Ogranak Nikolići

Stanoje Sekulin imao je sina Đikana, a Đikan Nikolu, od kojega se razvi ogranak Nikolići. Nikola je imao sina Marka, a Marko sinove Lalu i Nikolu. Lala je imao sina Stanoja, Stanoje sinove Đikana i Petra, a Đikan sinove Vukotu, Ivana i Nikolu.

Vukota Đikanov se još u ranoj mladosti pokazao kao veoma hrabar, što se da vidjeti i iz pogibije Taira Mumirovića, glasovitog žabljačkog Turčina. Evo toga događaja:

Bobija je u to doba bila svojina Cetinjskog Manastira, a za ispašu su je koristili Ceklinjani. Tako je stoka strugarska bila tamo na ispaši. Kod stoke su bili čobani: Vukota Đikanov, Đuriša Jovov i Đukan Andrijin – sva trojica Strugari i mladići. Negdje u drugoj polovini XVIII vijeka, Tair Mumirović podigne četu iz Žabljaka da plijeni strugarsku stoku u Bobiji, a čobane da pobije. Čobani i stoka su napadnuti oko Brajićkog ždrijela. Čobani se nijesu uplašili, već su hrabro prihvatili borbu i u borbi ranili dva Turčina. Za ovu borbu se odmah dočulo, pa su im priskočili u pomoć i rođaci i drugi plemenici, koje je predvodio čuveni junak i harambaša Petar Andrijin Strugar. Čim se ova pomoć uključila u borbu, posjekoše ona dva Turčina, koje su njihovi u bjekstvu bili ostavili. U potjeri za Turcima, Petar s golim mačem u ruci naleti na Taira Mumirovića. Tair ga dočeka na džeferdar, čak ga i rani, ali se Petar ne uplaši, već kidisa na Turčina i odsječe mu glavu. U ovoj borbi hrabri ratnici posjekoše šest turskih glava, a ostali Turci pod zaštitom mraka i noći pobjegoše u Žabljak.

Vukota je imao sina Kinjaša.

Kinjaš Vukotin je učestvovao u četama po Skadarskom jezeru i ispod Zete. Poslije pohare grada Žabljaka 1835. godine, Arnauti su nastojali da se Ceklinjanima na svaki način osvete za gubitke koje su pretrpjeli ovom prilikom. Zato nagovore nekog Rula Ulića, koji je kod njih stanovao, pošto je pripadao onima koji su s Donjih Ulića protjerani zbog ubistva Kusjine Petrova. Dogovorili su se da on pozove Ceklinjane i da im kaže kako je došla turska roba u Gostiljsku rijeku, i da mogu zadobiti dobar plijen. Varka je uspjela: četa od 50 druga, u kojoj je bio i Kinjaš Vukotin, a koju je predvodio Kenjo Stankov, pođe sa dvije lađe, stigne u Gostiljsku rijeku i tamo upadne u pripremljenu zasjedu. Ceklinjani, iako iznenađeni, pružili su žestok otpor napadaču. No, neki Zoran Arnaut povika na svoje, i još žešće udariše. Kinjaš Vukotin, međutim, dočeka i ubije onog arnautskog harambašu, te se oni oko njega zbuniše, a Ceklinjani to iskoristiše, uskočiše u svoje lađe i tako odstupiše bez mrtvih, ali sa 15 ranjenih drugova. (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 183-185).

Postoji vjerovatnoća da se otac Vukote Đikanova u Rvaše doselio sa Gornjeg Ceklina, pošto je sve potomstvo Đikana Stanojeva (sem potomstva Nikole Đikanova) živjelo i živi u Rvašima. Kinjaš je bio veoma pametan i ugledan plemenik. Prilikom prikupljanja podataka o istorijskim događajima i razvoju plemena Ceklina, Mihailo Krcunov je koristio i sjećanja i druge podatke od starih Ceklinjana. Njegovi zapisi sadrže i spisak onih od kojih je uzimao podatke, a među njima je i ime Kinjaša Vukotina.

Ivan Đikanov, drugi sin Đikana Stanojeva, imao je sinove: Filipa, Luku, Prela, i Mojaša.

Filip Ivanov bio je pop, a popovi su u 18. i 19. vijeku bili ne samo sveštenici, već i najpismeniji ljudi toga vremena. Oni su širili pismenost i obavljali druge građanske dužnosti, pa su često i zaboravljali na svoje vjerske obaveze. Sa krstom i mačem u ruci išli su i u borbe protiv Turaka. U krvavoj i neravnopravnoj borbi u Salkovini, 1840. godine, napadu 7.000 turskih vojnika suprotstavi se i na vatru ih dočeka 200 hrabrih Ceklinjana. U najtežem boju i napadu Turaka, zatvori se u čuvenom Ćederevića kućištu 26 ceklinskih junaka, među kojima je bio i pop Filip. Tu je junački poginuo (“Njegoš u slici i riječi”, od dr. Jevta Milovića, strana 140 – 144). Ova je borba jedna među najuspjelijim u Crnoj Gorim, pošto se 200 druga oduprlo sili od 7.000 Arnauta i Turaka, a Ceklinjani su iz te borbe izašli čak i kao pobjednici.

Luka Ivanov, drugi sin Ivana Đikanova, takođe je živio u Rvašima. Učestvovao je u ratovima i četovanjima njegova doba. Bio je dobrostojan i ugledan plemenik.

I Mojaš Ivanov, treći sin Ivana Đikanova, živio je u Rvašima. Učestvovao je u četama i borbama s Turcima. Bio je u četi sa Kenjom Stankovim 1820. godine, kada je radi osvete staroga Stojana Dajkovića izveden napad na Smajil-bega Mumirovića u Žabljaku. Mojaš je imao sinove: Mihaila, Marka i Mila. Marko je poginuo u borbi s Turcima u Bjelopavlićima.

Milo Mojašev je poginuo negdje nma granici Lješanske nahije, u međusobnim (plemenskim) borbama.

I Mihailo Mojašev, treći sin Mojaša Ivanova, rođen oko 1840. godine, živio je u Rvašima. Bio je vrlo ugledan plemenik. Učestvovao je u ratovima 1862. do 1880., pa – iako već star – i u balkanskom ratu 1912. godine. Bio je bez jednog oka. Umro je 1917. godine, a imao je sinove: Andriju, Bora, Joša, Lazara, Velišu i Nika. Veliša je umro mlad i nije ženjen.

Jošo Mihailov je otišao za zaradom u Arabiju, i tamo je poginuo (pritisla ga je stijena prilikom gradnje nekog puta).

Lazar Mihailov, rođen 1888. godine u Rvašima, bio je radi zarade u Sjevernoj Americi, od 1908. do 1914. godine, kada se vraća u domovinu i kao dobrovoljac učestvuje u prvom svjetskom ratu. Godine 1919. odselio se u Podgoricu, gdje je dobio državnu službu. Tu se teško razbolio. Umro je 1920. godine.

Andrija Mihailov, najstariji sin Mihaila Mojaševa, rođen je 1876. godine u Rvašima. Išao je za zaradom u Tursku, Grčku, Arabiju i Rumuniju. Učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912., protiv Bugara 1913., i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Po završetku rata s Bugarskom 1913. godine otišao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, ali je 1914., kao dobrovoljac došao i uzeo učešća u borbama od 1914. do 1916. godine. Poslije okupacije Crne Gore 1916. godine, vratio se kući. Kako je porodica bila brojna, 1918. godine prodaju imovinu da bi na drugome mjestu kupili nešto povoljnije. Tada su se braća i razdijelila. Andrija se sa porodicom preseli u Podgoricu. Poslije oslobođenja i ujedinjenja Crne Gore i Srbije, kao federalista bio je u opoziciji, pa mu je prijetila opasnost hapšenja. Zato se 1919 – 1920 sa porodicom vraća u selo Rvaše. Tu porodicu ostavlja, a on se odmeće u šumu i potom emigrira – prvo u Albaniju, a odatle u Italiju. U Italiji je ostao do jeseni 1921. godine. Poslije uspostavljanja diplomatskih odnosa između Jugoslavije i Italije, svi emigranti su mogli da pođu u Francusku, Belgiju, Južnu Ameriku, ili pak da se vrate u Jugoslaviju. Andrija se sa svojim istomišljenicima javio za odlazak u Rusiju. Tada je u Rusiji već bila uspostavljena vlast radničke klase, u novoj državi nastaloj u socijalističkoj revoluciji. Italijanske vlasti su tada sve one koji su se izjasnili za odlazak u Rusiju strpali u jedan brod i prevezlči ih u Bar, gdje su predati jugoslovenskim vlastima. Andrija je tada uhapšen, ali je poslije saslušanja pušten kući. Tada mu je sud oduzeo pravo glasa, i ta je kazna trajala nekoliko godina. Do 1924. ostaje u selu Rvašima, a tada se preseljava u selo Dodoše. Tu živi, sa porodicom, do početka 1932. godine, a tada se preseljava u Peć. Andrija je u kraljevini Jugoslaviji uvijek politički bio u opoziciji, a na izborima 1938. godine dao je svoj glas radničkoj listi. I on i njegova cijela porodica pripadali su naprednom radničkom pokretu. Iako već u starijim godinama, u narodnom ustanku 1941. godine bez ikakve rezerve opredijelio se za NOB i revoluciju, u kojoj kao pozadinac aktivno radi sve do oslobođenja 1945. godine. U NOP je izgubio tri sina, a sam je odlikovan Ordenom zaluga za narod. Umro je 1954. godine. Ima sinove: Iva, Blaža, Filipa, petra, Voja, Pavla i Mihaila. Vojo je umro kao dijete.

Ivo Andrijin je rođen 1909. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Od 1924. živio je u Dodošima, odakle se početkom 1932. preseljava u Peć. Odmah po dolasku u Peć, primljen je u gradsku policiju, u kojoj ostaje do 1936. godine. Dok je bio u policiji, sa njim su sarađivali aktivisti naprednog radničkog pokreta. To je vlastima palo u oči, pa je otpušten iz službe. U KPJ je primljen 1936. godine, i od tada ga vlasti i žandarmerija počinju progoniti i zatvarati. Učesnik je aprilskog rata, pa je u bivšoj jugoslovesnkoj vojsci imao čin podnarednika artiljerije. Poslije kapitulacije bivše države vratio se kući, u Peć, i kao član KPJ aktivno pristupa pripremi ustanka protiv okupatora. Bio je član Vojnog komiteta i komandant Pozadinskog bataljona NO vojske. Uhapšen je 1942. godine i sproveden u logor u Albaniju, gdje je ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. Dok je bio u logoru, aktivno je radio među zatvorenicima na okupljanju boraca za NOP, pa je dobio dužnost komandanta bataljona koji je formiran već u logoru, a poslije izlaska iz logora njime je komandovao do novembra iste godine, kada je formirana Prva makedonsko-kosovska brigada. Tada je postavljen za zamjenika komandanta bataljona u toj brigadi. Pred neprijateljskom ofanzivom, novembra 1943. godine, brigada je odstupila u Grčku. Tamo je u borbi protiv Njemaca, 2/3. januara 1944. godine, u selu Notijeu poginuo. Bio je veoma razvijen, hitar i snažan. Taktičan i komunikativan u društvu i uopšte kod boraca bio je jako omiljen. Zbog tih osobina uživao je veliki ugled.

Blažo Andrijin je rođen 1911. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Iz Rvaša 1924. godine, u sastavu porodice, preselio je u selo Dodoše, a početkom 1932. u Peć. Tamo se bavio zemljoradnjom. Poslije preseljenja u Peć, stupa u vezu sa aktivistima naprednog revolucionarnog pokreta i u tom pokretu aktivno radi, pa ga vlasti i žandarmerija počinju progoniti i zatvarati. Za člana KPJ primljen je 1936. godine. Na izborima 1938. godine bio je čuvar radničke liste. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine na albanskom frontu. U bivšoj jugoslovenskoj vojsci imao je čin podnarednika. Zarobljen je od strane italijanske vojske na frontu prema Skadru. U zarobljeničkom logoru bio je od 19. juna 1941. godine. Iz logora dolazi kući, u Peć, gdje se uključuje u rad na pripremi ustanka. U julu iste godine odlazi u Crnu Goru i stupa u partizane, u bataljon “Carev Laz” (Lovćenski odred), u kojemu ostaje do aprila 1942. godine. Tada se vraća u Peć, odakle po zadatku odlazi u Albaniju, gdje ostaje do jula 1942. godine. Onda je pozvan da dođe u Peć, radi prenošenja direktiva u vezi formiranja odreda od radnika u Kuksu i Kalimašu, pa je 2/3. jula uhapšen i interniran u Albaniju. U logorima Puka i Bureli ostao je do kapitulacije Italije 14. septembra 1943. godine. U logoru je bio aktivni partijski radnik. Po izlasku iz logora, odlazi u Partizane, u sastavu bataljona “Ramiz Sadiku”, formiranog još u logoru, u kojemu je postavljen za komandira čete, kao i u Prvoj makedonsko-kosovskoj, a kasnije u Prvoj kosovsko-metohijskoj brigadi. Poslije formiranja Četvrte kosovske brigade postavljen je za komandanta bataljona, a u Petoj kosovskoj za načelnika brigade. U martu 1945. godine odlazi u školu, u Beograd, a poslije povratka, septembra 1945. godine, postavljen je za komandanta Prve bokeljske brigade, sa kojom odlazi u Ohrid, gdje ostaje do maja 1946. godine. Tada je premješten u 41. diviziju, na dužnosti obavještajno-izviđačke službe. U septembru 1947. godine odlazi u školu u Sarajevo, a poslije završetka škole 1948. godine, raspoređen je na dužnosti u Drugoj upravi MNO u Beogradu, a kasnije u Prvu vojnu oblast, i kasnije u Komandu grada Beograda, odakle je demobilisan 1953. godine. Kasnije je radio u Peći u SO, odakle je penzionisan 1968. godine. Iz Peći se preselio u Titograd 1974. godine. Dok je bio u JNA imao je čin majora. Nosilac je partizanske Spomenice od 1941. godine, a za ratne zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Partizanskom zvijezdom III reda, Ordenom zasluge za narod II reda i Ordenom bratstva i jedinstva. Ima sinove Jovana i Milana.

Jovan Blažov, rođen 1946. godine u Peći, završio je maturu, vazduhoplovno-tehničku vojnu akademiju u Sarajevu i Višu vojnu akademiju u Beogradu. Ima čin majora.

Milan Blažov je rođen 1950. godine u Peći. Osnovnu školu i metalski zanat je izučio u Peći, a zlatarski zanat u Beogradu. Živi i radi u Beogradu.

Filip Andrijin je rođen 1913. godine u selu Rvašima. Osnovnu školu je završio u Rvašima i Dodošima, a poslije je otišao na izučavanje zanata, u Vojno-tehnički zavod u Kragujevac, koji je završio 1934. godine. Po završetku škole, kao mašinbravar, ostaje da radi u Zavodu u Kragujevcu.

Još u mladim godinama opredijelio se za napredni revolucionarni radnički pokret. Svoj politički rad otpočeo je u Zavodu, gdje je 1934. godine primljen za člana KPJ. Zbog političkog rada 1938. godine je otpušten sa posla, i vlasti su ga protjerale iz Kragujevca. On tada odlazi u Beograd i zapošljava se, 1. februara 1938. godine, u Prvoj srpskoj fabrici aeroplana AD. Odmah zatim, 31. marta 1938., otpušten je s posla, ali se ponovo zapošljava, 30. aprila 1938. godine u Fabrici aeroplana “Zmaj” u Zemunu. Tu, na poslu, ostaje do 1. avgusta 1938. godine, kada ga Uprava grada Beograda protjeruje za Peć. Po dolasku u Peć, 15. avgusta 1938., zapošljava se u Šumskoindustrijskom AD – pilana “Ozren” u Peći, gdje radi na montaži pilane. Na tome poslu ostaje do 25. marta 1939. godine, kada je zbog političkog rada otpušten. Dok je bio u Peći, bio je član Mjesnog komiteta Partije. U potrazi za poslom ponovo se vraća u Beograd, 14. jula 1939. zapošljava se u “Teleoptiku AD” u Zemunu. Na tiom poslu ostaje do 14. decembra 1939. godine, do onih krvavih demonstracija koje su toga dana održane u Beogradu. U tim demonstracijama Filip je teško ranjen. Radi liječenja bio je smješten u jednoj beogradskoj klinici, ali je tu otkriven od strane zloglasnog agenta Vujkovića, koji ga hapsi i odvodi u Upravu grada, te biva zatvoren u zloglasnoj beogradskoj Glavnjači. Iz Glavnjače je protjeran ponovo za Peć. Po dolasku u Peć odmah se uključio u partijski rad, ali je pozvan na vojnu vježbu, u 2. bataljon 56. pješadijskog puka sa sjedištem u Peći. Kao vojnik učestvuje u pećkim demonstracijama 1940. godine, i odmah bude uhapšen i stavljen pod vojni sud. U vojnom zatvoru u Peći stajao je vezan i štrajkuje glađu. Pošto je Filip kod vojske uživao veliki autoritet, komandant ga (da bi ga “raskrinkao”) izvodi tako vezana pred bataljonski stroj. Pošto ga je izveo na “binu” koja je za to bila napravljena, predstavlja Filipa kao komunistu i izdajnika domovine, a Filip podiže vezane ruke i tako pozdravlja vojsku, pa se zatim obraća komandantu i glasno kaže: “Ja kao radnik i rodoljub nijesam niti mogu biti izdajnik svoje domovine, već ste vi, gospodo oficiri, izdajnici svoje Otadžbine!”. Sproveden je potom u armijski zatvor u Skoplje i zatvoren u Skopsku tvrđavu. U zatvoru je ostao šest mjeseci, pa je na intervenciju nekih uticajnih ličnosti pušten. Već početkom 1941. godine ponovo je mobilisan, u 4. četu 2. bataljon 56. pješadijskog puka. Učestvuje potom u velikim manifestacijama koje su održane 27. marta 1941. godine povodom obaranja vlade Cvetković – Maček i Trojnog pakta. Prilikom dolaska u vojsku dat mu je samo opasač i ašovčić. Oružje je dobio tek 6. aprila 1941. godine, kada se pošlo u rat protiv Italijana, u Albaniju. Sedmog aprila sa vojskom je prešao albansku granicu. Prilikom izbijanja jugoslovenske vojske na desnu obalu Drima, trebalo je forsirati rijeku. Filip se dobrovoljno javio za tu akciju. Pošto je znao veslati, uspijeva da u jednom čamcu prebaci grupu vojnika sa puškomitraljezom na lijevu obalu Drima. No, dok se vraćao da nastavi prevoženje, našao se pod jakom neprijateljskom vatrom, i tada je pogođen. Čamac se na nekom brzaku (vrtlogu) zanio i prevrnuo. Filip se tu utopio, tako da mu se ne zna groba. Tako je završio i svoj revolucionarni put. Filipa pominje i Stevan Jakovljević.

U svim mjestima u kojima je boravio u vrijeme svog revolucionarnog rada bio je partijski funkcioner, u Peći član mjesnog komiteta, u 56. pješadijskom puku član Vojnog komiteta, u Drugom bataljonu sekretar ćelije. Poslije Pete zemaljske konferencije KPJ (održane u Zagrebu), održana je i Oblasna konferencija Pertije za Kosovo i Metohiju (kao član CK KPJ prisustvovao joj je i prenio zadatke Ivan Milutinović), na kojoj je Filip bio delegat. Dok je bio u Kragujevcu 1936. godine, organizovan je odlazak radnika na grob Svetozara Markovića (u Svetozarevu), a Filip je tom prilikom ponio i crvenu zastavu, koju je razvio na grobu.

Petar Andrijin, rođen 1916. godine u selu Rvašima, osnovnu školu završio je u selu Dodoši. Godine 1930. pošao je na izučavanje zanata u Kragujevac, u Vojno-tehnički zavod. Završio je 1934. godine i ostao da u Zavodu radi kao metalostrugar. Tu je bio do početka 1939. godine, do povratka iz vojske. Tada je zaposlen u vojnoj fabrici u Vogošći, u Sarajevu, gdje je ostao do kapitulacije bivše države. Poslije kapitulacije došao je kući, u Peć. Politički rad započeo je u Vojno-tehničkom zavodu u Kragujevcu, a u KPJ je primljen u Sarajevu. Po dolasku u Peć odmah se povezao s aktivistima i uključen je u partijski rad, kao i u pripreme ustanka. Bio je rukovodilac SKOJ-a u jednom dijelu grada. Pošto mu je bilo nemoguće ostati u Peći, po direktivi Partije odlazi u Kosovsku Mitrovicu. Tamo se odmah povezuje s organizacijom, pa ga drugovi kao kvalifikovanog radnika zapošljavaju u Trepči, kako bi radio sa radnicima. Poslije izvjesnog vremena koje je proveo u Trepči, 1942. godine biva otkriven, uhapšen i strijeljan.

Vojo Andrijin, rođen 1929. godine, umro je kao dijete od godinu dana.

Pavle Andrijin je rođen 1933. godine u Peći. Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Peći, a 1948. godine pošao je u vojnu akademiju. Iz akademije je izašao 1952. godine kao potporučnik. Službovao je u raznim mjestima i garnizonima širom Jugoslavije, uvijek na komandnim dužnostima. Završio je Višu vojnu akademiju, kao i školu narodne odbrane (ratnu školu). Član je SKJ, ima čin pukovnika, i nalazi se na dužnosti komandanta divizije. Ima sinove Predraga i Nenada. Predrag je rođen 1958. godine. Završio je gimnaziju i izučava vojnu akademiju. Nenad Pavlov je rođen 1966. godine u Bovecu, u Sloveniji. Đak je.

Mihailo Andrijin je rođen 1936. godine u Peći. Osnovnu i srednju ekonomsku školu završio je u Peći, a ekonomski fakultet u Beogradu. Otkako je završio fakultet, radio je na više mjesta u Peći i Beogradu. Član je SKJ. Živi u Beogradu. Ima sina Ivana, koji je rođen 1969. godine, i koji uči.

Boro Mihailov je rođen 1888. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Bio je vrlo bistar i često su ga birali u lokalne vlasti. Išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, pa se kao dobrovoljac 1914. godine vratio u domovinu i uzeo učešća u prvom svjetskom ratu sve do okupacije Crne Gore 1916. godine. Poslije prodaje imovine 1918. godine i poslije ujedinjenja Crne Gore sa Srbijom postao je predsjednik rvaško – drušićke opštine. Zbog neslaganja sa neravnopravnim tretmanom Crne Gore u novoformiranoj državi, kao pripadnik federalista odbjegao je u šumu (u komite). Učestvovao je u oružanim akcijama protiv ondašnje vlasti. Kada je taj pokret zapao u krizu, 1920. godine emigrira u Albaniju, a poslije u Italiju. Pošto su Jugoslavija i Italija uspostavile diplomatske odnose 1921. godine, Crnogorci su iz Italije mogli da odu u Francusku, Belgiju, Južnu Ameriku, ili da se vrate u Jugoslaviju. Boro, kao i stariji mu brat Andrija i mlađi Niko, javi se za odlazak u Rusiju. Poslije toga je, zajedno s ostalima koji su se javili za Rusiju, stražarno prevezen u Bar i predat jugoslovenskim vlastima, ali je poslije saslušanja pušten. Na saslušanju sud mu je za nekoliko godina oduzeo pravo glasa. U bivšoj državi uvijek je bio protivnik režima i uvijek je svoj glas davao opoziciji. Učesnik je čuvenih i krvavih belvederskih događaja 1936. godine, zbog čega je bio uhapšen i nekoliko mjeseci je ostao u zatvoru. Početkom 1937. godine preselio se u Peć. Poslije dolaska u Peć, kao opozicionara i simpatizera naprednog revolucionarnog radničkog pokreta, komunisti su ga na nekoliko masovnih manifestacija i demonstracija isticali da drži govore. Odmah poslije ustanka 1941. godine bezrezervno se opredijelio za NOP, u kojemu kao pozadinac aktivno radi sve do oslobođenja 1945. godine. Poslije oslobođenja postavljen je za upravnika Pećke banje. Bio je član KPJ i živio je kao penzioner u Peći. Umro je 1957. godine. Ima sina Branka.

Branko Borov je rođen 1931. godine u Rvašima. Osnovnu školu i gimnaziju završio je u Peći. Završio je osnovno vojno obrazovanje i KŠA KOV. Bio je u sastavu odreda JNA na Sinaju (Egipat), kao i u posmatračkoj misiji Ujedinjenih nacija u Jemenu i Arabiji. Član je SKJ i aktivni je potpukovnik u JNA. Ima sinove Borislava i Žarka. Borislav je rođen 1958. godine i završio je srednju tehničku školu. Žarko je rođen 1961. godine, a završio je srednju školu. Svi žive u Zadru.

Niko Mihailov rođen je 1896. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Učesnik je rata protiv Turaka 1912 – 1913, ako i bugarskog rata 1913. godine. Učesnik je i prvog svjetskog rata, 1914. do 1916. godine. Poslije okupacije Crne Gore vratio se kući. Od prodaje imovine 1918. godine i porodične diobe živi sa bratom Borom u Rvašima. gdje su kupili nešto zemlje i kuću podigli. Poslije oslobođenja nije se složio s načinom ujedinjenja i nejednakim tretmanom Crne Gore u novostvorenoj državi. Kako je politički pripadao federalistima, i zbog progona od strane vlasti, odbjegao je u šumu i kao komita učestvovao u nizu borbi protiv žandarmerije i vojske, pa je zbog toga 1920. godine emigrirao u Albaniju, a poslije u Italiju. Kao i starija mu braća (Andrija i Boro), iz Italije se javio da ide za Rudiju 1921. godine, pa su italijanske vlasti i njega stražarno dovele u Bar i predale jugoslovenskim vlastima, te je snosio političke posljedice. Niko i brat mu Boro došli su kući u Rvaše. Niko je poslije otišao u Južnu Ameriku, odakle je kasnije prešao u Francusku, gdje je ostao do 1936. godine, kada se vraća kući. Poslije povratka, oba brata prodaju imovinu i presele se u Peć. Uvijek je bio protivnik režima u bivšoj državi, a dok je bio u Francuskoj pripadao je naprednim sindikatima. Poslije dolaska u Peć, opredjeljuje se za napredni radnički pokret, pa učestvuje s komunistima u raznim akcijama, demonstracijama i manifestacijama. Poslije ustanka protiv okupatora i domaćih izdajnika 1941. godine odmah se opredijelio za NOP, u kojemu aktivno učestvuje. Član KPJ postao je 1941. godine, a u toku rata bio je u više jedinica. U Ibarskom odredu i u Osmoj kosovskoj brigadi bio je partijski rukovodilac (brigade i odreda). Demobilisan je kao starije godište u činu kapetana. Poslije oslobođenja bio je predsjednik agrarne komisije i radio je u Drvnom kombinatu u Peći. Bio je nosilac Partizanske spomenice 1941. godine, a odlikovan je ordenom za hrabrost, Ordenom zasluga za narod i Ordenom bratstva i jedinstva. U ratu je teško ranjavan. Umro je 1957. godine.

Prele Ivanov, rođen oko 1815. godine u Rvašima, bio je jedan od onih 12 ceklinskih junaka koji su zauzeli grad Žabljak 1835. godine. Učesnik je mnogih četovanja protivu Turaka po Skadarskom jezeru i ispod Zete, na istočnoj granici Crne Gore. Prele je počeo četovati u ranoj mladosti. Prvo mu je četovanje bilo već prije nešto pohare grada Žabljaka 1835. godine. Naime, kada je Kenjo Stankov Janković s Karuča polazio u četu s društvom, Prele zamoli da ga prime u četu, ali ga Kenjo odbije zbog toga što je bio još mlad i nedorastao za četovanje (Prele tek što bješe nabavio malu pušku). Prele zamoli Kenja da mu kaže gdje će s četom udariti, a ovaj mu odgovori “Najprije ćemo doći na Plavničku rijeku, pa odatle kuda odredimo”. Čim je četa otišla, Prele krene gorom put Zete. Prijeđe rijeku Karatunu kod Dodoša, pa pored Žabljaka preko Morače, kroz Zetu, i dođe na Plavničku rijeku prije čete. Kad je četa došla i vidjela da je Prele već stigao, svi su se začudili njegovom pregnuću, pa ga Kenjo primi u četu, jer u njemu vidje dobroga druga. Ovo je učinilo te je Kenjo uzeo Prela u četu i za poharu grada Žabljaka, a izostavio mnoge ceklinske junake (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 167). Ime Prela Ivanova srijećemo i u “Srpskom ogledalu”, u pjesmi o pohari Žabljaka, kada Jakup Aginica govori svojoj mladoj sluškinji Orfani:

Što je drugi vlašić ukraj njega, Garila ga mrka nausnica, A ljepši je od svake đevojke, On je tanku pušku obratio, Čeka moga agu na prozoru, Kad se digne iz meka dušeka.

kao i kada mlada Orfana Jakup aginici nabraja ceklinske junake:

Što je momak prikladan do Kenja, To je, kado, Ivanović Prele, Kažu, kado, hita na junaštvo, Đe se crna prolijeva krvca.

Prele je 1839. godine u borbi sa Turcima u Žabljačke livade ranjen. Odlikovan je za hrabrost. Dočekao je duboku starost, i umro je prirodnom smrću. Imao je sina Đuka.

Đuko Prelov živio je u Rvašima (u Gospoštinama). Učestvovao je u ratovima od 1862. godine. U borbi na Fundini 1876. godine teško je ranjen. Od tih rana je i umro. Imao je sinove: Sava, Mrguda i Markišu.

Savo Đukov, rođen 1866 godine, živio je u Rvašima, a kasnije u Podgorici. Učesnik je ratova 1912. i 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Imao je sinove: Iliju, Krcuna, Boža, Đura, Špira, Vasa i Milutina.

Ilija Savov, rođen 1887. godine, otišao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, gdje i danas živi. Nema nasljednika. Krcun, rođen 1890. godine, otišao je za zaradom u Južnu Ameriku, gdje je i umro, te ni od njega nije ostalo nasljeđa.

Božo Savov je rođen 1897. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Kasnije se s porodicom preselio u Podgoricu, a 1923. godine u selo Vitomiricu, kod Peći. Bio je u žandarmeriji od 1919. do 1922. godine. Učesnik je narodnooslobodilačkog rata od 1941. do 1945. godine, a odo oslobođenja je radio u opštini Vitomirica, do penzionisanja 1954. godine. Ima sina Ljubišu. Ljubiša je rođen 1927. godine. Završio je srednju ekonomsku školu i radio je u Peći do penzionisanja 1973. godine. Živi u Vitomirici kod Peći. Ima sina Dragana, koji studira.

Đuro i Milutin Savovi umrli su u mladim godinama. Špiro Savov je rođen 1903. godine u Rvašima. Otišao je za zaradom u Južnu Ameriku, gdje i danas živi.

Vaso Savov je rođen 1906. godine u Rvašima. Sa porodicom se odselio u Podgoricu 1907. godine, a 1923. godine u selo Vitomiricu kod Peći. U bivšoj Jugoslaviji bio je bolničar i radio je u bolnici u Peći. Bio je pripadnik NOR-a, pa je 1944. godine pošao u partizane, u Ibarski odred, u kome je i poginuo. Imao je sinove Milorada i Miomira. Miomir je umro u mladim godinama, a Milorad je uoči rata i u toku rata 1941. do 1945. godine bio u domovima za zbrinjavanje djece. Živi u Titogradu.

Mrgud (Jovan) Đukov rođen je 1869. godine, a umro je 1910. godine.

Markiša Đukov rođen je 1868. godine u Rvašima i učesnik je ratova 1912-1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Umro je 1961. godine. Imao je sinove: Nikicu, Vida, Zariju i Blaža.

Nikica Markišin rođen je 1915. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Još u mladim godinama počeo se baviti politikom. Pripadao je naprednom revolucionarnom pokretu, pa su ga žandarmi i vlasti stalno progonili. Učestvovao je u mnogim akcijama koje je vodila i organizovala KPJ u predratnom vremenu – u cetinjskim demonstracijama, u čuvenom belvederskom događaju 1936. godine – tada je i ranjen i liječio se u cetinjskoj bolnici, odakle je prebačen u zatvor, gdje je bio nekoliko mjeseci. Zbog akcija koje su i kasnije bivale u kojima je on aktivno učestvovao, biva 1940. godine uhapšen kao vojnik i iz cetinjskog zatvora bude prebačen na Adu Ciganliju i u Požarevac, gdje ostaje izvjesno vrijeme. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. Član je KPJ od 1936. godine. Poslije kapitulacije bivše države aktivno radi na pripremi ustanka u svome kraju, a u oružanoj borbi učestvuje od prvog dana – 13. jula 1941. godine. Bio je komesar četa u bataljonu “Carev Laz” (Lovćenski odred). Učesnik je pljevaljske bitke 1941. godine. Prilikom povlačenja crnogorskih partizana za Bosnu ranjen je u Banjanima. Po formiranju Četvrte proleterske crnogorske brigade postavljen je za komesara čete. Bio je hrabar i požrtvovan borac i rukovodilac. Poginuo je na Kupresu 1942. godine.

Vido Markišin je rođen 1918. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Još veoma mlad susreo se sa teškim životom i nemaštinom, boreći se za opstanak. Kao omladinac prišao je naprednom radničkom revolucionarnom pokretu. Učesnik je čuvenog i krvavog belvedesrkog događaja. Za člana KPJ primljen je 1941. godine. Učesnik je aprislkog rata 1941. godine, a poslije kapitulacije bivše države aktivno radi na pripremi ustanka. U oružanoj borbi učestvuje od 13. jula 1941. godine. Prilikom povlačenja partizana iz Crne Gore 1942. godine, iz Banjana je vraćen na teren, pa je poslije povratka pao u ruke neprijatelju. Italijanski sud ga je osudio na 21 godinu robije i tada je interniran u Italiju. Poslije kapitulacije Italije pobjegao je iz zatvora i bio u partizanima. Vratio se u domovinu sa Prekomorskom brigadom, kao komesar čete. Po dolasku u Bosnu, stupa u Prvu proletersku brigadu, kao zamjenik komesara čete. U borbi za oslobođenje Kraljeva 1944. godine je ranjen. Pošto je ozdravio, odlazi u sedamnaestu majevačku brigadu, gdje je postavljen za komesara čete. U borbi za oslobođenje Bijeljine poginuo je 1945. godine.

Zarija Markišin rođen je 1920. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Kao i starija mu braća, u mladim godinama prišao je naprednom revolucionarnom pokretu. Aktivno učestvuje u julskom ustanku 1941. godine, kao i u svim borbama koje su se izvodile na tom terenu. Marta 1942. godine stupa u sastav Lovćenskog odreda i uzima učešća u borbama na terenu Vasojevića, protivu četnika i Italijana. Poslije odstupanja za Bosnu i formiranja Četvrte proleterske crnogorske brigade bio je njen borac. Iz te brigade odlazi u prateći bataljon Vrhovnog štaba, u kojemu ostaje do juna 1943. godine. Tada je postavljen za ađutanta Maršala Tita. Na toj dužnosti je ostao do završetka rata 1945. godine. U ratu je bio vrlo hrabar (i po prirodi je živog temperamenta). U KPJ je primljen 1942. godine. Bio je omladinski rukovodilac čete i Pratećeg bataljona Vrhovnog štaba. U oktobru 1945. godine odlazi na školovanje u SSSR, gdje ostaje do jula 1948. godine. Poslije povratka iz SSSR bio je na dužnosti komandanta diviziona i načelnika artiljerijskog puka. U Armiji ostaje do 1965. godine. Tada je penzionisan u činu potpukovnika. Nosilac je partizanske spomenice od 1941. godine. Odlikovan je Ordenom za hrabrost, Partizanskom zvijezdom III reda, Ordenom bratstva i jedinstva, Ordenom zasluga za narod II reda, Ordenom za vojne zasluge II i III reda, Orednom za odbranu domovine II reda od SSSR. Živi u Novom Sadu. Blažo Markišin je rođen 1924. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Učesnik je NOB od 1941. godine. Uhapšen je i bio je u logoru u Albaniji do novembra 1941. godine, kada je pušten kao maloljetnik. Po dolasku kući odmah je prišao partizanima, i u Lovćenskom odredu ostaje do odstupanja za Bosnu u aprilu 1942. godine. Tada je ostavljen za rad na terenu, ali je ponovo uhapšen i odveden u Rijeku Crnojevića i u Bar, odakle je interniran u Italiju. U logoru je ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. Vratio se u domovinu sa Prvom prekomorskom brigadom, a u januaru 1944. godine prekomandovan je u Prateći bataljon Vrhovnog štaba NOVJ, gdje je ostao do završetka rata 1945. godine. Završio je Vojnopješadijsku školu (ŠPK) i Političku školu JNA. Nalazio se na raznim vojnim i političkim dužnostima sve do penzionisanja 1972. godine. Penzionisan je u činu potpukovnika. Za ratne i mirnodopske zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Ordenom zasluge za narod III reda, Ordenom za vojne zasluge III reda, narodne armije sa srebrnom zvezdom i Ordenom rada sa srebrnim vencem. Živi u Titogradu.

Nikola Đikanov, sin Stanoja Lalina, imao je sinove Iliju i Šaka. Ilija je poginuo u drugoj borbi za osvajanje Žabljaka 1852. godine.

Šako Nikolin bio je brigadni barjaktar ceklinske garde. Poginuo je čuvenoj grahovskoj bici 1858. godine. Imao je sinove: Ivaša, Niku i Joka. Joko je imao sina Milovana. Šako Ivašev, rođen 1884. godine na Strugarima, još kao mladić otišao je na zaradu u Sjevernu Ameriku, a vratio se kao dobrovoljac i uzeo učešća u ratovima protiv Turaka 1912/13. i Bugara 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine, kada je i ranjen. Poslije oslobođenja i ujedinjenja preselio se u Podgoricu, 1922. godine, a umro je 1934.

Stanko Ivašev je rođen 1873. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu, a 1893. godine upisao se u Vojnu školu na Cetinju. Iz škole je izašao sa činom potporučnika i raspoređen je u jedinicu na Cetinju. Postao je kapetan, i postavljen je za pomoćnika šefa štaba Prve cetinjske divizije, a u isto vrijeme obavljao je dužnost komandanta bataljona takozvane Regrutske klase. Na tim dužnostima ostao je do rata 1912. godine. U ratu 1912. do 1913. godine bio je komandant Ceklinsko-dobrskog bataljona, u činu komandira (majora). U borbi na Brdici je ranjen. Poslije izlaska iz bolnice i završetka rata sa Turcima, bio je komandant bataljona u garnizonu u Peći. U prvom svjetskom ratu postavljen je za komandanta bataljona u Pljevaljskoj diviziji. Učesnik je rata protiv Austro-Ugarske od početka (1914.) do okupacije Crne Gore (1916. godine). Učesnik je čuvene mojkovačke bitke. U ratu, kako protiv Turaka tako i protiv Austro-Ugarske, pokazao se kao hrabar oficir, za šta je odlikovan Ordenom Belog orla sa mačevima, i drugim odlikovanjima. Poslije okupacije Crne Gore 1916. godine odveden je u zarobljeništvo, u Mađarsku. Tamo je ostao sve do završetka rata, 1918. godine. Poslije oslobođenja odmah je primljen u jugoslovensku vojsku. Jedno vrijeme bio je komandant mjesta u Rijeci Crnojevića, a poslije je prekomandovan u 13. pješadijski puk, u Spilt, na dužnost komandanta bataljona. Tada je unaprijeđen u čin potpukovnika. Jedne noći, 1920. godine, italijanske jedinice su izvršile pomorski prepad na Split, u namjeri da ga zauzmu (kao što su zauzele Rijeku, koja je potom i ostala u granicama Italije sve do završetka drugog svjetskog rata). Stanko, saznavši o namjeri Italijana, rasporedio je svoj bataljon duž obale, i kada su ovi htjeli da se iskrcaju – izdao je komandu, otvorio paklenu vatru i tako snažno udario po Italijanima da su se odmah povukli i više nijesu ni pokušali da napadnu. Ovakvom odlučnom borbom spašen je Split da ne padne u ruke Italijana. Za ovo djelo Stanko je dobio priznanje i pohvale, kao i veliku popularnost kod građana Splita. Stanko je 1921. godine prekomandovan u Šabac, za pomoćnika komandanta vojnog okruga, a poslije nekog vremena je penzionisan i živio je u Šapcu, gdje je umro 1934. godine. Imao je sinove Steva, Janka i Nikolu.

Stevo Stankov rođen je 1906. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu. Poslije rata, 1918. godine, upisao se u gimnaziju. U Cetinju je završio prvi, u Splitu drugi, a ostale razrede u Šapcu. Po završetku gimnazije primljen je za pitomca u vojnu akademiju 1925., koju je završio 1928. godine. Tada je uanprijeđen u čin potporučnika i raspoređen za vodnika u 5. pješadijskom puku u Valjevu. Tu je ostao do 1931. godine, kada je po kazni prekomandovan u Štip. Po kazni je premješten zbog toga što se kretao sa naprednom progresivnom omladinom (studentima). U Štipu je kažnjen od strane komandanta Skopske armije zbog toga što nije htio da pomaže žandarmima u maltretiranju makedonskog naroda u uspostavljanju reda. Višu vojnu akademiju počeo je 1932., a završio je 1937. godine, i po završetku te škole obavljao je vrlo odgovorne dužnosti u vojsci. Poslije kapitulacije 1941. godine zarobljen je i odveden u zarobljeništvo u Italiju, gdje je ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. Tada je stupio u italijanske partizane, a kasnije mu se ukazala prilika i prešao je u domovinu. Pošto je bio bolestan, upućen je kući u Šabac. Zatim je pozvan da se javi u JNA. U Armiji je vršio odgovorne dužnosti nastavnika operativca u Sarajevskoj armiji i 16. korpusu u Tuzli. Po oslobođenju, završio je pravni fakultet. Penzionisan je u činu potpukovnika i bavio se naučnim radom, a živio je u Sarajevu. Odlikovan je prije rata Zlatnom medaljom za vojničke vrline, a u JNA Ordenom zasluga za narod III reda. Umro je 1980. godine. Ima sina Borivoja. On je rođen 1948. godine u Sarajevu, završio je pravni fakultet i radi kao sudija u Opštinskom sudu u Sarajevu.

Nikola Stankov rođen je 1922. godine u Šapcu. Tu je završio gimnaziju. Još kao srednjoškolac opredijelio se za revolucionarni radnički pokret i postao član SKOJ-a. Poslije kapitulacije bivše države i po ustanku 1941. godine, opredijelio se za NOP i bio u njemu aktivan, zbog čega je u septembru 1941. uhapšen. Pušten je u decembru iste godine. Po izlasku iz zatvora radi kao ilegalac. Za člana KPJ primljen je 1943. godine, kada je po zadatku prebačen u Srem, a kasnije po direktivi i zadatku u Šumadiju, u sastav Prve šumadijske brigade, sa kojom je ušao u sastav Druge proleterske divizije, u kojoj je ostao do završetka rata. Po završetku rata bio je na raznim dužnostima u JNA. Završio je višu vojnu akademiju, a u SSSR Generalštabnu akademiju oružanih snaga SSSR-a. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine, kao i više ratnih i mirnodopskih odlikovanja. Živi u Beogradu i ima sina Ivana, koji je rođen 1948. godine i studira elektrotehniku.

Janko Stankov je rođen 1911. godine na Strugarima. Završio je učiteljsku školu 1932. godine. Službovao je kao učitelj u raznim mjestima do 1941. godine. Učesnik je aprislkog rata, u kome je zarobljen i interniran u Italiju. Tamo je ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. U logoru se opredijelio za NOP. Iz logora je pobjegao nešto prije kapitulacije i prebacio se u Švajcarsku, gdje je ostao do oslobođenja 1945. godine. Po dolasku u domovinu, raspoređen je na dužnost učitelja u Beogradu, a poslije je službovao u Bačkoj, Tuzli i Zemunu, gdje je i penzionisan 1967. godine. Bio je član KPJ. Odlikovan je za mirnodopske zasluge. Umro je 1975. godine. Ima sinove Dušana i Slobodana. Dušan je rođen 1934. godine. Završio je srednju brodarsku školu i ekonomski fakultet. Radi u Jugoslovenskom rečnom brodarstvu. Član je SKJ i živi u Beogradu. Slobodan Jankov rođen je 1950. godine, završio je gimnaziju, studira elektrotehniku i radi u Beogradu.

Nika Šakov je rođen 1860. godine na Strugarima. Imao je sinove: Filipa, Iliju i Petra. Petar je umro u mladim godinama u Americi.

Filip Nikin, rođen 1882. godine na Strugarima, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, a po zanimanju je bio metalski radnik. Iz Amerike se vratio 1911. godine, i uzeo učešća u oba balkanska rata 1912. i 1913. godine. Ponovo odlazi u Sjevernu Ameriku 1914. godine, sa ženom i sinom Jokom, gdje je ostao do 1926. godine. Tada se vratio u domovinu i nastanio se u Beogradu. Umro je 1955. godine, a imao je sinove: Joka, Krsta, Andriju, Voja i Milutina.

Joko Filipov je rođen 1913. godine na Strugarima. Srednju školu završio je u Beogradu. Još kao srednjoškolac počeo je aktivno raditi za revolucionarni radnički pokret, kao i kasnije, u studentskoj omladini. Pošto je bio siromašnog stanja, bio je zaposlen u Poštanskoj štedionici u Beogradu, pa je tamo bio učlanjen u sindikalnu organizaciju, u kojoj je aktivno radio. Učestvovao je u brojnim demonstarcijama koje su se izvodile u Beogradu. Bio je član KPJ od 1938. godine. Poslije kapitulacije bivše države i poslije ustanka 1941. godine, kao sekretar partisjke ćelije, ostaje po zadatku u Beogradu, gdje radi na organizovanju i izvođenju diverzantskih akcija protiv Njemaca, na uništavanju ratnog materijala i druge opreme neprijatelja. Otkriven je u martu 1942. godine i uhapšen od strane Gestapoa. Pod istragom je podvrgnut strašnim mučenjima, a potom je sproveden u logor, na Banjicu. Strijeljan je iste godine u Jajincima kod Beograda.

Andrija Filipov je rođen 1917. godine u Detroitu (SAD).Dok je bio u srednjoj školi opredijelio se za napredni omladinski pokret, a kao student Beogradskog univerziteta učestvuje u svim demonstracijama koje su se izvodile protiv ondašnjeg režima. Aktivno radi u sindikatu bankarskih, trgovačkih i industrijskih činovnika, pošto je bio zaposlen u Francusko-srpskoj banci u Beogradu. U KPJ je primljen 1941. godine. Poslije kapitulacije bivše države ilegalno radi u Beogradu na pripremanju ustanka i organizovanju diverzantskih grupa radi uništavanja njemačkog ratnog materijala. U akcijama i sam učestvuje, kao i u organizovanju i slanju boraca u odrede. Otkriven je i uhapšen već 1941. godine, kada je i strijeljan.

Krsto Filipov je rođen 1914. godine u Sjevernoj Americi. Tamo je završio osnovnu školu. Sa porodicom se u domovinu vratio 1926. godine. Nastanio se u Beogradu, i tu izučio zanat za preciznog automehaničara. Odlikovan je Ordenom rada sa srebrnim vencem. Ima sina Branislava. Branislav je rođen 1949. godine u Beogradu. Izučio je gimnaziju i radi kao foto-reporter.

Vojo Filipov je rođen 1921. godine u Sjevernoj Americi. U domovinu se vratio sa porodicom i nastanio se u Beogradu. Tu je završio osnovnu školu i tašnarski zanat. Radi kao bankarski službenik u Narodnoj banci u Beogradu. Učesnik je rata od 1944. godine do oslobođenja, a u Armiji je ostao do 1947. godine. Ima sinove Dragana i Zorana. Dragan je rođen 1948. godine; završio je grafičku školu i radi u Beogradu. Zoran je rođen 1953. godine; i on je završio grafičku školu i radi u Beogradu.

Ilija Nikin, rođen 1886. godine na Strugarima, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku. Učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912/13. i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Umro je 1972. godine. Imao je sinove: Vlada, Sava i Đorđija.

Vlado je rođen 1919. godine, i završio je učiteljsku školu. U ranoj mladosti, još kao đak, pripadao je naprednom omladinskom pokretu, u kojemu je aktivno radio. Za člana KPJ primljen je 1940. godine. Bio je učesnik trinaestojulskog ustanka protiv okupatora 1941. godine, i pripadao je Lovćenskom odredu. Učesnik je čuvene pljevaljske bitke protiv Italijana, decembra 1941. godine, kada je i poginuo.

Savo Ilijin je rođen 1922. godine. Bio je član SKOJ-a i učesnik NOB. Poginuo je 1943. godine u Lijevoj Rijeci.

Đorđije Ilijin je rođen 1928. godine. Živi i radi na svom imanju na Strugarima, a ima sinove Božidara i Vlada. Božidar je rođen 1956. godine, izučio je zanat za auto-mehaničara i član je SKJ. Vlado je rođen 1964. godine.

Petar Stanojev je imao sinove Mijata i Kušinu (nadimak). Mijat je imao sina Daja, a Dajo: Steva, Filpa i Pera.

Pero Dajov, rođen 1864. godine, išao je za zaradom u Grčku i Tursku, odakle se vratio kao dobrovoljac i uzeo učešća u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Poslije je otišao u Sjevernu Ameriku, gdje se zadržao nekoliko godina, pa se vratio u domovinu. Umro je 1925. godine. Imao je sinove Jovana i Đura. Jovan je rođen 1920. godine i umro je kao dijete.

Đuro Perov je rođen 1923. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Kasnije je završio malu maturu. U ranoj mladosti je prišao naprednom omladinskom pokretu, a u SKOJ je primljen 1939. godine. Učestvuje u ustanku 13. jula, a nešto kasnije je uhapšen i otjeran u logor u Albaniju, gdje je ostao do decembra 1941. godine, kada je pušten. Ponovo je stupio u partizane i u sastavu Rvaške čete bio do odstupanja za Bosnu 1942. godine. Ponovo stupa u partizane 1944. godine, u Desetu crnogorsku brigadu i u Korpus narodne odbrane do 1948. godine, a poslije u lovači protivtenkovski divizion do 1949. godine. Kasnije prelazi u vojno-građevinsko preduzeće “Prvoborac”, gdje ostaje do 1953. godine, a zatim radi u školi i školskom centru u Sarajevu. U KPJ je primljen 1945. godine. Odlikovan je Medaljom za hrabrost i Medaljom za vojne zasluge. Penzionisan je 1965. godine u činu zastavnika. Živi u Titogradu.

Stevo Dajov, rođen 1861. godine, išao je za zaradom po inostranstvu, u Grčku i Tursku, odakle je došao kao dobrovoljac i učestvovao u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Poslije odlazi u Sjevernu Ameriku i vraća se u domovinu. Umro je 1923. godine. Imao je sina Iva.

Ivo Stevov je rođen 1919. godine u Rvašima.Tu je završio osnovnu školu. Preselio se u Podgoricu 1930. godine i tu završio četvrti razred gimnazije. Iz petog razreda je istjeran iz škole i 1936. godine seli se u Beograd. Tu se zaposlio u ugostiteljstvu i tu radi do kapitulacije bivše države 1941. godine. Kao đak gimnazije pristupa naprednom omladinskom pokretu, pa je zbog svojih aktivnosti i smjelih istupa često kažnjavan od školskih vlasti. U Beogradu se povezuje sa naprednim radničkim pokretom i postaje član SKOJ-a. U KPJ je primljen 1940 godine. Poslije kapitulacije bivše države 1941. godine vraća se u Crnu Goru, u Podgoricu, gdje se uključuje u aktivni rad na pripremi ustanka protiv okupatora. Prvih dana ustanka 1941. godine učestvuje u borbama na Veljem brdu i u okolini Podgorice, a poslije se prebacio u svoje rodno mjesto, u selo Rvaše. Tu se uključuje u Rvašku četu Lovćenskog odreda i učestvuje u svim borbama koje su vođene na tom terenu. Prvog decembra 1941. godine, u sastavu Lovćenskog bataljona, učestvuje u pljevaljskoj bici. Tu je teško ranjen i vraća se na teren, a nakon ozdravljenja učestvuje u borbama u sastavu Lovćenskog odreda. U aprilu 1942. godine odstupa za Bosnu i priključuje se Prvoj proleterskoj brigadi, a kasnije Četvrtoj crnogorskoj brigadi. Bio je veoma živahan, duhovit i komunikativan, i kao takav bio je poznat u čitavoj brigadi. U borbi na Sutjesci 1943. godine ponovo je ranjen. Pošto je prezdravio, postavljen je za komesara čete u Drugoj dalmatinskoj brigadi. Poginuo je kao junak u borbi na Ozrenu 1943. godine. Opisan je u knjizi “Podgorica – Titograd 1919-1945″, strana 677.

Filip Dajov, rođen 1862. godine, učesnik je balkanskog rata 1912. i 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine, u kome je ranjavan. Umro je 1916. godine.

Kusjina (nadimak) Petrov je imao sinove Markišu i Mila, koji su se ispod Beležana doselili u Zaimovinu između 1780. i 1790. godine. Milo Kusjinin bio je završio bogosloviju. Poginuo je mlad, pritisla ga je stijena pri Gomili ispod Leperića. Markiša Kusjinin bio je veliki kartadžija i izgubio je cijelo imanje. Imao je sinove Pura (Sava) i Ivaša. Ivaš je išao za zaradom u Tursku, Grčku i Albaniju, gdje je i umro oko 1884. godine. Imao je sinove: Stevana, Đura i Pera.

Stevan Ivašev je rođen 1876. godine u Rvašima. Išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku i vratio se u domovinu kao dobrovoljac, te uzeo učešća u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bavio se zemljoradnjom na svome imanju u Rvašima. Umro je 1938. godine. Imao je sinove: Vasa, Jovana, Ivana i Iliju. Jovan i Ivan su umrli u mladim godinama.

Vaso Stevanov je rođen 1916. godine u Rvašima. Radio je u Pamučnom kombinatu u Titogradu. Umro je 1979. godine. Ima sina Gojka, rođenog 1942. godine, koji je izučio zanat za električara. Radi i živi u Titogradu. Ima sinove Vinetua i Viktorija.

Ilija Stevanov je rođen 1926. godine u Rvašima. Završio je srednju školu i izučio za KV električara. Ima sinove Žarka i Slavka. Žarko je rođen 1951. godine; završio je srednju tehničku školu i radi kod Elektrodistribucije u Titogradu. Slavko je rođen 1953. godine, završio je industrijsku školu i radi u Tvornici “Radoje Dakić” u Titogradu. Svi žive u Goričanima, u Zeti.

Đuro Ivašev je rođen 1886. godine u Rvašima. Išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, odakle se vratio u domovinu kao dobrovoljac i uzeo učešća u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Živio je na svom imanju u Rvašima, a umro je 1940. godine. Imao je sinove Blaža i Krcuna (blizanci). Blažo je rođen 1928. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Završio je i trgovačku školu. Kao malolejtnik 1944. godine otišao je u partizane i u njihovim redovima ostao do oslobođenja 1945. godine, kada je demobilisan. Radi u trgovini, a živi u Rvašima. Ima sina Željka, đaka, koji je rođen 1965. godine.

Krcun Đurov je rođen 1928. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a kasnije je završio i ekonomsko komercijalnu. Godine 1944., iako maloljetan, stupio je u partizane, u Prvu crnogorsku brigadu KNOJ-a, u kojoj je ostao do 1948. godine, kada je stupio u službu državne bezbjednosti. Kasnije je priješao u građevinske organizacije. Živi u Titogradu.

Pero Ivašev je rođen 1888. godine u Rvašima. Učesnik je rata protiv Turaka 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata od 1914. do 1916. godine. Od 1920. godine živio je u Rijeci Crnojevića. Umro je 1970. godine. Ima sina Mihaila (Milana).

Milan Perov je rođen 1919. godine u Rijeci Crnojevića. Završio je srednju poljoprivrednu školu. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. Tada je zarobljen od strane Njemaca i sve do kraja rata je proveo u zarobljeništvu. Oslobođen je od strane američke vojske 1944. godine u Marselju. Tada se stavio na raspolaganje jugoslovenskoj misiji i u domovinu se vratio u maju 1945. godine. Dok je bio u logoru, aktivno je radio za antifašistički pokret. Poslije povratka u zemlju bio je kao nastavnik Niže poljoprivredne škole u Nikšiću, kao sekretar Ministarstva poljoprivrede i šumarstva SRCG, u Planskoj komisiji Crne Gore i Republičkom zavodu za statistiku SR Crne Gore, gdje je i penzionisan 1973. godine. Odlikovan je Ordenom zasluge za narod sa srebrnim zracima i Ordenom rada sa zlatnim vijencem. Ima sinove Božidara i Veselina. Božidar je rođen 1948. godine; završio je srednju školu, a radi u Preduzeću za ribarstvo u Rijeci Crnojevića. Veselin, rođen 1951. godine, takođe je završio srednju školu i radi u pomorstvu.

Puro Markišin je imao sinove: Nikolu, Joka, Marka i Andriju. Nikola, rođen oko 1872. godine u Rvašima, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku i vratio se 1911. godine. Učestvovao je u ratu protiv Turske 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Živio je u Podgorici (Titograd), a umro je 1967. godine.

Joko (Jokan) Purov, rođen oko 1876. godine, otišao je u Sjevernu Ameriku, odakle se nije vraćao u domovinu. Umro je 1962. godine.

Marko Purov, rođen 1880. godine, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, a vratio se u domovinu kao dobrovoljac i učestvovao u ratu protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Živio je u Rvašima, a umro je 1968. godine. Imao je sinove: Vlada, Milana i Pavla.

Vlado Markov rođen je 1916. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a malu maturu na Cetinju. Bio je službenik u Đakovici. Još u mladim godinama prišao je revolucionarnom radničkom pokretu. U KPJ je primljen 1938. godine. Kapitulacija bivše vojske zatekla ga je u Đakovici. Tada se vraća kući, u Rvaše, i aktivno radi na pripremi narodnog ustanka protiv okupatora. Učestvuje u julskom ustanku 1941. godine, kao i u svim borbama koje su na tom terenu vođene. Bio je puškomitraljezac, a kasnije, u Rvaškoj četi, komandir voda. U aprilu 1942. godine, prilikom odstupanja za Bosnu, poginuo je u borbama u Banjanima. Bio je vrlo hrabar i odvažan borac i rukovodilac.

Milan Markov je rođen 1924. godine u Rvašima, gdje je završio osnovnu školu, a kasnije i učiteljsku školu. Kao učitelj službovao je u više mjesta u Crnoj Gori i u Bosni i Hercegovini. Penzionisan je 1973. godine. Aktivni je društveno – politički radnik. Živi u Rvašima.

Pavle Markov je rođen 1929. godine u Rvašima. Završio je, u svome selu, osnovnu školu. Živi i radi na svom imanju u Rvašima, tako da je vrlo dobrog imovnog stanja. Ima sinove Slobodana i Momčila. Slobodan, rođen 1957. godine, završio je srednju tehničku školu. Momčilo je rođen 1960. godine.

Andrija Purov rođen je 1884. godine. Išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, odakle se vratio 1908. godine. Učesnik je rata od 1914. do 1916. godine. Živio je u Rvašima, a umro je 1972. godine. Imao je sinove: Dušana, Pera i Milovana.

Dušan Andrijin rođen je 1922. godine u selu Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a učiteljsku školu je učio na Cetinju. Godine 1941. primljen je u SKOJ. Uzima aktivnog učešća u trinaestojulskom ustanku, pa sve do smrti. Poginuo je kao komandir čete u Četvrtoj crnogorskoj brigadi 2. marta 1943. Proglašen je za narodnog heroja.

Pero Andrijin je rođen 1927. godine u selu Rvašima. Tu je završio osnovnu školu. Završio je poljoprivredni fakultet (inženjer agronomije). Živi i radi u Vinkovcima. Ima sinove Dušana i Braca.

Milovan Andrijin je rođen 1955. godine u Rvašima, gdje i živi.

Nikola Mrkov je imao sinove: Ivana, Mrka, Gavrila i Đura.

O Ivanu Nikolinu govori se u knjizi “Slike iz prošlosti Ceklina”. Na strani 135 i 137, pod naslovom “Junačka smrt Ivana Nikolina Strugara”, tu piše:

“Pošto Ceklinjani od Bjeliva posjedoše zemljište, između ostalih naseliše se u Župi i sinovi Nikole Mrkova Strugara. Najmlađi sin Nikolin zvao se Ivan. On još nije bio oproban u četovanju, da se zna kakav je i kakav će biti. No on je želio, kao i ostali Crnogorci, da ima pri sebi oružje, budući je bio čoban, čuvao stoku po Obzovici i Vezcu i noćivao u vezačkoj pećini, gdje i mnogi čobani. Braća su mu branila da kupi oružje, ali on, krijući, prodade tri ovna dvisca i za te je pare kupio nož. Ovaj nož nije smio od braće javno nositi, za to ga je nosio ozadi i ispod ogrtača.

Jedno jutro kod Ivana dođe u Vezac njegov stariji brat, da ga odmijeni, a Ivana pošalje u Dujevu u Mihailovića (Jovićević) za volove i dade mu dugačku pušku, pošto će da ide vozom preko Pejaka i Odrinske gore, gdje nekada zapadaju turske čete.

Beg Zotović i Sulja Đaković, glasiti spuški junaci i četobaše, podigoše četu od 30 druga i s njom dođu u Ponare, kod Vuka Šikmanovića, Srbina pravoslavne vjere, koji im je više puta bivao s ruke i Srbe im izdavao, pa uzmu i njega sa sobom i navezu se niz Karatunu, dok dođoše na Pejak. To je mjesto tada bilo obraslo gustim vrbama, i tu je bila raskrsnica za Karuč, Dujevu i Salkovinu, zato tu i četa zapade. Vuk se pripne na vrh jedne vrbe da gleda hoće li ugledati šićara i da drži stražu četi.

Istog jutra, kad je četa ovdje zapala, krene Ivan s Karuča u čuniću, da doždene volove iz Dujeve. Kad se blizu čete primaknuo, opazi ga Vuk, pa kaza četi da bude spremna. Čim se Ivan primače, četnici ga opkoliše i kidisaše, da ga uhvate živa. Ivan lati pušku da se zamijeni, no Vuk, kojega Ivan poznavaše, da je Srbin pravoslavne vjere, zadade mu vjeru, da mu neće ništa biti, te se predade.Čim ga uhvatiše, uzeše mu pušku, a za nož ne znavahu, pa ga ubaciše u lađu i počeše ga pitati, ko je i odakle je i povezoše ga put Žabljaka. Sad Ivan viđe da mora poginuti, zato upita da li je u četi beg Zotović. Zotović je bio stari poznanik Strugara, jer je imao u komšiluku njihovu zemlju i Ivan se nadaše da će ga on sačuvati. Kad ovo začu Sulja Đaković udari ga po obrazu i opsova ga. Ivan viđe da valja umrijeti, zato izvadi iz potaje nož i s njim udari Sulju posred grla. Koliko ga je snažno udario, nije mogao nož izvaditi, da još kojega udari, no iskoči u vodu, da se tako spasi, da bi još više kvar četi nanio, uhvati se rukama za rebro od lađe da je prevrne i Turke potopi. Turci se iznenadiše na ovaj nenadni događaj i Ivan bi sigurno potopio Turke, da ga ne opazi Vuk, koji mu nožem posiječe prste od ruke. Ostavši Ivan bez prsta, zaroni, nebili glavom skapulao, no Turci ga po krvi poćeraše i čim izroni, ubiše. Čim su Sulji nož izvadili umro je. Tako se junački zamijeni ovo momče.

Kada su Strugari dočuli, odmah su otišli i izvadili iz vode njegovo tijelo i sahranili.”

O pogibiji Ivana Nikolina piše i književnik Čedo Vuković u romanu “Poruke” (Petar I Petrović), na strani 466 i 467. O ovome događaju postoji i pjesam u “Srpskom ogledalu”, pod naslovom “Junačka smrt Ivana Nikolina Strugara”.

Mrko Nikolin je imao sinove: Ivana, Nikolu, Gojka i Petra. Ivo Mrkov je imao sinove Miloša i Boža. Božo je umro bez nasljeđa.

Miloš Ivov, rođen oko 1809., učestvovao je u ratovima svoga doba i u bojevima je teško ranjavan, a bio je hrabar i odvažan vojnik (ratnik), za šta je i odlikovan. Umro je 1915. godine. Imao je sina Joša.

Nikola Mrkov imao je sinove Neška i Laza. Neško Nikolin je imao jednog sina koji se zvao Joko. Joko bješe hrabar ratnik i posjekao je tursku glavu, a poginuo je u Brdima 1862. godine.

Lazo Nikolin je u doba knjaza Danila bio perjanik, kao i za vrijeme knjaza Nikole. Istakao se u boju na Fundini. Imao je sinove: Krcuna, Marka i Luku.

Krcun Lazov, rođen oko 1845. godine na Strugarima, bio je brigadni barjaktar, a učesnik je svih ratova od 1876. godine. U borbama se isticao i zapažen je kao junak. Bio je u pravom smislu vojnik i ratnik, bez mane i straha. Bio je čovjek koji nikad nije govorio o sebi i svome junaštvu. Dobro drugoga bilo mu je drago kao i svoje. Dobio je više odlikovanja koje je Crna Gora imala, kao i Karađorđevu zvijezdu s mačevima i četiri strana odlikovanja. Kao nagradu, poslije oslobođenja Ulcinja 1878. godine dobio je imovinu u tome mjestu, pa se tu i nastanio. Umro je u Ulcinju 1933. godine. Imao je sina Miloša, koji je rođen 1885. godine. Miloš je završio pravni fakultet i bio je sudija Šerjadskog suda u Skoplju i Baru. Bio je veoma obrazovan i intelektualno sposoban čovjek. Član KPJ bio je od 1937. godine, i u tom ga periodu progone vlasti, često ga hapse. Umro je 1939. godine.

Marko Lazov je učestvovao u ratovima od 1862. godine i bio je vrlo hrabar i ugledan plemenik. Umro je 1917. godine. Imao je sina Nika.

Niko Markov je rođen 1901. godine na Strugarima. Učio je neko vrijeme gimnaziju, a neko vrijeme je i službovao. Član je KPJ i učesnik NOB od 1941. godine. Bio je hrabar i odvažan ratnik i vojni rukovodilac. Odlikovan je Ordenom narodnog heroja Jugoslavije, kao i nizom drugih odlikovanja: Ordenom za hrabrost, Ordenom zasluge za narod I reda, Ordenom za vojničke zasluge, Ordenom bratstva i jedinstva I reda, Partizanskom zvijezdom I reda, Ordenom Ruskaja krasnaja znamja i još nekoliko odlikovanja. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Penzionisan je u činu pukovnika JNA. Umro je 1962. godine i sahranjen u grobnici narodnih heroja u Titogradu. Ima sina Miloša, koji je rođen 1955. godine. Miloš je završio ekonomski fakultet. Živi i radi u Beogradu.

Luka Lazov bijaše ugledan i hrabar plemenik. Njega je knjaz Nikola sa još dva druga poslao u Tursku (u Carigrad) na neki specijalni zadatak, radi nekog ubistva, pa je tada uhapšen i osuđen na robiju. U zatvoru je ostao tri godine. Radi njegovog oslobođenja pošao je i Marko u Carigrad i tamo za brata dao otkup. Luka bješe jako iznemogao (nikad se više nije mogao oporaviti) i Marko ga ukrca na neki brod i doveze u Crnu Goru. Poslije dolaska kući, nije mnogo živio. Umro je bez nasljeđa.

Petar Mrkov imao je sinove Sava i Luku.

Luka Petrov je učestvovao u ratovima 1862. do 1880. godine. Imao je sina Iva.

Ivo Lukin je rođen 1864. godine u Rvašima. Učesnik je rata protivu Turaka 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Umro je 1942. godine. Imao je sinove: Marka, Andriju i Boža.

Marko Ivov je rođen 1898. godine u Rvašima. Učestvovao je u prvom svjetskom ratu, 1914. do 1916. godine. Živio je na svom imanju u Rvašima, a umro je 1978. godine. Imao je sinove: Blaža, Pavla, Vojina i Radovana.

Blažo Markov je rođen 1924. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a kasnije je izučio zanat za mehaničara. Ima sinove Branka i Rajka. Branko je izučio za građevinskog tehničara, a Rajko studira. Svi žive u Titogradu.

Pavle Markov, rođen 1927. godine u Rvašima, završio je maturu i radi u Titogradu. Vojin Markov je rođen 1930. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a kasnije je izučio zanat za mašinistu. Ima sinove Zorana i Gorana. Žive u Titogradu. Radovan Markov je rođen 1935. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a kasnije je završio ekonomski fakultet u Beogradu, gdje živi i radi. Ima sinove Sašu i Miodraga.

Andrija Ivov je rođen 1900. godine u Rvašima. Išao je za zaradom u Južnu Ameriku i u Francusku. Živio je u Rvašima, a umro je 1913. godine.

Božo Ivov je rođen 1903. godine u Rvašima. Otišao je na zaradu u Francusku, gdje i danas živi. Ima sina Danila.

Gojko Mrkov je imao sina Joka, a Joko sinove: Đura, Perišu i Nikolu.

Đuro Jokov, rođen oko 1838. godine, učestvovao je u ratovima 1862. do 1880. godine. Bio je hrabar ratnik i za to je odlikovan. Umro je 1931. godine. Imao je sina Stevana, koji je rođen 1886. godine u Rvašima. Učestvovao je u ratovima 1912. do 1913. godine. Poginuo je kao vodnik Mitraljeske čete 1915. godine na Lovćenskom frontu.

Periša Jokov je rođen 1862. godine u Rvašima. Učesnik je balkanskog rata 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. U ratu je bio vodnik, veoma hrabar. Živio je na svom imanju u Rvašima. Umro je 1949. godine. Imao je sinove: Milana, Lazara, Vida, Jovana i Nika.

Jovan i Lazar su umrli mladi. Milo je umro za vrijeme odsluženja vojnog roka na Cetinju 1919. godine. Vido je takođe umro dok je služio vojni rok, u Sarajevu 1920. godine.

Niko Perišin, rođen 1905. godine u Rvašima, bio je zemljoradnik i živio je na svom imanju. Učesnik je čuvenog belvederskog događaja 1936. godine. Tada je i uhapšen, i u Cetinju je ostao u zatvoru nekoliko mjeseci. Bio je pripadnik NOB od 1941. godine, pa je poslije oslobođenja bio odbornik narodne vlasti u Rvašima. Umro je 1971. godine. Ima sinove Labuda i Ivana.

Labud Nikov je rođen 1930. godine u Rvašima. Tu je završio osnovnu školu, a kasnije je završio filozofski fakultet. Radi i živi na Cetinju. Član je SKJ i aktivni društveno-politički radnik. Ima sinove Veselina i Milutina.

Ivo Nikov je rođen 1935. godine u Rvašima. Tu je učio osnovnu školu, a kasnije je završio mašinski fakultet. Radi u Kombinatu aluminijuma u Titogradu. Član je SK. Ima sina Vidosava.

Nikola, treći sin Joka Gojkova, otišao je još u ranoj mladosti u Srbiju. Ne zna se gdje se nastanio, ni da li je od njega ostalo nasljednika.

Gavrilo Nikolin je imao sinove Šunja i Savića. Šunja je bio pop. Bio je popularni plemenik i ratnik svoga doba. Poginuo je u Poseljanima, od Ljubotinjana. Osvetio ga je Vaso Savićev, Šunjin sinovac.

Savić Gavrilov je imao sinove: Miloša, Zaka (sveštenik), Vasa i Andra. Miloš Savićev, rođen oko 1815. godine, bavio se zemljoradnjom, a imao je sinove Nikolu i Mira. Nikola Milošev, rođen oko 1855. godine, učestvovao je u ratovima svoga doba, a poginuo je mlad, u hercegovačkom ustanku, 1875. godine na Gluvoj smokvi. Kao mladić zanio se u borbi i skočio na leđa nekom snažnom Turčinu. Nije uspio da ga odmah pogubi, pa ga Turčin snažno pritegne uza se i odnese u turski logor. Tamo je i pogubljen.

Miro Milošev, rođen oko 1850. godine, učestvovao je u ratovima toga doba, a umro je 1892. godine. Imao je sina Stanka, koji je rođen 1889. godine na Strugarima. Stanko je nekoliko godina bio službenik Crnogorske banke na Cetinju, zatim je radio u Poljoprivrednom odsjeku, a kasnije se odselio u Beograd, gdje je službovao i živio kao penzioner. Bio je pripadnik NOB od početka sve do 1945. godine. Umro je 1946. u Beogradu.

Zako (Zaharija) Savićev, rođen oko 1840. godine, bio je čuven i ugledan plemenik. Bio je pop, ali je pored svešteničke obavljao i druge dužnosti. Bio je čuveni ratnik i junak. Imao je sinove Sava i Ivana, Savo je poginuo u mladim godinama, u Primorju.

Ivan Zakov (Ivan popa Zaka), rođen oko 1867. godine, učio je bogosloviju, ali je kao dobrostojan ostao da radi na svome imanju. Bio je ugledan plemenik, veoma duhovit i snalažljiv. Učestvovao je u ratovima od 1862. do 1880. godine, i u njima ispoljio veliku hrabrost i požrtvovanje. Odlikovan je Zlatnom Obilića medaljom. Poginuo je u borbi s Turcima, na Skadru 1912. godine. Imao je sinove: Filipa, Mašuta i Blaža. Filip je još u mladim godinama obolio i umro u Danilovgradu.

Mašut Ivanov je rođen 1879. godine. Još mlad je počeo ići za zaradom u Austriju i Ameriku, odakle se vraća kao dobrovoljac i učestvuje u prvom svjetskom ratu od 1914. do 1916. godine. Potom se opet vraća u Ameriku. Tamo je i umro 1940. godine. Imao je sina Filipa, koji je rođen 1914. godine u Americi, gdje i danas živi. Filip ima sina Dušana, takođe u Americi.

Blažo Ivanov je rođen 1883. godine. Od rane mladosti i on je počeo da ide za zaradom po svijetu, pa se našao u Sjevernoj Americi. U prvom svjetskom ratu kao vojnik učestvuje u američkoj vojsci. Poginuo je 1915. godine, u odbrani Pariza, na Verdenu.

Vaso Savićev, rođen 1842. godine, bio je veoma pošten i ugledan plemenik. Umro je 1876. godine, a imao je sina Pura, rođenog 1860. godine. Kao i otac mu, Puro je učestvovao u ratovima svoga vremena. Imao je sinove Krcuna i Perišu.

Krcun Purov, rođen oko 1877. godine, učestvovao je u ratovima 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. Bio je u sastavu Crnogorskog odreda koji je održavao red na ostrvu Krfu. Umro je 1944. godine. Bio je dugi niz godina kmet u Gornjem Ceklinu.

Periša Purov je rođen oko 1896. godine. Učesnik je ratova od 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Razbolio se od posljedica rata, i umro 1917. godine.

Andro Savićev, rođen oko 1832. godine, učestvovao je u ratovima svoga doba. Umro je 1894. godine. Imao je sinove: Steva, Todora i Sava.

Stevo Androv je rođen oko 1852. godine na Strugarima. Bio je dobrog imovnog stanja. Učestvovao je u ratovima 1876. do 1880. godine, na Fundini, Medunu, Zatrijepču i drugim ratištima. Bio je i u hercegovačkom ustanku, u odredu Peka Pavlovića. Za zasluge u ratovima odlikovan je Hrabrom medaljom. Imao je priznato dobrovoljačko pravo. U borbi sa Turcima oteo je ledenicu i srebrni nož. Ledenicu mu je iz kuće odnio okupator, a nož se i danas čuva kod Luke Lazova. Umro je 1934. godine. Imao je sinove: Laza, Iliju, Sava i Bogdana.

LazoStevov je rođen 1887. godine na Donjim Ulićima. Učesnik je oslobodilačkih ratova 1912. i 1913. godine. Završio je regrutski kadar i u ratu je bio narednik. Prilikom zauzimanja Skadra ranjen je u glavu, od čega je ostao teški invalid. U toku drugog svjetskog rata bio je pripadnik NOP. Umro je 1974. godine. Ima sinove Vlada i Luku (Bera).

Vlado Lazov, rođen 1922. godine na Donjim Ulićima, završio je gimnaziju 1941. godine. U ranoj mladosti se opredijelio za napredni pokret i bio član SKOJ-a. Godine 1941. primljen je u KPJ. Učesnik je ustanka 13. jula i oslobodilačkog rata; bio je na političkim dužnostima. I poslije oslobođenja bio je na političkim dužnostima i drugim u vojsci. najduže u vojnoistorijskom institutu u Beogradu. Nastavio je sa studijama i doktorirao istorijske nauke. Za ratne i mirnodopske vojne zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Ordenom bratstva i jedinstva I reda i drugim odlikovanjima. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Penzionisan je u činu pukovnika; bavi se istorijskim naukama. Živi u Beogradu. Imao je sina Stojana, koji je umro kao dijete.

Luka Lazov je rođen 1924. godine na Donjim Ulićima. Prije rata je završio šest razreda gimnazije. Učesnik je NOR od 1941. godine, a član SKOJ-a postao je 1941. godine. Nekoliko puta je hapšen u toku rata. Član je KPJ od 1943. godine. Po završetku rata ostao je u službi JNA. Završio je Pješadijsku oficirsku školu u Sarajevu 1947/48. godine, kao i Tehničku vojnu akademiju. Službovao je na više mjesta kao pripadnik JNA. Odlikovan je za ratne i mirnodopske zasluge. Penzionisan je 1982. godine u činu pukovnika. Živi u Titogradu.

Bogdan Stevov, rođen 1890. godine, završio je vojni kadar, kao i poljoprivrednu školu. Učesnik je oslobodilačkih ratova 1912. do 1916. godine. Umro je 1918. godine.

Ilija Stevov, rođen 1898. na Donjim Ulićima, završio je osnovnu školu i pet razreda gimnazije, a poslije Austro-Ugarske okupacije, 1920. godine, i učiteljsku školu. Učesnik je prvog svjetskog rata od 1914. do 1916. godine na Lovćenskom frontu. Službovao je kao učitelj u raznim mjestima Jugoslavije. Bio je pripadnik revolucionarnog radničkog pokreta, zbog čega je proganjan od vlasti. Član je KPJ od 1920. godine. U aprilskom ratu je zarobljen od strane Njemaca, i u logoru je ostao sve do oslobođenja 1945. godine. Po povratku iz zarobljeništva bio je u službi kao učitelj u Cetinju. Tu je ostao do penzionisanja 1954. godine. Živio je na Donjim Ulićima. Umro je 1982. godine. Ima sinove: Stevana (Mališu), Veljka i Gavrila.

Stevan (Mališa) Ilijin je rođen 1932. godine. Studirao je filozofski fakultet. Živi i radi u Parizu. Ima sinove: Sergeja, Filipa i Aleksandra. Svi su oni učenici francuskih škola.

Veljko Ilijin, rođen 1949. godine, završio je Višu tehničku školu u Novom Sadu, a živi i radi u Hanoveru, u Njemačkoj. Ima sinove: Bogdana, Mirka i Ivana.

Gavrilo Ilijin je rođen 1941. godine na Donjim Ulićima. Izučio je zanat. Živi na Donjim Ulićima i radi na svom imanju.

Savo Stevov, rođen 1901. godine na Donjim Ulićima, završio je četiri razreda gimnazije na Cetinju, višu gimnaziju u Srbiji, a pravni fakultet u Beogradu. Doktorirao je pravne nauke. Bio je jedan od čuvenih beogradskih advokata. Od rane mladosti se opredijelio za revolucionarni pokret, i bio je jedan od prvih članova KPJ u srezu cetinjskom. Svoju privrženost radničkom pokretu i naprednim socijalističkim stremljenjima pokazao je kao advokat u Beogradu, kada je pred Sudom za zaštitu države branio studente i sve one koje su vlasti zatvarale kao komuniste. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. Tada je zarobljen i interniran u Italiju, gdje je ostao do kapitulacije te zemlje 1943. godine. Po povratku u domovinu priključio se partizanima. U jedinicama NOV ostao je do oslobođenja 1945. godine. U JNA je ostao do 1949. godine i kao pravnik radio u sudstvu JNA. Po izlasku iz Armije, nastavio je advokatski posao. Demobilisan je u činu potpukovnika. Za ratne zasluge dobio je više odlikovanja. Umro je 1976. godine. Imao je sina Boška, koji je rođen 1938. godine u Beogradu. Bio je student treće godine pravnog fakulteta, a poginuo je u saobraćajnoj nesreći 1961. godine.

Todor Androv je rođen 1873. godine na Donjim Ulićima. Učestvovao je u ratovima 1912. do 1913., kao i prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bio je vrlo ugledan plemenik. Umro je 1917. godine. Imao je sinove: Miloša, Jovana, Peka i Pavla.

Miloš Todorov je rođen 1892. godine na Donjim Ulićima. Bavio se zemljoradnjom, a učestvovao je u ratovima 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Na Lovćenskom frontu je ranjen. Učesnik je trinaestojulskog ustanka 1941. godine. Pripadnik je NOP sve do oslobođenja 1945. godine. Živi na Donjim Ulićima, a ima sina Ivana (Radovana), rođena 1933. godine. Ivan je završio učiteljsku školu i radi kao nastavnik u školi “Lovćenski partizanski odred”.

Peko Todorov je rođen 1893. godine na Donjim Ulićima. Učesnik je ratova1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Bio je zemljoradnik i radnik u mlinima na Obodu. Aktivno je učestvovao u ustanku protiv okupatora 13. jula i u NOR sve do oslobođenja 1945. godine. U toku rata nalazio se na raznim dužnostima (vojnim), a poslije oslobođenja bio je komandant mjesta u Rijeci Crnojevića, a kasnije upravnik zatvora u Cetinju. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine, Ordena za hrabrost i drugih odlikovanja. U JNA je imao čin kapetana. Umro je 1962. godine. Ima sina Milorada, koji je rođen 1946. godine. Milorad je izučio za inženjera. Živi i radi u Bačkoj Palanci u Vojvodini.

Jovan Todorov je rođen 1908. godine na Donjim Ulićima. Živio je kod kuće, na svom imanju. Aktivno je učestvovao u narodnom ustanku protiv okupatora 13. jula 1941. godine i bio pripadnik Lovćenskog odreda. Učesnik je i čuvene pljevaljske bitke 1. decembra 1941. godine, u kojoj je teško ranjen (ostao je bez oka). Poslije odstupanja partizana iz Crne Gore za Bosnu, u aprilu 1942. godine, ostao je na terenu kao pozadinski radnik i radi za NOP sve do oslobođenja 1945. godine. Bio je ratni vojni invalid, a nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine. Odlikovan je Ordenom za hrabrost i drugim ratnim i mirnodopskim odlikovanjima. Umro je 1958. godine. Ima sina Veselina, koji je rođen 1955. godine, a koji je završio tehničku školu.

Pavle Todorov je rođen 1900. godine, i umro je u mladim godinama.

Đuro Nikolin je imao sinove Šutana i Stana. Šutan je imao sinove: Kojicu, Marka i Joka. Kojica nije ženjen.

Joko Šutanov je imao sinove Petra i Vida. Petar je bio artiljerijski oficir (kapetan Crnogorske vojske) i učesnik je ratova protivu Turaka 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Imao je sinove Jovana i Dušana.

Jovan Petrov, rođen oko 1887. godine, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, pa je kao dobrovoljac došao i učestvovao u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Poslije oslobođenja 1918. godine bio je u jugoslovenskoj vojsci, u graničnim jedinicama, i imao je čin potporučnika. Učesnik je aprilskog rata 1941. kada je i zarobljen od strane Njemaca. Iz zarobljeništva je pušten 1943. godine. Pošto mu je žena bila Rumunka, porodično je živio u Vršcu. Umro je 1962. godine. Imao je četiri sina. Jedan do sinova je nestao 1941. godine, kao vojnik jugoslovenske armije, drugi je emigrirao u Australiju, dok dva žive u Vršcu.

Dušan Petrov, rođen oko 1889. godine, pošao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, pa se vratio i kao dobrovoljac uzeo učešća u ratovima 1912. do 1913., a učesnik je i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Učesnik je trinaestojulskog ustanka 1941. godine. Bio je pripadnik Lovćenskog odreda do odstupanja za Bosnu, aprila 1942. godine. Cijelo vrijeme rata ostao je na liniji NOP, a 1947., kada su partizani ponovo došli, bio je u narodnoj vlasti. Bio je član prvog Narodnog odbora u Rijeci Crnojevića. Po zanimanju je bio građevinski majstor i radio je na više mjesta tokom izgradnje. Umro je 1964. godine. Imao je sinove: Blaža, Gojka i Ljuba.

Blažo Dušanov, rođen 1926. godine, završio je osnovnu školu, a u Armiji i vojnu školu. Učesnik je ustanka 13. jula 1941. godine i bio je u Lovćenskom odredu sve do odstupanja za Bosnu, aprila 1942. godine. Tada je ostao na terenu i radio za NOP, a 1943. godine stupio je u Četvrtu crnogorsku brigadu, u kojoj je ostao do 1945. U JNA je ostao do 1956. godine, kada je penzionisan kao kapetan I klase. U armiji je bio na više vojnih dužnosti – od komandira voda do komandira čete i načelnika obavještajnog odsjeka u puku. Odlikovan je Ordenom za hrabrost, medaljom za hrabrost, medaljom zasluga za narod, Bugarskom medaljom, Ordenom za desetogodišnjicu Armije. U ratu je tri puta ranjavan. Živi u Beogradu.

Gojko Dušanov, rođen 1934. godine, završio je saobraćajni fakultet – odsjek za javni saobraćaj. Radi u Naftagasu, kao direktor pogona u Zrenjaninu. Ima sina Dušana.

Ljubo Dušanov je rođen 1941. godine, završio je industrijsku školu i radi u Njemačkoj. Ima sina Borislava.

Vido Jokov je rođen 1836. na Donjim Ulićima. Išao je na zaradu u Sjevernu Ameriku, pa se vratio i kao dobrovoljac učestvovao u ratu protivu Turaka 1912. do 1913., a učesnik je i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Umro je 1929. godine. Imao je sinove Sava i Nika.

Savo Vidov je rođen 1896. godine na Donjim Ulićima. Pored osnovnog obrazovanja, a poslije oslobođenja 1918. godine, izučio je vojnoartiljerijsku školu. U bivšoj državi bio je artiljerijski kapetan I klase. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. Poslije kapitulacije bivše države, bio je zarobljen od strane italijanske vojske, pa je interniran u Italiju, u logor ratnih zarobljenika. Poslije kapitulacije Italije 1943. godine dolazi u domovinu i stupa u partizane, u kojima ostaje sve do oslobođenja 1945. godine. Poslije je penzionisan, u činu kapetana I klase. Odlikovan je Ordenom zasluge za narod. Umro je 1976. godine. Ima sina Vlastimira.

Nikola (Niko) Vidov, rođen 1898. godine, završio je maturu i statističku školu. Radio je na više mjesta, prema potrebi, do penzionisanja 1962. godine. Učesnik je prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine, i NOR od 1943. godine do završetka rata 1945. godine. U Armiji je imao čin kapetana. Umro je 1978. godine. Ima sina Slobodana, koji je izučio za inženjera telekomunikacija.

Marko Šutanov je imao sinove Sava i Mata. Savo Markov, rođen na Strugarima 1882. godine, išao je za zaradom u Sjevernu Ameriku, pa se vratio i kao dobrovoljac učestvovao u ratu protivu Turaka 1912. i 1913. godine. Učesnik je i rata protivu Bugara 1913. godine, kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Učesnik je i ustanka 13. jula 1941. godine, kada je uhapšen i odveden u logor u Albaniju, gdje je ostao do početka 1942. godine. Umro je 1945. godine. Imao je sinove Iliju i Mila.

Ilija Savov je rođen 1923. godine na Strugarima. Učesnik je ustanka 13. jula 1941. godine i pripadao je Lovćenskom odredu. Bio je član SKOJ-a. Poslije odstupanja partizana za Bosnu 1942. godine, ostao je kod kuće, pa je partizanima ponovo prišao 1944. godine i u njihovim redovima ostao do oslobođenja 1945. Poslije oslobođenja završio je pravni fakultet. Radio je kao pravnik u više mjesta u Crnoj Gori, a i kao sudija Vrhovnog suda SRCG, do penzionisanja (zbog bolesti). Umro je 1982. godine. Ima sina Dragana, koji je rođen 1957. godine, a završio je pravni fakultet. Živi i radi u Titogradu.

Milo Savov je rođen 1927. godine na Strugarima. Završio je filozofski fakultet i treći stepen studija u Beogradu. Radi u prosvjeti, kao prosvjetni savjetnik za nastavu istorije u srednjim školama u SR Crnoj Gori. Napisao je udžbenike istorije za I i II razred srednjih škola u SR Crnoj Gori. Učesnik je NOR od 1944. godine do oslobođenja 1945. Član je SKJ. Živi u Titogradu.

Mato Markov je rođen 1887. godine. Učestvovao je u ratu protiv Bugara 1913. godine. Učesnik je i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Bio je u žandarmeriji u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u ratu bivše države. Umro je 1956. godine. Imao je sinove: Dušana, Jovana i Pavla. Dušan, rođen 1909. godine, bio je takođe u žandarmeriji. Za vrijeme NOB bio je na strani četnika i poginuo je u Ostrogu. Jovan Matov je rođen 1912. godine na Strugarima. Za vrijeme bivše države bio je u policiji, a u toku NOB na strani četnika. Poginuo je zajedno s bratom Dušanom u Ostrogu 1943. godine.

Pavle Matov je rođen 1923. godine na Strugarima. Završio je maturu i radio u “Pobjedi”, a sada je u Republičkom arhivu na Cetinju.

Stano Đurov je imao sina Vukala. Vukale je imao sinove: Pera, Mitra, Bogdana i Nikolu. Pero Vukalov, rođen 1848. godine na Strugarima, bio je učesnik ratova 1862. do 1880. godine. Umro je 1918. godine. Imao je sinove: Ića, Vuka i Marka.

Ićo Perov je rođen 1887. godine na Donjim Ulićima. Učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Išao je za zaradom po svijetu. Bio je građevinski radnik (zidar), i tim se poslom bavio sve do penzionisanja. Živio je u Titogradu, a umro je 1978. godine. Ima sina Bora, koji je rođen 1946. godine. Boro je završio upravnu školu.

Vuko Perov, rođen 1889. godine, učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913. godine. Poginuo je na Tarabošu.

Marko Perov, rođen 1882. godine, išao je na zaradu u Sjevernu Ameriku. Učesniik je ustanka protivu okupatora 1941. godine. Učesnik je i Ostroške konferencije, 8. februara 1942. godine, na kojoj je donesena odluka o formiranju Izvršnog odbora narodne vlasti za Crnu Goru. Bio je prvi predsjednik Narodnog odbora opštine Rijeka Crnojevića. Poslije toga je uhapšen, i bio u zatvoru na Cetinju, sve do kapitulacije Italije 1943. godine. Umro je 1970. godine. Imao je sinove: Mićana, Nikolu i Petra.

Nikola Markov je rođen 1914. godine. Učesnik je ustanka 1941. godine i pripadnik Lovćenskog odreda. Učesnik je i čuvene pljevaljske bitke, u kojoj je i poginuo 1. decembra 1941. godine.

Mićan (Milovan) Markov je rođen 1918. godine. Od rane mladosti se opredijelio za napredni radnički pokret, i kao član SKOJ-a i KPJ uzeo učešća u trinaestojulskom ustanku 1941. godine. Poslije toga pripadao je Lovćenskom odredu. Učesnik je i čuvene pljevaljske bitke 1. decembra 1941. godine, u kojoj je i poginuo.

Petar Markov je rođen 1920. godine. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine. U tom ratu je i zarobljen od strane Njemaca, pa je interniran i u internaciji ostao sve do oslobođenja 1945. godine. Kao kolonist odselio se u Vojvodinu, u Lovćenac, 1947. godine. Tamo i danas živi. Ima sinove Milovana i Miodraga. Milovan je završio industrijsku školu, a Miodrag studira.

Nikola Vukov je rođen 1850. godine na Strugarima, a preselio se na Donje Uliće. Umro je 1908. godine. Imao je sinove Andriju i Luku. Andrija je rođen 1895. godine. Učestvovao je u ratovima 1912. do 1913., i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bio je zidarski radnik, a bavio se i zemljoradnjom. Umro je 1935. godine.

Luka Nikolin, rođen 1888. godine na Donjim Ulićima, bio je zanatlija (zidar). Učesnik je balkanskih ratova 1912. do 1913., i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine, u kojemu je bio narednik, vodnik. Učestvovao je i u čuvenoj mojkovačkoj bici 1915. godine. Živio je kao penzioner na Donjim Ulićima. Umro je 1976. godine. Ima sina Velimira. Velimir je rođen 1936. godine. Završio je ekonomsku školu i radi u “Sanitasu” u Cetinju. Živi na Donjim Ulićima, a ima sina Bogdana, koji je rođen 1977. godine.

Bogdan Vukalov, rođen 1852. godine, učesnik je ratova od 1862. godine. Bio je hrabar vojnik. Poginuo je u borbi za oslobođenje Bara 1877. godine. Imao je sina Mrguda.

Mrgud Bogdanov je rođen 1876. godine. Učesnik je rata protiv Turaka 1912. do 1913. godine. Živio je na Donjim Ulićima, a umro je 1918. godine. Imao je sinove: Simona, Panja, Blaža i Milovana.

Simon Mrgudov je rođen 1907. godine na Donjim Ulićima. Bio je radnik u Obodskim mlinovima. Bio je pripadnik NOP i pozadinski radnik. Kao napredan i pristalica socijalističkog društva, poslije oslobođenja 1945. godine psotavljen je za predsjednika sindikata u Rijeci Crnojevića. Živi na Donjim Ulićima. Ima sinove: Jova, Ljuba i Vasa.

Jovo Simonov, rođen 1937. godine, bio je radnik PTT. Umro je mlad, 1970. godine. Ima sina Milovana, koji je rođen 1968. godine.

Ljubomir Simonov je rođen 1939. godine na Donjim Ulićima. Izučio je zanat za VKV električara. Radi u Titogradu.

Vaso Simonov, rođen 1953. godine, izučio je za automehaničara. Živi na Donjim Ulićima.

Milovan Mrgudov je rođen 1912. godine. Učesnik je narodnooslobodilačkog rata od 1941. godine. Poginuo je 1944. godine kod Matoševa.

Panjo Mrgudov, rođen 1901. godine, radnik-mlinar u Obodskim mlinovima, kao penzioner živio je na Donjim Ulićima sve do smrti 1976. godine. Ima sina Boža, koji je rođen 1937. godine. Božo je na službi u JNA, kao podoficir, i živi u Prištini. Ima sinove Slobodana i Nenada.

Blažo Mrgudov, rođen 1904. godine, bio je radnik – putar. Kao penzioner živi na Gornjem Ceklinu, u Strugarima. Ima sinove Lazara i Nikolu. Lazar Blažov, rođen 1934. godine, izučio je za mašinskog tehničara. Radi u elektroindustriji “Obod” u Cetinju. Nikola Blažov, rođen 1936. godine, diplomirani inženjer, živi i radi u Sarajevu. Ima sina Mladena.

Mitar Vukalov se odselio sa Strugara u Podgoricu. Tu je držao kafanu, a kasnije je prešao u Dubrovnik. Tamo je umro. Imao je sina Rista.

Risto Mitrov je bio obućar, a kasnije trgovac. Selio se u Francusku, pa se vratio i živio u Podgorici. Tu je umro. Imao je sinove: Jovana, Stanka i Rajka.

Jovan Ristov, rođen 1920. godine, studirao je u Francuskoj i bio je član KP Francuske. U drugom svjetskom ratu bio je u francuskoj vojsci i borio se protiv Njemaca. Godine 1943. poginuo je ispred Pariza. Za junaštvo i hrabrost Francuzi su ga proglasili za nacionalnog heroja, pa je na spomen ploči napisano: “Mort pour la France le 1. II 1943., Jovan Strugar” (“Umro za Francusku, 1. II 1943., Jovan Strugar”).

Stanko Ristov je rođen u Podgorici. Nastanjen je u Parizu, gdje se bavi poslovima transporta. Ima sina Jovana, rođenog 1945. Jovan je završio fakultet u Francuskoj. Tamo i živi.

Rajko Ristov završio je francusku školu, pa je bio nastavnik u Africi. Poginuo je u saobraćajnoj nesreći 1975. godine.

Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.