Đuro Petrov je rođen u Meterizima 9. maja 1912. godine. Odatle je odlazio u Rvaše, gdje je pohađao osnovnu školu. Završio ju je 1923., a gimnaziju u Cetinju 1932. godine. Dok je bio u gimnaziji, susrijeće se sa teškoćama i socijalnim nepravdama, što doprinosi da se opredijeli za borbu protiv režima za novo društveno uređenje.
Na Pravni fakultet Beogradskog univerziteta upisao se 1932. godine. Roditelji su mu bili siromašnog stanja, pa je u Beograd ponio malo para. A trebalo je da nađe stan i da obezbijedi sebi perhranu, knjige i druge potrebe neophodne za život i školovanje. Zato je istoga dana po upisu otišao da potraži rođaka, poznatog beogradskog advokata dr. Sava Strugara. Savo ga je lijepo primio i zaposlio u svojoj kancelariji, koja se nalazila u tadašnjoj Frankopanskoj ulici (sada ulica Generala Ždanova). Advokatska kancelarija dr. Sava Strugara pružial je Đuru prvo radno mjesto. Radio je kao pisar, što mu je omogućilo ne samo studije, nego i da mjesečno odvoji dio zarade i pošalje roditeljima. U to vrijeme su se kod Sava Strugara sastajali mnogi komunisti, među kojima i Ivan Milutinović, Milovan Đilas, Bogdan Novović i drugi. Savo je tokom tridesetih godina branio komuniste pred Sudom za zaštitu države i bio poznat kao komunistički orijentisan čovjek. Đuru je pomagao u stručnom uzdizanju, stavio mu na raspolaganje bogatu biblioteku, povezao ga s mnogim ljudima i ustanovama, i uglavnom mu omogućio nastavak studija.
Poslije upisa na Univerzitet Đuro se uključio u studentski napredni pokret. U KPJ je primljen 1933. godine i postao član privremenog rukovodstva komunističke studentske organizacije, koja nastoji da sredi stanje na Univerzitetu.
Đuro aktivno učestvuje u radu beogradske partijske organizacije i postaje član njenog mjesnog rukovodstva.
Pred kraj ovoga perioda postaje i član Okružnog komiteta KPJ za beogradski okrug, a nešto kasnije i član Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju.
Tako postaje istaknuta ličnost političkog života napredne studentske omladine i beogradskog proletarijata.
U martu 1936. godine Đuro je prvi put uhapšen zbog revolucionarne djelatnosti. Odveden je u Dubrovnik, a odatle u Sarajevo. Poslije povratka iz zatvora, aktivno nastavlja revolucionarni rad i završava studije, a zatim odlazi na odsluženje vojnog roka, gdje nastavlja rad u duhu direktive Partije – da svi komunisti za vrijeme odsluživanja roka treba da što više nauče iz vojne nauke. Đuro je u tome bio veoma uporan i uvijek se isticao. U vojsci je bio veoma omiljen kod vojnika i podoficira, a i mnogih oficira.
Godine 1938. vraća se s odsluženja vojnog roka u Beograd i nastavlja revolucionarni rad. Tu održava veze s mnogim komunistima, pa i sa poznatim metalskim radnikom Filipom Strugarom (poginuo je 1941. godine). Đuro je stalno mijenjao stanove i tako uspijevao da ukrije trag i izbjegne hapšenje. Bio je veoma komunikativan i kretao se biciklom, pa se mogao vidjeti čas u jednom čas u drugom dijelu grada. Godine 1935. stanovao je u Kosovskoj ulici, 1936. u Molerovoj, 1939. u Ivankovačkoj, krajem 1939. na Prestolonasledničkom trgu, a sve do jula 1941. u Novopazarskoj broj 37, u porodici Milice Sarić, sa kojom se vjenčao 16. novembra 1940. godine. Pošto su bili ilegalci, Đuro i Milica se nijesu mogli vjenčati u Beogradu, nego su sa grupom drugova otišli u Požarevac, u selo Brežane, gdje ih je vjenčao tamošnji pop Lazar Strugar, koji im je pripremio i svečani ručak. Stan u Novopazarskoj ulici, u kojemu su Đuro i Milica ilegalno živjeli postao je sastajalište mnogih komunista, ilegalaca i drugih. Tu se mogao vidjeti: Milovan Đilas, Aleksandar Ranković, Vukica Mitrović, Svetozar Vukmanović, Blažo Janković, Rifat Burdžović, Niko Vučković, Miro Tomić i ostali.
Iz toga stana Đuro i Milica su slali drugovima u zatvoru hranu i drugi materijal – u paketu u vidu bidona sa dvostrukim dnom. Jedan takav paket dobio je na Adi Ciganliji i Milinko Đurović 1940. godine. Kada je on dobio “ćup sa medom” od Đura, drugovi su bili iznenađeni, jer su hranu inače dobijali preko organizovane veze. Na predlog Mome Markovića razbili su ćup i između dva dna našli “Proleter” i “Komunist”. To rječito govori o Đurovom nastojanju da drugovi budu obaviješteni o svim događajima, o partijskim direktivama i radu Partije.
Po završetku studija, Đuro je bio advokatski pripravnik u Beogradu. Tada postaje još aktivniji, naročito među advokatskim pripravnicima, u čijem udruženju je bio sekretar. Bio je organizator mnogih demonstracija, manifestacija i drugih političkih akcija uperenih protiv režima i monarhije. Naročito se istakao u organizovanju velikih demonstracija koje su izvedene 14. decembra 1949. godine u Beogradu. Te demonstarcije su organizovane pod parolom – “Dolje imperijalistički rat, dolje skupoća!”. Bio je to prvi izlazak masa na ulice grada. Hiljade radnika i studenata izišlo je da demonstrira protiv drugog svjetskog rata. Bile su to prve demonstracije takve vrste u Evropi toga vremena.
Poslije okupacije zemlje od strane njemačko – italijanskih snaga i dolaska okupatora, Đuro postaje jedan od najistaknutijih organizatora diverzantskih akcija u Beogradu i okolini. Učesnik je i poznate akcije za oslobođenje tada poznatog revolucionara i člana CK KPJ Aleksandra Rankovića, koji je bio pao u ruke Gestapoa. Radio je najaktivnije i na odašiljanju drugova u partizanske odrede. U tim prvim danima NO borbe i ustanka, njegova neizmjerna energija i odlučnost, njegov revolucionarni duh služili su komunistima za primjer, ulivali im vjeru u pobjedu. U Beogradu i u cijeloj Srbiji Đuro je u to vrijeme uživao veliki ugled i popularnost.
Beogradska policija i Gestapo stalno su tragali za Đurom, komunistom i ilegalnim borcem čiji im je rad bio dobro poznat. Jednoga dana, 22. decembra 1941. godine, kod Tošićevog kupatila u Beogradu uspostavljena je blokada, a Đuro je na tom mjestu toga dana imao sastanak sa partijskim radnicima i aktivistima. Agenti su ga opkolili i legitimisali. Osjetio je da im je sumnjiv, pa kada su počeli da ga ispituju pokušao je da pobjegne. Pri tome je ranjen i uhvaćen.
Poveden je u zatvor, u zloglasnu beogradsku Glavnjaču. Tu je izdržao najteže i najstrašnije muke. Uprkos svim mučenjima, odbio je da bilo šta prizna i kaže. Prezrivo je govorio neprijatelju: “Znam dosta, fašisti i zlotvori našeg naroda, ali vam ništa neću reći”. To je, naravno, još više razljutilo dželate, pa mu je duša ispala pod najstrašnijim mukama. Đuro Petrov za svoj nesebični i požrtvovani revolucionarni rad, za herojsko držanje pred Gestapovcima i klasnim neprijateljem, proglašen je za narodnog heroja SFRJ 9. maja 1945. godine.
(Podaci su uzeti iz zbornika “Narodni heroji Jugoslavije” i “Istorijskih zapisa” broja posvećenog naučnom skupu održanom povodom tridesetogodišnjice ustanka i revolucije u Crnoj Gori, knjiga 1 – 2).
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.