Sekule Stanojev imao je sina Radovana, a Radovan Mihaila i Radoja; od Radoja nije ostalo nasljeđa. Mihailo je u prvom braku imao sina Vukca, a u drugom Draga i Markišu.
Vukac, najstariji sin Mihailov, imao je sinove Šćepana i Todora. Od Todora nije ostalo nasljeđa, a Šćepan je imao sinove Pavla i Andriju. Šćepan i Prele su poginuli u bici na Carevom lazu, 1712. godine, i sahranjeni su kod crkve Sv. Gospođe u Gospoštijama (Ceklinska župa).
Andrija Šćepanov imao je sinove: Todora, Vukotu, Petra, Vukašina i Đukana. Andrija je poginuo 1768. godine u borbi prilikom najezde Numan – paše Ćuprilića na Crnu Goru. Vukota je poginuo u borbi sa Turcima na Čevu 1750. godine, a Vukašin je poginuo 1796. godine na Krusima, u Lješanskoj nahiji. Ni od Vukote ni od Vukašina nije ostalo nasljeđa.
Todor, najstariji sin Andrije Šćepanovića, imao je sina Stanka, koji je poginuo prilikom napada Turaka na Bobiju 1780. godine, a od njega su ostali sinovi: Dajica (kršteno ime Stanko), Ilija i Vuko.
Ilija Stankov, pametan i rječit čovjek, bio je jedan od istaknutijih Ceklinjana svoga vremena. Bio je član izvršnog suda za doba Petra I i Petra II. S njegovim imenom se srijećemo u plemenskoj povjesnici, a učestvovao je u nagodbama i umirima Bjelica sa Donjokrajcima. Prilikom sukoba Ceklinjana i Ljubotinjana zbog ribolova Ploče 1842. godine, riješio je parnicu na opšte zadovoljstvo plemena, jer je vještim manevrom privolio na popuštanje ne samo svog rivala popa Matijaša Drecuna nego i Praviteljstvo i Petra II, te je ribolov ostao ceklinski. (Poslije ovoga umira Ceklinjani i Ljubotinjani su uvijek živjeli u slozi.) Umro je 1861. godine. On je imao sina Stanka, koji je poginuo u Lisicu (u Lješanskoj nahiji).
Vuko Stankov je poginuo na Skadarskom jezeru 1815. godine, kod Kamenika. Turci su ga ubili iz zasjede.
Dajica je poginuo kod Skadra 1831. godine, u borbi Mustafa – paše Bušatlije protiv sultana. Evo kako je Dajica ušao u sastav toga pokreta. Mustafa – paša Bušatlija, vezir skadarski, i kap. Husein Gradaščević podigli su ustanak protivu sultana. Mustafa – paša je kod Petra II i od Crnogoraca dobio saglasnost za utočište njegovih pristalica u Crnoj Gori. Shodno tom ugovoru, Njegoš pošalje 105 Crnogoraca u Skadar, kao gardu Mustafa – paši za osiguranje i čuvanje harema, s tim da im plaća po dva dukata za 24 časa. Petar II je zakomandanta te vojske odredio Dajicu Stankova Strugara, a svo ljudstvo uzeto je iz sela Salkovine, koje je bilo pod turskom upravom, kako se Njegošu ne bi zamjerilo da ubacuje Crnogorce u ustanak u Arbaniji. (Podaci o ovome se nalaze u djelu “Dvjesta – godišnjica vladavine dinastije Petrović – Njegoš”, od pr. Laza Tomanovića, str. 18, 19 i 20, i prepisci vez. Bušatlija – kn. Miloš Obrenović i Dimitrija Gačaića sa Petrom II Njegošem.) Dajica je imao sinove: Sava, Mila i Krcuna.
Milo Dajičin bio je desetar Garde. Istakao se junaštvom, tako da se u Ceklinu često čula riječ: “Da si kao Milo Dajičin Strugar”. Za svoje 42 godine, u četama i ratovima, posjekao je 14 turskih glava, i to: u Berima, na Plavnici, u Limljanima, na Košćelama, u Vranjini, na Skadarskom jezeru, kod Lesendra i na Grahovu, gdje je zaplijenio turski alaj – barjak i sa jednog vojnog starješine srebrom okovanu sablju i sedam carskih ordena, među kojima su bile dvije Carske zvijezde. Ove ordene su Milova braća predala knjazu Danilu poslije povratka s bojišta, a Milo je poginuo u borbi na Grahovu 1858. godine i tamo je sahranjen. Milo učestvuje i u pohari grada Žabljaka, po drugi put, 1852. godine. Milo je učestvovao i u jednom četovanju Ceklinjana na Skadarskom jezeru 1858. godine. Turci ubiše popa Radosava Radovića iz Martinića, pa knjaz Danilo, u želji da ga osveti, preporuči Ceklinjanima da oni to učine. Ceklinjani se lađom navezu sa jednom četom i udare na turske lađe, zaplijene jednu i jedan top, a posijeku osamnaest turskih glava. U toj borbi je i Milo posjekao tursku glavu (ranio se tada pop Krcun), i tako Ceklinjani junački osvetiše popa Radosava Radovića (“Slike iz prošlosti Ceklina”, strana 240 – 247).
Savo i Stevo Dajičin umrli su prirodnom smrću. Oba su učestvovala u ratovima, kao i u mnogim četama, i za hrabrost su odlikovani 1851., 1858., i 1862. godine. Od njih nije ostalo nasljednika. Savo je sa Mašom Mićunovim učestvovao u ubistvu rođaka Šale Đurišina Strugara, po nagovoru Pera Tomova i vladike Rada, pošto je Luka prijetio da će Pera ili vladiku ubiti (ovo je opisano u odjeljku o ubistvu Šale Đurišina).
Krcun Dajičin, rođen 1820. godine, školovao se u manastiru Ćeliji, u Dobrskom Selu, i izučio za sveštenika 1840. godine. Po završetku školovanja više se posvetio četovanju, jer je u to vrijeme bilo mnogo važnije boriti se protiv Turaka, negoli se baviti svešteničkom dužnošću. Prvi put, na Dugačkoj ponti, prema Skadru, siječe tursku glavu 1841. godine. Te iste godine, zbog toga što je njegov brat Savo učestvovao u ubistvu Luke Đurišina, s braćom i bratučedima napušta Crnu Goru i boravi u primorju, skadarskoj karjini (Seocima, Vranjini) i Arbaniji, sve do 12. maja 1849. godine, kada se sa stricem Ilijom i bratučedima vraća u domovinu. Iste godine, po povratku, na Košćelima pod Skadarskom krajinom siječe jednu tursku glavu, a drugu 1858. pri napadu Ceklinjana na tursku flotilu na Skadarskom jezeru, pa dvije 1858. u borbi na Grahovcu i petu 1862. godine. Poginuo je pri napadu na čuvenog Ali – Kopilika u Ponarima. Još dok je bio u emigraciji, 1843. godine, Turci zauzeše Lesendro i Vranjinu, koje vladika Rade teško žaljaše, pa se i dan-danas u narodu čuje: “Izgore kao vladika za Lesendro”. Petar II razmišlja o tome da ta ostrva povrati preko zakrvljenih Strugara – popa i njegove braće (Petar II Petrović Njegoš kao vladaoc”). No, njgovim vezama sa Strugarima ulazi u trag skadarski vezir Osman – paša Skopljak, te pop Krcun i braća mu budu uhapšeni i sprovedeni u zatvor u Skadar, a kasnije u Grus. Zauzimanjem Luke Gregovića, pop sa braćom bude ukraden iz zatvora i vraćen u Crnu Goru. Krcun je imao dva sina, Mihaila i Mašuta.
Mašut Krcunov, rođen 1862. godine, išao je za zaradom u inostranstvo – u Grčku, Tursku i Rumuniju, od 1897. do 1905. godine. Službovao je pri Velikom sudu u Cetinju i pri kažnjeničkom zatvoru u Podgorici. Umro je 1907. godine. Imao je tri sina: Jovana, Nikolu i Petra. Jovan je 1910. godine pošao u Sjevernu Ameriku i o njemu se od 1917. godine ne zna. Nikola je umro 1914. godine, a Petar, koji je rođen 1908. godine, izučio je zanat kao mašinovođa i službovao je u Velikoj Kikindi i Zemunu, gdje ga je i rat zatekao 1941. godine. Strijeljan je 1942. godine u Zagrebu. Ni jedan od tri Mašutova sina nije imao poroda, tako da od njih nije ostalo nasljeđa.
Mihailo Krcunov, rođen 1857. godine, završio je osnovnu školu na Gornjem Ceklinu i nepunu godinu bogoslovije na Cetinju. Od 18 godina, 1875. godine, odlazi kao dobrovoljac u Hercegovinu, odakle je njih 127 stražarno vraćeno na Cetinje. Učestvuje u ratovima od 1876. do 1880. godine. Godine 1881. postavljen je za činovnika u Baru, a od 1882. bio je učitelj u Kolašinu, zatim na Karuču u Ceklinskoj župi, Zagarču, Bogetićima, Pješivcima, Veliki, banjanima, Rijeci Crnojevića i Gonjem Ceklinu, odakle zbog bolesti odlazi u penziju. Učestvovao je u ratovima 1912. i 1913. godine i u Prvom svjetskom ratu. Ranjen je 1912. godine. Za vrijeme austrougarske okupacije bio je predsjednik opštine na Gornjem Ceklinu, Jankoviću i Dujevu. Bio je aktivan u okupljanju Gornjoceklinjana za ujedinjenje, a borio se protiv zelenaša. Poslije oslobođenja 1919. godine ponovo se aktivirao i postavljen je za učitelja u Rijeci Crnojevića, gdje je ostao sve do penzionisanja 1924. godine. Pored učiteljske dužnosti, bavio se i književnim radom. U časopisima, domaćim i stranim, objavljivao je članke i dopsie istorijske sadržine, memoare i opsie starina (u povijesti, “Luči”, “Književnom listu”, “Glasu Crnogoraca”, “Onogoštu”, “Bosansko – hercegovačkom glasniku”, “Narodnoj riječi”, “Slobodnoj misli”, “Glasu naroda” i “Zeti”). Zajedno s Andrijom Jovićevićem napisao je “Slike iz prošlosti Ceklina” (plemensku istoriju). Napisao je i izvjestan broj pjesama: o Marku Lopici (panteon), Salkovini, Žabljaku, pogibiji Smail – bega Demirbegovića (podvig Petra Andrijina Strugara), Kenju Stankovu Jankoviću, Milošu Matijaševu Jankoviću. Obradio je jedan broj priča, anegdota, šala i poslovica. Miahilov materijal u rukopisu deponovan je u Istorijskom institutu u Titogradu, fascikla 76.) za zasluge u ratovima i službi odlikovan je 1880. godine Hrabrom medaljom i Ratnom spomenicom, 1910. jubilarnom spomenicom, 1925. IV stepenom Svetog Save i Njegoševom spomenicom (ukupno devet ordena). Umro je 1949. godine. Mihailo je imao dva sina, Sava i Lazara. Od Sava nije ostalo nasljeđa. lazar je u Kraljevini Jugoslaviji bio neki visoki policijski činovnik, a za vrijeme narodnooslobodilačke borbe 1941. do 1945. godine bio je u službi okupatora, pa je uoči oslobođenja odstupio i emigrirao u Ameriku. Ima sina Dušana, koji živi u Americi.
Đukan, četvrti sin Andrije Šćepanova, takođe je uzimao učešća u ratovima i četama. U borbi na Čevu 1750. bio je ranjen, kao i 1788. za vrijeme Vukosajevića, kada je od tih rana i umro. Imao je sina Mićuna, koji je umro u izgnanstvu (emigraciji), u Albaniji, u Grusu, 1848. godine, gdje je bio zbog ubistva Luke Đurišina Strugara. Imao je tri sina: Maša, Pera i Prela.
Pero i Prele umrli su na Ceklinu, po povratku iz Albanije, gdje su bili u emigraciji zbog ubistva Luke Đurišina.
Mašo, najstariji Mićunov sin, zbog zavađe oko imovine sa svojim rođakom Lukom Đurašinim Strugarom, a po nagovoru Pera Tomova, kojemu je ovaj prijetio, ubije Luku (ovo je objašnjeno tamo gdje se govori o ubistvu Luke i Šale Đurišina). Zbog toga je Mašo u mlađim godinama stradao i bio je u emigraciji u Turskoj i Albaniji. Bio je razvijen, okretan i sposoban, te je po povratku u domovinu, 1849. godine, privukao pažnju knjaza Danila i vojvode Mirka, pa ga postavljaju za barjaktara sve ceklinske garde (garda je bila najodabranija crnogorska vojska). Mašo je to povjerenje – kao čovjek, vojnik i barjaktar – dostojno opravdao i svojim učešćem u nekih 70 bojeva sa neprijateljem. Najdostojniju ulogu i junaštvo iskusni barjaktar je ispoljio u bojevima protivu Turaka na Trijepču, kod Rogama Piperskih i kod stare Dijoklije 1876. godine. Uzorno je osvjedočio svoje požrtvovanje za otadžbinu jer je nadljudskim naporom, naočigled obije vosjke, pokazao veliko herojstvo protiv Mušir – Derviš paše na Trijepču. Takođe se istakao u borbi kod Rogama i na Veljem Brdu, gdje je, i pored upozorenja vojvode Mirka da se povuče, čvrsto ostao na položaju, te je njegovom upornošću borba riješena u korist Crnogoraca. Od njega nije ostalo nasljednika, i tu se gasi ognjište Đukana Andrijina.
Petar Andrijin, rođen oko 1760 – 1762 godine, bio je rijedak junak svoga doba. Vrlo mlad je počeo četovati i boriti se protiv Turaka, u bojevima po Skadarskom jezeru i drugim mjestima. Prilikom pohare Crne Gore od strane Mahmut – paše Bušatlije, 1785. godine, Petar se nije htio predati turskim porobljivačima, već se sa još sedam boraca zatvorio u pećinu pod Pavlovom glavom. Petar je posjekao velikog zlikovca i krvnika srpskog naroda u Zeti – Smajil – bega Demirbegovića. Učestvovao je u mnogim megdanima i bojevima, iz kojih je uvijek izlazio kao pobjednik. Zbog te velike hrabrosti, vladika Petar I mnogo ga je volio. Umro je prirodnom smrću. Imao je sina Todora, zvanog Kusjina. Kusjina Petrov, po svojim dobrim osobinama, mnogo je ličio na oca Petra, pa je vladika Petar I i njega mnogo volio. Kusjinu su ubili Donjoulići – Racko i Butor, bez ikakve njegove zamjerke. Kada su Crnogorci bili pozvani od Rusije da zarate sa Turcima 1788. godine, pod vođstvom vladike Petra, neki Novak Novaković svadi se pod Žabljakom sa jednim Donjoulićem kojega i ubi. Donjoulići, jako ovim uvrijeđeni, kao i zbog toga što su ih Ceklinjani sve više stješnjivali i zaposijedali njihovu imovinu, za osvetu poginulog Donjoulića ubiše Todora Petrova.
Čim Strugari doznadoše za Toorovu smrt, pohitaše da ga osvete, ali Donjoulići bijahu već pobjegli iz svojih domova. No, tu se negdje blizu bijaše našao pop Joko Kaluđerović, najistaknutiji Donjoulić, i Strugari ga ubiju.
Mitropolit Petar I, kako rekosmo, mnogo je volio Kusjinu (Petra), pa sjutradan sa nekoliko Crnogoraca dođe na Donje Uliće i – da bi zaplašio Crnogorce i natjerao ih da se ostave domaće svađe – raseli Donjouliće, kuće im zapali i razvali, roblje proćera, a gotovo cijelo njihovo imanje da Strugarima, kao naknadu za ubijenog Todora. (O ovome piše i Čedo Vuković u svome romanu – poruke Petra I Petrovića).
Ovom prilikom, kada je dočuo da su Ulići ubili Todora Petrova, vladika je napisao pismo ljudima na Gornjem Ceklinu da utiču na Strugare, dok on ne dođe sa svojim ljudima, da ne bi iz gnjeva nevinu čeljad pobili, ako to već nijesu učinili. Strugarima pak savjetuje da svoje odive udate za Uliće ne zovu natrag niti da svoje žene rodom od Ulića silom ne otjeraju, jer je to grehota, već da to njima ostave, da one same riješe. dalje u pismu poručuje: “A Ulići koji ubiše mojega Todora, sina onakvog Crnogorca koji je otačestvu svako dobro mirita, navio gospod bog i presveta mati božja i sva nebeska kola angela i arhangela Herufima i Serafima, apostola i ravno apostola 370 bogonosnijeg otaca i svi božji ugodnici znaja im se nikad ne znalo – amin”. Ovo je pismo pisano na Stanjevićima 30. juna 1804. godine (spisi M. Strugara – fascikla 76 Istorijski institut). Čuveni Ramo Lazarev Radmanović, iz Zagarača, zamoli vladiku Petra da se smiluje na ulićko roblje, koje se skita po Spužu, Podgorici i Skadru, jer će se od nužde i nevolje isturčiti i polatiniti ako se natrag ne vrati. Valdika mu je odgovorio: “Da bog da i sveta Bogorodica, nikada im se znaja ne znalo, ni njima ni svima onijema, koji bi se usudili činiti domaće svađe.” (Donoulići su se dijelili na kaluđeroviće, Petroviće i Nogače – “Slike iz prošlosti Ceklina”, str. 51 i 52).
Todor (Kusjina) Petrov imao je sina Stanka, koji je vrlo mlad poginuo u borbi protiv Turaka, na Kruskoj glavici, 1832. godine, te se smrću njegovom gasi junačko ognjište Petra Andrijina Strugara.
Pavićevići
Drago Mihailov (unuk Radovana Sekulina) imao je sinove Ivana i Đura. Đuro je umro bez nasljednika, a Ivan je imao sinove Matijaša i Vukala. Vukale je imao sina Savića.
Matijaš je imao sinove Đukana i Jovišu. Đukan je umro bez nasljednika, a Joviša imade sinove Iliju i Pavića. Ilija je poginuo u Bobiji 1823. godine, te od njega nije ostalo nasljednika. Pavić je imao sinove Ivana i Nikolu. Nikola nije imao pororda, a Ivan imade sinove: Mališu, Sava i Andriju. Mališu su ubili Dobrljani 1844. godine (Strugari za njega ubiše Sava Filipovića, Palikuću), a imao je sina Savića, koji je poginuo 1838. godine.
Savo Ivanov imao je sinove: Joka, Đoka, Petra i Ivana. Joko je bio u gardi. Bio je u ratovima 1858., 1861-2. i 1879. godine. Ranjen je u borbi na Plavnici, i od te rane je ostao nesposoban od ruke. Bio je dobar vojnik i odlikovan je Hrabrom medaljom. Imao je sinove: Mila, Krcuna i Đoka. Sva trojica su išla za zaradom u Sjevernu Ameriku. Učestvovali su u balkanskim ratovima protiv Turaka 1912. i 1913. godine, kao i u I svjetskom ratu od 1914. do 1916. godine.
Milo je poslije okupacije Crne Gore 1916. godine odstupio u Francusku, gdje je radio kao auto-mehaničar i držao servis, a došao je u Crnu Goru 1960. i umro iste godine.
Krcun je učestvovao u balkanskom ratu 1912. i 1913. godine. Tada je ranjen i umro je 1914. godine. Od njega nije ostalo nasljednika. Đoko je umro 1932. godine, a od njega su ostali sinovi: Ljubo, Branko i Novak. Ljubo i Branko se nalaze u Francuskoj. Ljubo, rođen 1923. godine na Strugarima, u mladim godinama odselio je u Francusku kod strica Mila, gdje je završio malu maturu i zanat za auto-mehaničara. Učesnik je u francuskom Pokretu otpora 1940. godine. Radi i živi u Francuskoj.
Branko je rođen 1926. godine na Strugarima, pa se i on u mlađim godinama odselio u Francusku, gdje je izučio malu maturu i auto-mehaničarski zanat. Učesnik je u francuskom Pokretu otpora 1940. godine. Živi i radi u Francuskoj, ima svoj posjed i vrlo je bogat. Ima sina Jovana, koji je rođen 1952. godine; izučio je srednju školu i radi sa ocem u Francuskoj.
Novak Đokov je rođen 1928. godine na Strugarima, pa se i on sa braćom u ranoj mladosti iselio u Francusku, gdje je studirao prava. Vratio se u domovinu 1952. godine i nastanio se u Beogradu, gdje je apsolvirao na filozofskom fakultetu. Radio je u jugoslovenskoj ambasadi u Francuskoj i dopisništvu Tanjuga u Parizu. Pripremao je tamo omladinske brigade, koje su dolazile na rad u Jugoslaviju, na izgradnju. Bio je urednik omladinskog lista u Parizu, radio je u Radiju Jugoslavija i “Međunardonoj politici”. Sada je odgovorni urednik u N. i P. Bavi se prevodilačkim radom. Preveo je na francuski jezik Program SKJ, Ustav SFRJ, Titova vojna djela i mnoga djela naših državnih i partijskih funkcionera. Radi i živi u Beogradu.
Pero Savov je učestvovao u ratovima 1862. do 1880. godine i bio je jedan od istaknutih boraca Ceklina. Istakao se hrabrošću ustaničke 1876. godine u borbi na Gluvoj Smokvi. On je prvi od Crnogoraca i Hercegovaca orosio neprijateljskom krvlju svoj nož. Za ratne zasluge i lično junaštvo odlikovan je Zlatnom Obilića medaljom, kao i Srebrnom medaljom. U mlađim godinama išao je za zaradom u Carigrad, a kasnije u Grčku, na dvor generala Tjera (“Slike iz prošlosti Ceklina”, str. 157, 191). Poginuo je na Ceklinu 1899. godine. Ubio ga je Jošo Đ. Tatar, gdje je i Petar ubio Tatara. Imao je sinove Iliju i Nikolu; oba su putovala za zaradom po svijetu – po Aziji, Africi, Evropi i Sjevernoj Americi. Nikola je umro u Americi.
Ilija je rođen 1880. godine. Poslije povratka iz Amerike bavio se trgovinom i držao kafanu. Poginuo je prilikom bombardovanja Podgorice 5. maja 1944. godine. Imao je sina Petra, koji je rođen 1931. godine. Bio je učenik i poginuo je, kao i otac mu, u bombardovanju Podgorice.
Đuro Savov, rođen oko 1853. godine, odlazio je za zaradom u Carigrad i Grčku. Učestvovao je u ratovima 1912 / 13 godine, kao i u I svjetskom ratu. Bio je hrabar vojnik. Umro je 1933. godine, a imao je sinove Luku i Blaža. Luka je rođen 1898. godine. Poslije okupacije Crne Gore 1916. godine otišao je u Francusku, s kraljem Nikolom, i bio je njegov sekretar. Iz Francuske se nije vraćao, pa je tamo i umro.
Blažo Đurov, rođen 1912. godine na Strugarima, izučio je na Cetinju četiri razreda gimnazije, zatim je otišao u geodetsku školu i tamo ostao dvije godine, a poslije u aero-mehaničku i pilotsku školu. Školu je završio 1932. godine, postao pilot i ostao u vojsci do 1941. godine. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine, u kojemu je kao pilot oborio neprijateljski avion na albanskom frontu. (Objavljeno u “Politikinom zabavniku” br. 1164 od 19. 4. 1974 godine / piše Slobodan Ćetković)
Iz Mostara je otišao na Gornji Ceklin. Učesnik je trinaestojulskog ustanka 1941. godine, a kasnije se razbolio i otišao u Cetinje, gdje je ostao do 1944. godine, kada je opet stupio u NOB i u njoj ostao do konca 1945. godine. Tada se razbolio i penzionisan je kao invalidski penzioner. Imao je čin kapetana I klase. Odlikovan je Medaljom za hrabrost, Ordenom zasluga za narod III reda, Ordenom bratstva i jedinstva II reda. Ima sina Čedomira (rođen je 1948. godine), koji je završio pravni fakultet i radi u JAT-u u Beogradu.
Ivan Savov je umro 1876. godine, te od njega nije ostalo nasljednika.
Andrija, sin Ivana Pavićeva, umro je u Carigradu, a učestvovao je u ratovima od 1858. do 1871. godine. Imao je sinove Mitra i Nikolu. Oba su išla za zaradom u Carigrad i Grčku, kao i u Austro – Ugarsku. Godine 1880. preselili su se na Donje Uliće, i oba su učestvovala u ratovima 1876. do 1880. godine. Na Fundini su oba ranjena, ali su i glave sjekli. Mitar ima sinove: Blaža, Marka, Andriju, Vida, Lazara, Jovana, i Mihaila. Andrija Mitrov, rođen oko 1896. godine, umro je u Kranjskoj, za vrijeme prvog svjetskog rata, te od njega nije ostalo nasljednika.
Blažo i Marko su išli za zaradom u Ameriku, odakle su došli kao dobrovoljci i učestvovali u ratovima 1912. i 1913. godine, kao i u prvom svjetskom ratu. Blažo je rođen 1885. godine. Dugo je radio kao poštanski službenik, i za poslom se odselio u Mojkovac. Umro je 1949. godine u Mojkovcu, a ima sinove: Danila, Anta i Vojsilava. Danilo, rođen 1932. godine, radi kao mehaničar u drvno – industrijskom kombinatu “Vukman Kruščić” u Mojkovcu. Ima sinove: Blaža, Dragana, Vlada, Petra, Predraga i Duška.
Blažo Danilov, rođen je 1952. godine, radnik je na parnim kotlovima.
Dušan, rođen 1955. godine, radi kao metalostrugar.
Dragan, rođen 1958. godine, građevinski je radnik.
Vlado je rođen 1964. godine, učenik.
Petar, rođen 1969. godine, takođe je učenik.
Svi oni žive u Mojkovcu.
Vojislav Blažov je umro kao dijete.
Antonije (Anto) Blažov, rođen je 1922. godine, na Strugarima, završio je osnovnu školu u Podbišću, kod Mojkovca. Pripadao je naprednom omladinskom revolucionarnom pokretu i kao mladić od 19 godina primljen je u SKOJ 1939. godine. Bio je dobar fudbaler i na tom polju je bio jako aktivan. Za vrijeme ustanka 1941. godine pripadao je partizanskom vodu u Mojkovcu. Učestvuje u svim borbama koje su se izvodile na tom terenu. Primljen je u KPJ 1941. godine. U borbama je bio veoma požrtvovan i hrabar. Bio je zamjenik komesara čete, a poginuo je 5. maja 1942. godine.
Vido Mitrov, rođen 1881. godine, bio je na službi u Sarajevu, Novom Sadu i Beogradu. Ranjavan je 1912. kao i 1941. godine, za vrijeme bombardovanja Smedereva. Od završetka rata 1945. godine živio je u Beogradu, gdje je i umro 1960. godine.
Marko Mitrov je rođen 1883. godine. Pošao je u Sjevernu Ameriku, odakle se vraća kao dobrovoljac u ratu 1912. i 1913. godine. Učestvovao je i u prvom svjetskom ratu, 1914. do 1916. godine, i bio u ropstvu u Mađarskoj, do 1918. godine, a potom se odselio u Senj. Umro je 1952. godine. Imao je sinove Milana i Pavla. Milan, rođen 1916. godine, bio je brijač. Poginuo je 1943. godine.
Pavle Markov, rođen 1927. godine, bio je vojno lice. Kao penzioner, živi u Beogradu.
Lazar Mitrov je rođen 1890., a umro 1974. godine. Ima sina Živorada, koji je rođen 1929. godine. Izučio je za elektroinženjera i živi i radi u Novom Sadu. Ima sina Gorana, koji je rođen 1958. godine i danas je student.
Mihailo (Milan) Mitrov, rođen je 1906. godine u Strugarima, bio je prije rata službenik u Ledincima, u Sremu. Poslije kapitulacije 1941. godine opredijelio se za NOP, a u partizane, u Prvi fruškogorski partizanski odred, stupio je 1942. godine. Tu je ostao do jeseni iste godine, kada je po specijalnom vojno – obavještajnom zadatku poslat na teren Rakovca i Ledinca, odakle je u odred slao izvještaje, kao i potrebni materijal. Na tim zadacima ostao je do oslobođenja Beograda, oktobra 1944. godine, kada je povučen u vojsku i raspoređen u osmu vojvođansku diviziju, kao pomoćnik šefa obvaještajno – izviđačke službe. Januara 1945. godine postavljen je za šefa obavještajnog odsjeka Prve artiljerijske brigade. Na toj dužnosti je ostao do aprila 1945. godine, kada je poginuo. Za cijelo vrijeme NOR-a bio je aktivan i hrabar borac i starješina. U Armiji je imao čin kapetana i bio je član KPJ.
Jovan Mitrov, rođen 1903. godine, završio je osnovnu školu. Učesnik je NOR-a. Ima sina Sveta, a ovaj sinove Jovicu i Novicu.
Nikola, sin Andrije Ivanova, išao je za zaradom po svijetu: u Tursku, Grčku, Mandžuriju, Rumuniju, Bugarsku, Sjevernu Ameriku, Austriju i Srbiju. U borbi na Fundini je ranjen 1876. godine. Preselio se u selo Rvaše, gdje je i umro. Imao je sinove: Krsta, Dušana, Draga i Pera. Pero je umro i od njega nije ostalo nasljednika.
Krsto Nikolin, rođen 1897. godine, bio je prije rata finansijski službenik. sada živi kao penzioner u Rijeci Crnojevića. Nema muške djece.
Dušan Nikolin, rođen 1903. godine, kao dijete živio je u Rvašima, pa se odselio u Podgoricu, a kasnije u Peć, gdje je ostao sve do 1972. godine, kada se doselio u Titograd. Ima sinove Danila i Branka. Danilo, rođen 1934. godine u Podgorici, izučio je zanat i radi kao domar u muzeju na Cetinju. Ima sinove Borislava (rođen 1957. godine) i Zorana (rođen 1961. godine). Branko, rođen 1941. godine u Peći, izučio je srednju ekonomsku školu i živi i radi u Titogradu. Ima sina Nikolu, rođenog 1973. godine.
Drago Nikolin, rođen 1900. godine, radio je prije rata kao finansista. Živi kao penzioner na Cetinju, a ima sina Boža, koji je rođen 1938. godine. Božo je završio ekonomski fakultet. Živi i radi u Kotoru. Ima sinove: Dragana, Petra i Luku.
Ćirakovići
Markiša, sin Mihaila Radovanova, imao je sina Jovana, a ovaj je imao sina Savića. Savić je imao sinove Mojaša i Nikolu.
Nikola Savićev imao je sina Mališu, a Mališa Iliju i Gavrila. Gavrilo (Gilo) je imao sina Pera, koji je 1869. godine pošao u Carigrad, gdje je i umro.
Ilija Markov (Morov) je imao sina Joka (Jokašić), koji je stanovao u Dodošima i u Žabljaku. Bolovao je od padavice i utopio se u Karatuni.
Mojaš Savićev imao je sinove: Nikolu, Petra i Vukicu. Od Petra i Vukice nije ostalo nasljednika. Nikola je imao sina Ćiraka, a Ćirak Janka. Janko Ćirakov imao je sinove: Nikolu, Sava, Šuta (Ivana) i Đura. Savo se sa braćom zbog siromaštine preselio sa Strugara u selo Salkovinu, pod Žabljak, odakle se zbog ubistva Etem – age Omerovića privremeno preseliše u selo Dodoše, a poslije oproštaja bratske krvi od strane Derviš – age ponovo se vratiše u Salkovinu. Ali poslije bitke na Salkovini 1840. godine, zbog svakodnevnih borbi sa Turcima i zbog poplava koje je prouzrokovao porast nivoa Skadarskog jezera, ponovo se vrate na Strugare.
Nikola Jankov imao je sina Pera, koji je umro u Carigradu, tako da Nikola ostane samohran, pa je živio kod kćerke u Vranjini, gdje je i umro.
Savo Jankov je živio na Strugarima. Tu je i umro, a imao je sinove: Luku, Joša i Filipa. Filip je umro neženjen, te od njega nije ostalo nasljednika.
Luka i Jošo su nekoliko puta odlazili radi zarade u Carigrad. Učestvovali su u ratovima 1876. godine, kada je Luka i ranjen, na Fundini. Umro je 1880. godine. Imao je sina Sava, koji je umro 1918. godine.
Jošo Savov se preselio sa Strugara na Donje Uliće, a imao je sinove Iliju i Mitra. Ilija je poginuo na Korintu, u Grčkoj. Mitar je odlazio u inostranstvo, za zaradom, u Austriju, Grčku i Sjevernu Ameriku. Odselio se u Metohiju, 1914. godine, a poslije je kao dobrovoljac dobio zemlju u Senti, u Bačkoj, gdje se i preselio. Kasnije se vratio u Crnu Goru, gdje je i umro 1916. godine.
Ivan (Šuto) Jankov bio je snažan čovjek i odviše tvrdoglav. Učestvovao je u ratovima i četama. Umro je na Strugarima, a imao je sinove: Marka, Andriju, Vukala i Miloša.
Marko je poginuo na ostrvu Galić, na Skadarskom jezeru, 1847. godine. Ubila ga je turska zasjeda, a Strugari su ga iste godine osvetili, tako što su na Košćelama posjekli četiri turske glave, a na Bakinim tiglama dvije, i tako za Marka ugrabili šest turskih glava.
Miloš Ivanov (Šutov) išao je za zaradom u insotranstvo: Carigrad, Grčku, Makedoniju, Bugarsku, Austriju i Srbiju. Učestvovao je u ratovima od 1876. do 1880. godine. Ranjavan je u borbi na Fundini i Anamalima, kod Mrkojevića. Odlikovan je srebrnom medaljom. Umro je 1897. godine.
Andrija Šutov išao je za zaradom u Carigrad i Arabiju. Znao je da govori turski, grčki i arapski. Učestvovao je u ondašnjim ratovima. Imao je sinove: Sava, Marka, Nikolu, Mitra i Blaža. Marko je umro u mladim godinama, a Mitar se ubio nehotice 1907. godine. Savo je službovao kod dvora, a poslije penzionisanja živio je u Nikšiću. Ratovao je 1912. i 1913. godine, kada je i ranjavan. Ima sina Dušana, koji živi u Francuskoj.
Nikola je išao za zaradom u Sjevernu Ameriku. Učesnik je balkanskih ratova 1912. i 1913. godine i prvog svjetskog rata 1914. do 1916. godine, kao i njegov brat Blažo. Oba su se odselili u Srbiju, 1913. godine. Blažo je tamo umro, i od njega nije ostalo nasljednika. Nikola je imao sinove: Petra, Veljka, Đorđija i Mihaila.
Mihailo Nikolin je rođen 1916. godine u Strugarima, a odselio se u Kraljevo 1923. godine. Osnovnu školu i malu maturu završio je u Kraljevu, vojnu akademiju u Beogradu, 1933. godine postao je potporučnik, a 1939. godine upisao se na vojnu geodeziju. Učesnik je aprilskog rata 1941. godine na albanskom frontu. Poslije kapitulacije zarobljen je od Njemaca, pa je ostao u logoru ratnih zarobljenika sve do oslobođenja 1945. godine. Po povratku u domovinu nastavio je službu u JNA, u Geodetskom institutu u Beogradu. Dok je bio u zarobljeništvu, bio je pristalica NOR-a. Penzionisan je u činu potpukovnika 1966. godine. Živi u Beogradu.
Petar Nikolin je rođen 1933. godine u Kraljevu. Tu je završio osnovnu školu, a poslije izučio zanat za auto-mehaničara. Živi i radi u Beogradu. Ima sina Nikolu. Veljko, rođen 1923. godine na Strugarima, iselio se sa porodicom u Kraljevo. Bio je službenik, a strijeljan je od strane Njemaca 1942. godine na Banjici. Od njega nije ostalo nasljednika. Đorđije je rođen 1920. godine.
Vukale Ivanov (Šutov) bio je hrabar vojnik. Na fundini je 1876. godine posjekao dvije turske glave. Umro je na Korintu, u Grčkoj. Imao je sinove: Marka (Mašo), Petra i Miloša (Risto). Miloš je rano umro, te od njega nije ostalo nasljednika. Marko i Pero su službovali pri dvoru na Cetinju. Oba su učesnici u balkanskim i prvom svjetskom ratu. Za vrijeme rata Pero je bio artiljerac, pa je 1913. potopio jedan turski monitor (brod) na Skadarskom jezeru, a 1915. godine uništio dva austrougarska topa na Grabovici i u Donjem Grblju. Oba brata su 1919. godine stupila u žandarmeriju. Marko je docnije premješten kod velikog župana, a kasnije kod bana Zetske banovine. Oba su penzionisana 1932. godine. Marko ima sinove: Lazara i Janka.
Lazar Markov (Mašov) je rođen 1906. godine na Strugarima. Bogosloviju je počeo u Cetinju, a dovršio u Prizrenu 1927. godine. Godine 1928. postavljen je za sveštenika parohije Gornjoljubotinjske, a 1933. godine je premješten za paroha ceklinsko – dobrskog. Poslije toga je, po molbi, premješten u Srbiju, u Požarevac, a imao je parohiju u selima Vrežane, Živica i Batovac. Po ustanku 1941. godine opredijelio se za NOP i aktivno radio za njega. Hapšen je 1942. godine, zatim je bio u ilegalstvu, pa je ponovo uhapšen 25. aprila 1943. godine. Te godine je strijeljan na Banjici. Ima sinove: Vasilija i Petra. Vasilije, rođen 1937. godine, izučio je za inženjera tehnologije. Živi i radi u Beogradu. Petar, rođen 1939. godine, izučio je pravni fakultet i živi i radi u Beogradu. Ima sina Božidara.
Janko Markov (Mašov) je rođen 1920. godine na Strugarima. Završio je osnovnu školu na Ceklinu i sedam razreda gimnazije na Cetinju. Godine 1941. primljen je u SKOJ. Učestvovao je u ustanku i bio je pripadnik Gornjoceklinske čete Lovćenskog odreda, sve do odstupanja za Bosnu 1942. godine. Tada se predao Italijanima u Rijeci Crnojevića, primio okupatorsku pušku i prišao nacionalistima. Kasnije je ranjen, od strane partizana, pa je radi liječenja otišao u Italiju, odakle se više nije vraćao. Iz Italije se prebacio u Australiju, gdje i danas živi. Ima sinove: Radovana, Boška, Marka i Joža. Svi žive u Australiji.
Pero Vukalov je rođen 1882. godine. Kao mladić bio je pri dvoru kralja Nikole, kao kamalijer (konobar). Učesnik je rata protiv Turaka 1912/13, protiv Bugara, 1913. i I svjetskog rata 1914. do 1916. Poslije okupacije Crne Gore interniran je u Mađarsku. Poslije oslobođenja 1918. primljen je u žandarmeriju, gdje je ostao do 1934. godine, kada je penzionisan. Posloje kapitulacije 1941. godine ostao je kod kuće, a za vrijeme ustanka opredijelio se za NOP, zbog čega je uhapšen i sproveden u logor u Albaniju, gdje je ostao do 1942. godine. Umro je 1948. godine. Odlikovan je za ratne zasluge. Ima sina Boža.
Božo Perov je rođen 1925. godine na Strugarima. Tu je završio osnovnu školu, a tri razreda gimnazije na Cetinju. Kao maldić, pripadao je NOP-u. Godine 1943. primljen je u SKOJ i pošao je u partizane, u Lovćenski odred, kasnije u Prateću četu CASNO-a, a 1945. godine u Prvu brigadu KNOJ-a, gdje ostaje do 1947. godine. Tada je demobilisan i odmah primljen za službenika Zemljoradničke zadruge u Rijeci Crnojevića. Godine 1948. postavljen je za sekretara Sreskog zadružnog saveza u Cetinju. Na toj dužnosti bio je do kraja 1949. godine, kada je prešao u Udbu za Crnu Goru, gdje je ostao do penzionisanja 1966. godine. Za ratne zasluge odlikovan je Ordenom za hrabrost, Ordenom zasluga za narod III reda i Medaljom za desetogodišnjicu Jugoslovenske armije. Ima sina Milorada, đaka koji je rođen 1964. godine.
Đuro Jankov, najčuveniji od braće, bio je dobar i hrabar vojnik. Učestvovao je u borbama na Paštrovskoj gori, Podgorici i Hotima 1832. godine, Grahovu 1861. i 1862. godine. Imao je sinove: Andriju, Mata, Joka i Nikolu.
Andrija je 1861. i 1862. godine, kao momče, dobrovoljno učestvovao u hercegovačkom ustanku. Na Gluvoj smokvi posjekao je tursku glavu i teško je ranjen. Od te rane je 1868. godine umro. Bio je imenovan za perjanika. Sahranjen je na Cetinju, uz počasti kraljevih izaslanika, koji su mu donijeli dvorski vijenac i namijenili mu perjanički grb. u Carigradu je bio kavaz na ruskom poslanstvu pet godina.
Mato Đurov takođe je učestvovao u ratovima 1862. i 1876 – 1880. godine. Za hrabrost je odlikovan Srebrnom medaljom. Bavio se zanatom po Grčkoj, Turskoj i Austriji. Umro je 1918. godine, a imao je sinove Andriju i Đura.
Andrija je putovao za zaradom po Evropi i Aziji. Vladao je sa sedam jezika. Učesnik je balkanskih ratova 1912. i 1913. godine. Bio je aktivni borac za stvar ujedinjenja Crne Gore i Srbije 1918. godine. Bio je pri Upravi državnih dobara i pisar pri poglavarstvu riječko – lješanskog sreza. Umro je 1921. godine.
Đuro Matov je rođen 1895. godine na Strugarima. Učestvovao je, kao dobrovoljac, u balkanskim ratovima 1912. i 1913. godine. Bio je odviše prgav, a ukoliko je od nekoga zavisio bio mu je brat i prijatelj. Poslije smrti brata Andrije zamijenio ga je u načelstvu sreza, odakle je reduciran (otpušten) nakon dvije godine. Kao dobrovoljac primio je zemlju u Vojvodini, ali je nije dugo držao – prodao ju je i vratio se na Strugare. Umro je 1932. godine.
Joko Đurov je po završetku rata 1880. godine pošao u Carigrad. Poginuo je u Galati 1881. godine.
Nikola Đurov rođen je 1851. godine na Strugarima. Išao je za zaradom po Aziji, Evropi i Sjevernoj Americi. Bio je od 1897. godine, u sastavu crnogorskog odreda, u ulozi međunarodne žandarmerije na Kritu, gdje je ostao do 1899. godine. Za revnost u toj službi odlikovan je Srebrnom medaljom. Bio je vrlo vrijedan i pošten građanin. Poginuo je 1912. godine, u pokušaju da iz borbe izvuče ranjenog sina Jovana. Imao je sinove: Jovana, Filipa i Iliju.
Jovan Nikolin je rođen 1888. godine na Strugarima. Učesnik je balkanskog rata 1912. godine. U napadu na Širočki vis teško je ranjen, pa je doveden u cetinjsku bolnicu. Tu se liječio, ali su od tih rana ostale posljedice. Ponovo, iako narušenog zdravlja, kao invalid, učestvuje u prvom svjetskom ratu 1914. do 1916. godine. Bio je pri intendanturi na lovćenskom frontu. Sa fronta je doveden bolestan i liječio se u bolnici na Cetinju. Umro je 1916. godine.
Ilija Nikolin je rođen 1894. godine na Strugarima. Učesnik je balkanskih ratova 1912. i 1913. godine, a poslije zauzimanja Skadra ostavljen je u pozadini, u sastavu organa za čuvanje reda u gradu. Po povratku iz Skadra otišao je u Sjevernu Ameriku. Tamo se oženio i formirao porodicu. Umro je 1944. godine, a ima sinove: Blaža, Jovana i Đura.
Filip Nikolin je rođen 1900. godine na Strugarima. Kao dobrovoljac učestvovao je u ratu 1912. i 1913. godine, kao i u prvom svjetskom ratu (pri intendanturi na lovćenskom frontu). Poslije okupacije Crne Gore 1916. godine vratio se kući. Po oslobođenju i ujedinjenju Crne Gore i Srbije, pripadao je naprednom omladinskom pokretu, koji je predvodio Marko Mašanović. Učestvovao je u krvavim belvederskim demonstracijama, 1936. godine, i poslije toga stalno bio u kontaktu sa članovima KPJ. Učesnik je trinaestojulskog ustanka 1941. godine, kao i borbi koje su tada vođene na tom području. Učesnik je i pljevaljske bitke 1. decembra 1941. godine, i bio je zamjenik komesara čete u Lovćenskom odredu. Poslije odlaska naših jedinica za Bjelopavliće, zbog neke zarazne bolesti vraćen je nazad, da se liječi. Uhapšen je početkom 1943. godine, i od italijanskog vojnog suda osuđen na 30 godina robije, pa je upućen u Italiju, gdje je ostao do kapitulacije Italije 1943. godine. Iz Italije se vratio u domovinu sa Prekomorskom brigadom. Došao je u Drvar, gdje je raspoređen u Prvu proletersku brigadu. Tada je dobio čin potporučnika. U ovoj brigadi ostao je oko pola godine, pa je kao starije godište poslat u Crnu Goru. tada, 1944. godine, primljen je u KPJ. Poslije oslobođenja, bio je neko vrijeme predsjednik opštine u Rijeci Crnojevića, kasnije član Sreskog odbora u Cetinju, sve do 1948. godine, a poslije je postavljen za direktora građevinskog preduzeća “13. jul” u Cetinju, gdje je ostao do penzionisanja. Za vrijeme stare Jugoslavije bio je aktivan u borbi za ceklinske ribolove. Bio je u Privremenoj upravi, koja se borila protiv stare uprave, koja je bila uzurpirala ribolove. Privremena uprava postavljena je na inicijativu KPJ, koja je uspjela da se ribolovi vrate na korišćenje narodu.
Tekst koji ste upravo pročitali je preuzet iz knjige “Strugari, bratstvo u Ceklinu”, autora Blaža Andrijina Strugara, izdanje 1983. godine.