Stanoje Sekulin imao je sinove: Đikana, Radetu i Sekulu. Od Sekule nije ostalo nasljednika. Od Đikana je ogranak Nikolići, a od Radete su ogranci Dragićevići i Todorovići.
Radeta je imao sinove Dragića i Todora. Od Dragića se razvio ogranak Dragićevići. Dragić je umro u mladim godinama, a imao je sinove Vuka i Matijaša. Oni su kao djeca ostali bez oca, pa se njihova majka preudala u Dobrsko Selo, za nekog Rada Piperovića. Kada se preudala, oba sina (Vuka i Matijaša) je povela sa sobom, gdje su se i podizali dok su odrasli za samostalan život. Vratili su se na svoje imanje tek kada im je očuh umro, od kojega naslijediše neku imovinu kod Plijevora, kao i istočni dio koji razdvaja Mekavački potok od ostale dobrske imovine do na Belovu skalu pod Pavlovom glavom, kao i mlin na izvoru Mekavcu. Matijaš je imao sina Nikolu.
Vuko Dragićev imao je sinove Rada i Stanoja. Od Stanoja nije ostalo nasljednika. Rade je imao sinove: Marka, Sava, Andriju i Vuka.
Marko Radov je imao sinove Ivana i Joka. Od Joka nije ostalo nasljednika.
Ivan Markov imao je sina Đura, a Đuro Filipa i Joka. Joko je umro 1859. godine od rana zadobijenih u grahovskoj borbi 1858. godine.
Filip Ivanov je umro 1908. godine. Učestvovao je u ratovima od 1862. do 1880. godine. Bio je hrabar i pouzdan vojnik, kao i ugledan plemenik. Imao je sinove: Nikolu, Mrka i Vuka.
Nikola je imao sina Mrka, koji je prodao svoje imanje i priješao na stanovanje u Drušiće, kod rođaka Nikole Savova, zatim kod Mitra Pekova u Dodoše, odakle prijeđe u Dujevu, kod zeta Luke Jokova Đuraškovića. Tu je i umro 1920. godine, a sahranjen je na Gornjem Ceklinu.
Mrkan Filipov je umro od kolere 1867. godine, a Vuko 1899. godine. Od njih nije ostalo nasljeđa, i tako se ugasilo ognjište Mrka Radova.
Savo Radov je imao sinove: Matijaša, Tomaša i Perišu. Periša je poginuo 1787. godine, ubili su ga Kavarići za krvnu osvetu.
Matijaš Savov imade sinove: Markišu, Luku, Đura i Petra. Luka i Đuro su umrli bez nasljednika. Petar je imao sina Nikolu.
Markiša Matijašev imao je sinove Andriju i Belana. Andrija je imao sina Đura, koji je umro 1918. godine. Đuro je imao sinove Jovana i Blaža.
Jovan Đurov je rođen 1901. godine u Drušićima. Preselio se 1928. godine u Sentu gdje je dobio zemlju kao dobrovoljac. Tamo je živio do 1941. godine. Poslije kapitulacije bivše države 1941. godine porodica mu je otjerana sa zemlje i došla je na Gornji Ceklin. Jovan je bio mobilisan (bio je u Danilovgradu) i u aprilskom ratu bio je na albanskom frontu. Učesnik je trinaestojulskog ustanka, a poslije je uhapšen i otjeran u logor, u Albaniju, gdje je ostao do decembra 1941. godine. Tada se vratio, ponovo prišao partizanima i bio u Lovćenskom odredu do odstupanja za Bosnu, aprila 1942. godine. Tada je ostao na terenu. Ponovo je stupio 1944. godine u Lovćenski odred, u kojemu je bio obavještajac i intendant bataljona do oslobođenja Podgorice 1944. godine. Kao obavještajni oficir bio je na teritoriji sreza cetinjskog i podgoričkog. po oslobođenju Podgorice 1945. godine otišao je za Beograd i, po zadatku, u Sremsko-mitrovačko vojno područje, gdje je ostao do oktobra 1945. godine. Tada je demobilisan kao starije godište i ratni vojni invalid, i vratio se na svoje imanje u Sentu. Tu je ostao do 1971. godine, a zatim se nastanio u Beogradu. U Armiji je imao čin poručnika, a za ratne i mirnodopske zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Ordenom zasluga za narod II reda. Dobio je i niz drugih priznanja: Gradskog dobora Sente za 20. godišnjicu oclobođenja i jubilarnu medalju za 25. godišnjicu oslobođenja Sente, Plaketu grada Beograda za 30. godišnjicu oslobođenja (soc. izgradnje), Pozlaćenu plaketu Opštine Čukarica (kao dobrovoljni davalac krvi), kao i više pohvala za društveno – politički rad. Član je SKJ. Ima sinove: Mihaila, Božidara, Iliju i Vasilija.
Mihailo Jovanov, rođen 1932. godine u Senti, završio je ekonomski fakultet i radi u Beogradu. Član je SKJ. Ima sina Jovana, koji je rođen 1970. godine.
Ilija Jovanov, rođen 1936. godine u Senti, završio je ekonomski fakultet i radi u Beogradu. Član je SKJ. Ima sina Sinišu, koji je rođen 1967. godine.
Božidar Jovanov, rođen 1934. godine u Senti, završio je arhitektonsku školu i radi u Subotici. Član je SKJ. Ima sina Nenada, rođenog 1959. godine, koji je završio tehničku školu.
Vasilije Jovanov, rođen 1938. godine u Senti, završio je maturu i radi u Parizu. Ima sina Filipa, koji je rođen 1974. godine.
Belan Matijašev imao je sina Bogdana, a Bogdan Luku. Stanovali su na Basi. Luka je prodao imanje na Basi i preselio se u Rvaše, na imanje kupljeno u Luke Ivanova Strugara. Imao je sina Blaža. Blažo je 1907. godine otišao u Sjevernu Ameriku i tamo ostao, pa se o njemu više nije znalo, kao ni da li je od njega ostalo poroda.
Đukan Belanov imao je sina Miloša, a Miloš sinove Iliju i Ivana. Ivan se odselio u Dodoše, pa u Vranjinu i Virpazar. Umro je u Drušićima.
Ilija Milošev je živio u Drušićima i bio je dobrostojan. Uvijek je bio dobro odjeven i naoružan, u čemu je posebno uživao. Umro je u Drušićima bez nasljednika. Dio bogatog imanja sa kućom ostavio je rođaku Savu Baćovu Strugaru. Drugi dio imanja ostavio je Savu s nalogom da se unovci i da se od toga novca na Rvaškom Ublu podigne škola sa natpisom: “Ovaj prosvjetni dom podiže sa zavještanjem Ilije Miloševa Strugara iz Drušića 1904. godine, za njegovu dušu i pomen, a po nastojanju Sava Baćova Strugara kao punomoćnika i rukovaoca Ilijine posmrtne ostavštine”. Kroz ovu školu je prošao i opsimenio se niz generacija, od 1904. godine, iz sela: Rvaša, Bobije, Drušića, Meteriza i Dobrske Župe, sve dok nije sagrađena nova škola u Rvašima.
Tomaš Savov je imao sinove Baća (Bogdana) i Blaža.
Baćo Tomašev je imao sina Sava. Savo je živio u Drušićima. Učestvovao je u ratovima 1875. do 1880. godine i kao hrabar vojnik odlikovan Srebrnom medaljom. Imao je sinove: Nikolu, Anta, Boška i Jovana.
Nikola Savov je bio vrijedan domaćin i hrabar vojnik. Učestvovao je u sva tri rata od 1912. do 1916. godine. Bio je predsjednik župske opštine. Na tom je položaju bez ikakve svoje krivice poginuo 17. maja 1922. godine u Drušićima. Ubi ga Savo Jokov Dajković, zbog toga što je Nikola kao predsjednik opštine bio pozvan na uviđaj, povodom neke razmirice između Sava i familije brata mu Pera. Nikola je imao sinove: Perišu, Vasa i Marka.
Marko Nikolin je rođen 1917. godine u Drušićima. Za vrijeme okupacije, poslije ustanka, uhapšen je i interniran u Italiju, pa je poslije kapitulacije te zemlje 1943. godine stupio u partizane i 2. marta 1944. godine poginuo u Italiji. Periša se nije ženio.
Vaso Nikolin je rođen 1914. godine u Drušićima. Učesnik je NOR od 1941. godine, i bio je aktivni oficir JNA. Imao je čin kaptana I klase. Službovao je u više mjesta do penzionisanja. Bio je član SKJ, a za ratne i mirnodopske zasluge odlikovan je sa dvije Medalje za hrabrost, Ordenom bratstva i jedinstva III reda, Ordenom zasluge za narod III reda, Medaljom Otačestvene fronte 1944-1945 i medaljom za 10. godišnjicu Armije. Umro je 1974. godine. Ima sinove: Nikolu, Dušana i Predraga.
Nikola Vasov, rođen 1946. godine, izučio je za građevinskog tehničara. On ima sinove Marka i Vasa. Dušan je rođen 1950. godine, a izučio je za hemijskog tehničara. Ima sina Gorana. Predrag, rođen 1953. godine, izučio je za automehaničara. Svi žive u Titogradu.
Anto Savov, rođen 1877. godine, učestvovao je u ratovima protiv Turaka 1912. do 1913. i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Strijeljan je u Drušićima od strane okupatora 1941. godine. Imao je sinove: Petra, Mila i Vida.
Vido Antov, rođen 1922. godine, uhapšen je od strane italijanskih okupatora 1941. godine. Umro je u zatvoru u Tirani 1942. godine.
Milo Antov je rođen 1911. godine. Bio je putar, a umro je 1968. godine. Ima sinove Đoka i Branka. Đoko je rođen 1949. godine, završio je industrijsku školu (obućarski zanat) i radi u “Košuti” u Cetinju; ima sina Vlada, koji je rođen 1977. godine. Branko, rođen 1953. godine, završio je industrijsku školu, bravarski zanat.
Petar Antov, rođen 1907. godine u Drušićima, zvaršio je osnovnu školu i školu za građevinskog nadzornika. Bio je na radu kod JNA, pri komandi inženjerije. Pripadao je NOP od 1941. godine do odstupanja za Bosnu 1942. godine, pa je ponovo prišao partizanima 1944., i u NOV ostao do oslobođenja 1945. godine. U ribarstvu je radio za NOP. Penzionisan je 1961. godine. Ima sinove Radovana i Luku.
Radovan Petrov, rođen 1950. godine, završio je industrijsku školu, a na službi je u Sekretarijatu unutrašnjih poslova u Titogradu (milicioner). Ima sina Dragana, koji je rođen 1978. godine. Luka Petrov je rođen 1956. godine, izučio je za mašinskog tehničara.
Boško Savov, rođen 1885. godine, učesnik je rata protiv Turaka 1912. do 1913. i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Umro je 1963. godine, a ima sina Petra, koji je rođen 1912. godine. Petar je završio osnovnu školu i tri razreda gimnazije. Učesnik je aprilskog rata 1941., kao i trinaestojulskog ustanka 1941. godine. Ima sinove Jovana i Đorđija. Jpvan je rođen 1967., a Đorđije 1969. godine.
Jovan Savov, rođen oko 1895. godine, učestvovao je u ratu protiv Turaka 1912. do 1913., kao i u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bio je protivnik NOP, pa je odstupio 1944. godine.
Andrija Radov je imao sinove: Marka, Ivana i Šutana. Sva trojica su se odselila iz Drušića u Salkovinu, 1825. godine, a 1840. godine, poslije čuvene bitke u tome selu, preseliše se u selo Dodoše. Tu su sagradili kuću “u kreču”. Takvih kuća je tada u Dodošima sagrađeno sedam. One su za tadašnje vrijeme bile veoma čvrste i podešene za odbranu (sa puškarnicama), ako Turci napadnu Dodoše. Vjerovatno su za to imali pouku iz krvave bitke na Salkovini i zatvaranja 26 ceklinskih junaka u čuvenom Ćederevića kućištu.
Marko, najstariji sin Andrije Radova, umro je bez nasljednika, kao i njegov brat Šutan.
Ivan Androv imao je sina Peka, veoma mirna, poštena i dobrostojna plemenika, čije su poštenje i dobročinstvo bili oglašeni u plemenu i okolini. Uživao je ugled i kod gospodara Crne Gore, knjaza Nikole, koji je iz obzira prema njemu njegova sina Nikolu poštedio moralne kazne. Peko je, i pored svoga bogatog imanja, umro u očajanju, usljed nepravde koju mu učiniše ondašnje vlasti, pa i sam gospodar. Peko je kulturnom zdanju “Zetski dom” u Cetinju priložio srebrnu pušku od 100 talijera i dva debela vola (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 197).
Peko je imao sinove Nikolu i Mitra. Nikola je učesnik rata protiv Turaka 1912. do 1913. i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Poslije oslobođenja 1918. godine bio je u žandarmeriji. Službovao je u peći i u drugim mjestima, a stalno se nastanio u Danilovgradu. Nikola se dva puta ženio. Od prve žene imao je sina Luku, koji je živio u Dodošima i bolovao od epilepsije (padavice). Pao je u oganj i od povrede umro 1929. godine. Nije imao muške djece. Sa drugom ženom Nikola je imao sinove: Vasa, Mihaila, Dušana i Đoka.
Vaso Nikolin je rođen 1923. godine u Danilovgradu. Završio je višu komercijalnu školu. Učesnik je NOR od 1941. godine. Uhpšen je 1941. godine i osuđen od strane italijanskog vojnog suda na dvadeset godina robije, pa je deponovan na izdržavanje kazne u Italiju, gdje je oslobođen od italijanskih partizana i uključio se u brigadu “Garibaldi” u kojoj je ostao sve dok je prešao u Prvu tenkovsku brigadu NOV Jugoslavije, koja je formirana u Italiji. Sa njom je došao u domovinu. U tenkovskim jedinicama ostao je do 1. maja 1947. godine. Tada je demobilisan. Za ratne zasluge odlikovan je Medaljom za hrabrost. Radio je u Danilovgradu, a u Peći je bio u službi osiguravajućeg zavoda, gdej je i penzionisan 1973. godine. Živi u Danilovgradu. Ima sina Iliju. Ilija je rođen 1951. godine, a izučio je zanat za metalostrugara.
Mihailo Nikolin je rođen 1925. godine u Danilovgradu. Tu je završio osnovnu školu i malu maturu. Učesnik je NOB od 1943. do završetka rata 1945. godine, kada je ranjen. Dugo je radio u Peći, gdje i živi. Član je SKJ. Ima sinove Boška i Slobodana. Boško, rođen 1950. godine, završio je trgovačku školu i radi u Danilovgradu. Slobodan, rođen 1952. godine, završio je industrijsku školu, pa je otišao u Sjevernu Ameriku.
Dušan Nikolin, rođen 1925. godine (blizanac sa Mihailom), izučio je za VK električara. Radi i živi u Danilovgradu. Ima sina Ranka.
Đoko Nikolin je rođen 1931. godine u Danilovgradu. Bio je radnik. Umro je 1976. godine.
Mitar Pekov je rođen 1877. godine. Učesnik je rata protiv Turaka 1912. do 1913., kao i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine. Živio je u Dodošima, a umro je 1927. godine. Imao je sinove: Pera, Blaža, Steva, Pavla i Stanka.
Pero Mitrov, rođen 1901. godine u Dodošima, bavio se zemljoradnjom i ribolovom. Bio je simpatizer NOP, pa je 1944. godine uhapšen. Poslije puštanja iz zatvora iste godine od posledica je umro. Imao je sinove Marka i Vida. Marko Perov, rođen 1922. godine u Dodošima, učesnik je NOB od 1941. do 1942., dok su partizani odstupili za Bosnu, a ponovo je stupio u partizane 1944. godine i ostao u Armiji do 1947. godine, kada je demobilisan. U ratu je ranjavan, pa je ratni vojni invalid. Ima sina Željka, koji je rođen 1969. godine, učenik.
Vido Perov je rođen 1935. godine u Dodošima, gdje je završio osnovnu školu. Bio je u podoficirskoj školi u Ljubljani, a poslije je završio pravni fakultet. Radi u Zrenjaninu, u okviru narodne odbrane.
Blažo Mitrov je rođen 1907. godine u Dodošima. Bavi se zemljoradnjom, u istom selu. Ima sinove: Jovana, Branka i Nikolu. Jovan, rođen 1940. godine, završio je podoficirsku školu i aktivno radi u JNA. Ima sina Zorana, koji je rođen 1967. godine. Nikola, rođen 1943. godine u Dodošima, završio je višu pomorsku školu. Branko, rođen 1946. godine, završio je srednju školu, a radi u Njemačkoj.
Stevo Mitrov, rođen 1910. godine u Dodošima, učesnik je NOR od 1941. godine, ratni je vojni invalid. Odmah poslije oslobođenja 1945. godine sa porodicom se nastanio u Cetinju i radio u Ministarstvu unutrašnjih poslova SRCG kao službenik do 1961. godine. Tada se preselio u Beograd, pa u Zemun, gdje živi kao penzioner. Ima sina Dragoljuba. Dragoljub je rođen 1939. godine. Studirao je u Beogradu i izučio za inženjera arhitekture. Ima sina Predraga, koji je rođen 1972. godine. Svi žive u Zemunu.
Pavle Mitrov, rođen 1914. godine u Dodošima, bavio se zemljoradnjom i ribolovom. Bio je član KPJ od prije rata, a učesnik je NOR od 1941. godine. Uhapšen je 1942. godine i strijeljan 3. maja iste godine.
Stanko Mitrov, rođen 1919. godine u Dodošima, za vrijeme aprilskog rata 1941. godine, zatekao se na odsluženju vojnog roka i učetvuje u tome ratu. Tada je zarobljen od strane Njemaca, pa je ostao u logoru ratnih zarobljenika sve do oslobođenja 1945. godine. Tada se vratio kući. Kasnije se naselio kao kolonista u Vojvodini, u Lovćenac. Radio je u zemljoradničkoj zadruzi. Živi kao penzioner u Lovćencu. Ima sinove Vladimira i Voja. Vladimir je izučio za inženjera agronomije, a Vojo za ljekara. Svi žive u Lovćencu.
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.