteriza u Dodoše. Obojica su ratovali od 1861. do 1880. godine. Lazar se nije ženio.
Đuro Mirkov je imao sinove Filipa, Nikolu (Niku) i Mićuna. Filip Đurov je bio u Sjevernoj Americi, od 1912. do 1916. godine. Imao je sina Marka, koji je učestvovao u borbama protiv Turaka 1912. i 1913. godine, kao i u prvom svjetskom ratu. Imao je sinove Đoka i Radovana.
Đoko je rođen 1928. godine u Dodošima. Radio je kod ribarskog preduzeća “Rijeka Crnojevića”. Ima sinove Žarka, Nikolu i Marka. Žarko je rođen 1947. godine, a izučio je zanat za metalostrugara. Nikola je rođen 1954. godine, a izučio je za vozača. Marko je rođen 1958. godine, a izučio je za metalostrugara. Porodično žive u Goričanima, u Zeti.
Radovan Markov, rođen 1931. godine, bio je u službi JNA kao podoficir. Poginuo je od zemljotresa u Skoplju 1963. godine. Ima sina Dušana, rođenog 1957. godine, koji studira i živi kod strica Đoka.
Nika Đurov, rođen 1864. godine, išao je za zaradom u Grčku, Tursku, Albaniju i Sjevernu Ameriku. Učesnik je u prvom svjetskom ratu 1914. i 1915. godine. Umro je 1936. godine. Imao je sinove Đura i Jovana. Jovan je umro kao dijete.
Đuro Nikin, rođen 1908. godine, živi u selu Dodoši, a ima sinove Blaža, Mihaila i Vida. Mihailo je rođen 1946. godine, a poginuo je na odsluženju vojnog roka 1967. godine u Puli.
Vido Đurov, rođen 1942. godine, izučio je za mašinskog tehničara, a ima sina Igora. Žive u Titogradu.
Blažo Đurov, rođen 1948. godine, završio je srednju školu, a radi i studira u Titogradu.
Mićun Đurov je umro bez nasljeđa.
Anto Belov (Petrov) je bio hrabar čovjek. Učestvovao je u borbama na Martinićima i Krusima 1796. godine, kao i u mnogim četovanjima. Poginuo je u borbi s Ljubotinjanima na Grebenu, iznad Mracelja, 1822. godine. Imao je sina Miloša.
Miloš Antov se preselio s Meteriza u Mracelje, a odatle u Rijeku Crnojevića, gdje je i umro. Bio je vrlo pouzdan i hrabar borac. Ratovao je u bojevima od 1840. do 1880. godine. Bio je u gardi Knjaza Danila. Odlikovan je Hrabrom medaljom. Imao je sinove Sava, Grujicu i Krcuna.
Savo Milošev je poginuo u Anamalima 1877. godine. Bio je jedan od najuglednijih momaka Ceklina i do krajnosti hrabar. Na Fundini je 1876. godine posjekao četiri turske glave, a jednu u Anamalima, gdje je i poginuo. Od njega nije ostalo nasljednika.
Krcun je umro u Mraceljima, a imao je sina Nikolu, koji je umro u Azletanu, u Sjevernoj Americi, 1907. godine. Od njega nije ostalo nasljednika.
Grujica Milošev se preselio iz Rijeke na Meterize, kod rođaka. Bio je u svim ratovima toga vremena, i pokazao se kao hrabar borac i omiljen građanin. Za ratne vrline u borbama 1876 – 1880. godine odlikovan je ordenom. Umro je na Meterizima. Nije imao nasljednika.
Drago Petrov, drugi sin Petra Vučetina, odselio se sa Strugara u Rvaše i naselio se na Brajićkom ždrijelu. Poginuo je u borbi sa Turcima, u selu Bobija, u drugoj polovini XVIII vijeka.
Imao je sinove Jovana i Ivana, koji su na tome usamljenom mjestu često dolazili u sukob sa Turcima i Lešnjanima. Jovo je bio vrlo hrabar i otmen. Posjekao je tursku glavu u borbi na Bobiji, oko 1880. godine. Imao je sinove Đurišu, Savića, Andriju, Laza i Nikolu.
Đuriša Jovov je bio na glasu i ugledan plemenik. Živio je odvojeno od braće, na Strugarima. U junaštvu se istakao u borbama na Martinićima i na Krusima. U prvoj borbi je posjekao tri, a u drugoj pet turskih glava, i zarobio sablju i konja (Labuda) Mahmut-paše, kojega je darovao vladici Petru I. Uživao je veliki glas zbog svog čojstva i junaštva. Sprijateljio je svoje ognjište sa vladičinim domom Petrovića (za veliko zlo, iskop i ugled potomstva). Imao je dva sina, Luku i Sava (Šalu), kao ijedna dva brata u Ceklinu, po svim dobrim osobinama.
Luku Đurišina su ubili rođaci, Savo Dajičin i Mašo Mićunov, i to po nalogu “s vrha”. Šala je strijeljan na Viru Crmničkom 1850. godine, po nalogu vlastodršca Petra II i brata mu Pera Petrovića, zbog vjeridbe sa sestrom vladike Rada i ubistva vojvode Periše Đuraškovića. Šala Đurišin je bio perjanik vladičin, a zatim plemenski kapetan. Cijela trageija ovoga događaja dobro je opisana u četvrtoj knjizi Marka Vujačića (str. 174, 187, 176 i 177).
Od Šale nije ostalo nasljednika, a Luka Đurišin je imao sina Bogdana, koji se po razuru doma i ognjišta i pogibije oca i strica preselio u Dodoše. Bogdan je imao sina Jova, koji je 1906. godine pošao za zaradom u Rusiju. Za vrijeme balkanskih ratova, 1912. i 1913. godine, došao je i učestvovao u borbama. Po završetku rata vratio se u Rusiju i nastanio se u Poltavi, gdje se i oženio. Više se nije vraćao u domovinu.
Savić Jovov je živio u Rvašima, a imao je sinove Stanka, Mila i Ivana. Stanko je imao sinove Mašana i Stevana. Mašan je umro u Korintu, u Grčkoj. Bio je pouzdan i hrabar vojnik, za šta je i odlikovan.
Stevan Stankov je 1874. godine pošao u Carigrad. Pošto je Rusija objavila Turskoj rat 1874. godine prijeđe u Rusiju i stupi u njenu vojsku. U teškoj borbi prilikom forsiranja Dunava teško je ranjen, a po ozdravljenju ponovo se priključio vojsci generala Skobaljeva. Prilikom napada na Plijevnu ponovo se ranjava i dugo se od toga liječio. Za istaknutu hrabrost, pored ostalih sedam ordena, odlikovan je Đorđevim krstom s mačevima, Krstom sv. Stanislava i sv. Ane. Pored invalidske potpore, uživao je doživotnu apanažu od 200 rubalja mjesečno. Umro je u Tesaliji, 1896. godine.
Milo Savićev je poginuo pod Dodošima 1850. godine. Ubili su ga Đuraškovići radi osvete vojvode Periše Markišina, kojega je ubio Šala Đurišin. Bio je jedan od najgorostasnijih ljudi u Crnoj Gori. Bio je i hrabar, pa se često u narodu čulo “Da si kao Milo Savićev Strugar…” Imao je sinove Rada i Novicu. Novica je umro bez nasljeđa.
Rade Milov je učestvovao u ratu 1880. godine. On je po svim osobinama, a osobito po hrabrosti i gorostasnosti, naslijedio oca. Za hrabrost je odlikovan. Imao je sinove Nikolu i Iliju. Nikola je kao momče od 16 godina otišao u Bugarsku. Nastanio se u Velikom Trnovu, gdje se i oženio. O njemu se više ne zna, jer se nije vraćao u domovinu.
Ilija Radev je 1899. godine pošao u Anadoliju, odakle je 1905. godine uzeo učešća u rusko-japanskom ratu u Mandžuriji, te je učestvovao u mnogim okršajima. Za hrabrost pokazanu pred Portaturom, Miugdenom i Stolovom Stopkom nagrađen je ruskim ordenom sa diplomom. Po svršetku rata priješao je u Sjevernu Ameriku, odakle se više nije vraćao.
Ivo Savićev je poginuo 1861. godine. Imao je sina Joša, koji je poginuo za balkanskog rata u Barbaluši, 1912. godine. Jošo je imao sina Iliju, koji je rođen 1898. godine. Ilija je učesnik balkanskih ratova 1912. i 1913. godine, kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Ima sina Luku, rođenog 1924. godine. Luka je završio srednju školu i radio je u Sekretarijatu za unutrašnje poslove SR Crne Gore u Titogradu. Ima sinove Veselina i Miodraga. Miodrag, rođen 1952. godine, završio je srednju školu i radi u Televiziji u Titogradu, a Veselin je rođen 1960. godine, i studira.
Andrija Jovov bio je čovjek srednjeg rasta, pošten i skroman. Za vrijeme vladike Petra I imao je neku bijedu i napast od gorostasnog i nadrtog Gorčila Kraljevića iz Drušića. Jednom prilikom dođu u sukob, i Gorčil ga pozove na megdan. Megdan je podijeljen u Karučkoj skali, pored Pipca, u prisustvu đevera (zamjenika) i mnogih ceklinskih bratstvenika. Andrija ovom prilikom odsiječe Gorčilu desnu ruku i ugrabi mu i mač i odsječenu ruku. Andrija je umro 1873. godine, te od njega nije ostalo nasljeđa.
Lazo Jovov je ranjen na Krusima, 1796. godine, u borbi protiv Turaka, i od tih rana je doživotno ostao gluv. Od njega nije ostalo nasljeđa.
Nikola Jovov je imao sinove Marka i Filipa. Marko je strijeljan 1849. godine, po naredbi vladike Rada i brata mu Pera Petrovića, pošto ga je izdao kum Šutan Vukčev Đurašković. Strijeljan je zato što je postojala bojazan da će Marko iz osvete braće ubiti kojega od pomenute braće Petrovića (Marko je zaista bio hrabar, ohol i odlučan – što reče ne poreče).
Filip Nikolin je poginuo u Vranjini 1861. godine. Ceklinjani su tada napali kulu (utvrđenje)Osman Kuke i kada su je bili zapalili, Osman je poveo pregovore. U toku tih pregovora Puro Golubov Strugar ubije jednog Turčina, a Osman Kuka ubije Filipa. (Osman je bio zapovjednik kule, pa kad je vidio da od pregovora više nema ništa, kao junak je skočio u vatru i izgorio sa cijelom posadom od četrdeset vojnika).Od Filipa nije ostalo nasljednika, te tako od brojne porodice Jova Dragova osta samo potomstvo Jova Bogdanova u Poltavi u Rusiji, Ilije Radova u Sjevernoj Americi i Ilije Jošova na Karuču (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 260 – 262). Sve ostalo potomstvo i junačko ognjište Jovana Dragova uništiše vladika Petar II i njegov brat Pero, iz straha svome životu, a zbog nesrećne vjeridbe Šale Đurišina sa sestrom vladike Rada.
Ivan Dragov, drugi sin Draga Petrova, živio je na Strugarima, na matičnjaku svojih predaka. Tu je i umro. Imao je sinove Đuka, Peša i Vukicu. Đuko je umro na Strugarima, a imao je sinove Sava i Stevana. Stevan je u borbi s Turcima na Poselju, u Vranjini, 1842. godine posjekao tursku glavu. Poginuo je 1843. godine.
Savo se preselio sa Strugara u Rvaše, i tamo je 1876. godine umro. Bio je istinit, pošten i hrabar ratnik. Odlikovan je Srebrnom medaljom za grahovsku bitku 1858. i 1862. godine. Imao je sinove Vuka i Stevana. Oba su putovala za zaradom u Arabiju, gdje je Stevan umro od kuge.
Vuko Savov, ostavši bez brata, vratio se u Crnu Goru poslije 18 godina. Vratio se u vrijeme balkanskog rata, 1912. godine, u kojemu i učestvuje, kao i u prvom svjetskom ratu. Imao je sina Mila, sa kojim je zajedno učestvovao u tri rata od 1912. do 1913. godine. Milo je rođen 1895. godine u Rvašima, a otišao je u Južnu Ameriku 1930. godine, pa se vratio kući 1959. godine. Umro je 1981. godine. Imao je sinove Đorđiju, Jovana i Sava i kćerke Jovanku, Đorđinu i Milku.
Đorđija Milov je rođen 1925. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu, i kasnije višu stručnu školu. Učesnik je NOR od 1944. godine, gdje je i ostao sve do oslobođenja 1945. godine. Radio je na više mjesta. Bio je sekretar sreskog komiteta omladine u Cetinju. Radio je u medicinskom centru, i bio je načelnik unutrašnjih poslova u Opštini Kotor. Umro je u Kotoru, u novembru 2010, godine. Ima sina Zdravka i kćerku Ljilju.
Zdravko je rođen 1954. godine, živi i radi u Kotoru, oženjen je i ima sina Miloša i kćerke Sonju i Jelenu.
Jovan (Jovo) Milov je rođen 1928. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu, a malu maturu na Cetinju. Izučio je školu rezervnih oficira i imao je čin kapetana I klase. Radio je kod autobuskog preduzeća “Tara” u Cetinju. Nakon penzionisanja je živio u Rvašima, gdje je i umro u avgustu 1985. godine. Iz dva braka ima petoro djece; sa prvom ženom, Stankom (rođenom Vukmirović), ima sinove Žarka i Rajka, i kćerke Radmilu i Vesnu; u drugom braku, sa Danicom (rođenom Radulović), ima sina Vuka.
Žarko je umro kao dijete, sa nepune tri godine.
Rajko je rođen 1952. godine. Studirao je u Beogradu i izučio za mašinskog inženjera, nakon čega je nastavio da živi i radi u Beogradu, gdje je zasnovao porodicu, i ima kćerke Jasminu i Anu. Početkom devedesetih godina je otišao u insotranstvo, najprije u Kanadu, zatim u Katar, pa u Kazahstan, gdje i sada živi.
Vuko je rođen 1975. godine u Cetinju. Osnovnu školu je završio u Rvašima, a Gimnaziju u Podgorici, gdje je i diplomirao neorgansku hemijsku tehnologiju. Sada živi i radi u Podgorici. Oženjen je i ima sina Mila, rođenog 2013. godine.
Savo Milov je rođen 1930. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu. Bio je na više radnih akcija u toku izgradnje zemlje. Radio je kod “Ribarstva” u Rijeci Crnojevića i “Jugopetrol Kotor” u Titogradu, gdje je i penzionisan. Umro je u avgustu 1995. godine, ne ostavivši potomke za sobom.
Vukica Ivanov je poginuo na Oštroj Ponti, na Skadarskom jezeru, 1836. godine. Imao je sina Ivana, koji se 1870. godine preselio sa Strugara u Rvaše, na Brajićko ždrijelo. Poginuo je na Fundini, 1876. godine. Za zasluge u borbama 1858. i 1862. godine odlikovan je Srebrnom medaljom. Imao je sina Pera.
Pero Ivov je otišao za zaradom u Arabiju. Radio je u Bejrutu, Damasku, Bagdadu, Meki i Jerusalimu, odakle je 1903. godine pošao u Rusiju, a 1905. godine u mandžuriju, na rusko-japansko ratište. U tom ratu pokazao se kao veoma hrabar, u borbama pod Mugdenom i na Stolovoj Šapki. Pored drugih odlikovanja, nagrađen je Đorđevim krstom, Zlatnom hrabrom medaljom i Đorđevskom lentom sa diplomom. Umro je 1913. godine. Imao je sinove Vasa i Vida.
Vaso Perov je rođen 1902. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu. Bio je putar na putu Podgorica – Rijeka Crnojevića. Bio je jako vrijedan i omiljen građanin. Živio je kao penzioner u Rvašima. Umro je 1978. godine. Imao je sinove Ivana, Petra, Stanka, Ljuba i Pavla.
Ivan Vasov je rođen 1924. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu. Učesnik je NOR od 1944. do 1945. godine. Izučio je višu poštansku školu. Upravnik je pošte u Tivtu, gdje i živi.
Petar Vasov je rođen 1932. godine u Rvašima. Gimnaziju je završio u Cetinju, a studirao je u Beogradu. Jedan je od prvih studenata koji je diplomirao atomsku fiziku, na kojoj je i doktorirao. Kako u gimanziji, tako i na studijama se uvijek isticao kao odličan đak i student. Profesor je univerziteta i živi u Beogradu. Ima sina Aleksandra.
Stanko Vasov je rođen 1935. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu, a izučio je za mašinskog tehničara. Živi i radi u Titogradu. Ima sina Dejana, koji je rođen 1978. godine.
Ljubo Vasov je rođen 1937. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu, a izučio je za VKV radnika. Išao je za zaradom u Njemačku i Australiju. Radi u Kombinatu aluminijuma u Titogradu. Ima sina Ranka, koji je rođen 1972. godine.
Pavle Vasov je rođen 1944. godine. Gimanziju je završio u Titogradu, a studirao je u Beogradu, na Tehnološkom fakultetu, gdje je i diplomirao za inženjera tehnologije.
Vido Petrov je rođen 1911. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu. Učesnik je NOR, a nakon oslobođenja je radio u “Ribarstvu” u Rijeci Crnojevića, gdje i živi kao penzioner. Ima sina Branislava, koji je rođen u Rijeci Crnojevića 1957. godine, gdje je završio osnovnu školu. Studirao je na mašinskom fakultetu u Titogradu i diplomirao za mašinskog inženjera.
Pešo Ivanov je umro na Strugarima. Imao je sina Draga, a ovaj sina Joka, koji je učestvovao u ratu 1876. godine na Fundini, u Kučima. Tamo se ozlijedio, i od toga umro.
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.